Γράφει η Βασιλική Τζότζολα
Κρατάω στα χέρια μου ένα βιβλίο. Κι έναν χαρτοκόπτη. Αυτό, άλλωστε, είναι το bonus των βιβλίων, που ενίοτε οι Μοίρες φέρνουν από τον εκδοτικό οίκο «Ίκαρος»: οι άκοπες σελίδες τους. Αφεύκτως με τριγυρίζει η φράση του φίλου μου, δημοσιογράφου και συγγραφέα, Γιώργου Σταματόπουλου: «..μια από τις μεγαλύτερες διεγέρσεις είναι το σκίσιμο με χαρτοκόπτη των φρέσκων σελίδων ενός νεοεκδοθέντος βιβλίου[1]..». Η μυρωδιά.. και το σκίσιμο.. και, ύστερα, η ανάδυση του αρώματος της άλλοτε άκοπης και μετά κομμένης σελίδας. Τόσο βιαστικά κι επιπόλαια καμιά φορά, που την καθιστάς ες αεί «σχισμένη».
Τα παιχνίδια συνειρμών του μυαλού δεν έχουν όρια, τελικά. Διότι οι «λέξεις του Σταματόπουλου» αιφνιδιαστικά βρέθηκαν σε συναπάντημα με τις «στάσεις του Αλέξη». Του Τσίπρα εννοώ[2]. Και ο συνειρμών, συνειρμείτω! Στάσεις, τάσεις, αντιστάσεις και όλες ομού χωρίς υποστάσεις. Από την κατάργηση των Μνημονίων «με έναν νόμο», ως την παραδοχή του Ιουλίου 2017: «..έχω κάνει μεγάλα λάθη στην επιλογή ανθρώπων σε θέσεις κλειδιά..». Για το «Γιάνη» τα έλεγε. Τον υποψήφιο Ευρωβουλευτή Γερμανίας! Και από τον κυνισμό εκδοροσφαγέως ότι «το ασφαλιστικό θα λυθεί από μόνο του», καθώς οι σημερινοί ηλικιωμένοι άνω των 70, κάποια στιγμή θα πεθάνουν, μέχρι την απειρόκαλλη κυνική ερώτηση στην κάτοικο αποκαϊδίων, στο Μάτι: «..και να έπαιρνες 2.000 ευρώ, τί θα τα έκανες; Θα τα σπατάλαγες»!
Διαπιστώνει ο Σταματόπουλος την επικυριαρχία του κυνισμού, του συμφέροντος, του μίσους και την ανύπαρκτη ή εξωφρενικά ιδιοτελή επικοινωνία μας. Την έλλειψη σεβασμού προς τον διπλανό, αλλά και την ίδια τη ζωή. «Υπάρχει κάτι που μπορεί να αλλάξει το ζοφερό αυτό κλίμα; Το κέλυφος κάθε εαυτούλη;», διερωτάται ο Σταματόπουλος. Μάλιστα! Υπάρχει! «Η απάντηση σε όλα τα ως άνω ερωτήματα είναι ο έρωτας», γράφει.
Ο Έρωτας! Αυτός ο Μέγας Εξόριστος! Ο Έρωτας ως Αξία! Ως ανατροπέας της καθημερινότητας, η οποία απαιτεί σύνεση, λογική, συμβιβασμό. Ως φως στον ορίζοντα της ανάκαμψης του ανθρώπου, μιας περαιτέρω προσπάθειας εξανθρωπισμού του. Δεν πρόκειται πια για γνώση, πρόκειται για Αξίες. Αξία της έξαρσης, του πόνου, της γλυκύτητας, της πλήρωσης, του απροσδιόριστου, της ξαφνικής αίσθησης αφανισμού, της εκλογής του άλλου, του μαζέματος.
Απέναντι κι ενάντια στα πάντα, ο ερωτευμένος βεβαιώνει τον έρωτα ως αξία.
Και ύστερα ήρθε ο Αλέξης, ως λαίλαψ, και κατέλυσε τις όποιες αξίες μας συνείχαν, παρακινούμενος από άγχος και ματαιοδοξία. Μόνες αντι-αξίες, η ανέλιξη στην εξουσία, η βουτιά στη δόξα, στον πλουτισμό. Πού να ασχοληθεί ο εκτός αξιακού νυμφώνος Τσίπρας με το προσωπικό του ξόδεμα, το ανιδιοτελές δόσιμο, την συναίσθηση της πιο αρχέγονης αγωνίας σου που βυθίζεται μέσα στην αγωνία του άλλου!
Του αποδίδουμε αγραμματοσύνη. Λάθος. Σπασμένες σκέψεις του Μαρξ και του Λένιν έχει με βεβαιότητα διαβάσει. Ο Μαρξ του δίδαξε ότι η δύναμη βρίσκεται στην αμορφωσιά των άλλων. Την ενισχυτική διδασκαλία προς τούτο ανέλαβε ο Γαβρόγλου και κάπως ο Μπαλτάς. Ο Λένιν του έμαθε ότι εξουσιάζεις όταν ελέγχεις στρατηγικά σημεία (βλέπε κομβικές διοικητικές θέσεις στην Κεντρική και Γενική Κυβέρνηση).
Χωρίς Αξίες, χωρίς ίχνος Έρωτα γι’ αυτό που στο στόμα του ακούγεται ξένο και λέγεται «Πατρίδα», ο Αλέξης δεν αναγνωρίζει Αξιοπρέπεια. Προσωπική, ατομική, συλλογική. Μακεδονική, εθνική, ιστορική. Αξιοπρέπεια, ως γιαλαντζί Ανδρέας, ο Τσίπρας δεν αναγνωρίζει! Στην πολιτική κονίστρα η Αξιοπρέπεια δεν είναι αρχήθεν κι εξ ορισμού νικήτρια! Loser είναι! Κι αν η Αξιοπρέπεια δε σηκώσει μανίκια και μπατζάκια να λασπώσει την καθαρότητά της στη λάσπη της μάχης, loser θα παραμείνει. Στη μάχη, μόνο ο θεατής μένει καθαρός. Και πρέπει να καταπιείς και να φτύσεις πολλή λάσπη. Πολλώ μάλλον αν είσαι ευ-γενής, από καλή γενιά και με καλή ανατροφή. Αυτή δεν είναι η περίπτωση Τσίπρα!
Χρειάζεται, όμως, μέσα σου έρωτας πολύς, έρως αναβλύζων, για ιδεώδη και όνειρα, για στόχους και μάχες, που μέσα από τη λάσπη και το σκοτάδι τους θα φθάσουν σε μια Ελπίδα. Ακατέργαστη, ίσως, αλλά λάμπουσα! Ο έρωτας είναι αισθητικό φαινόμενο. Μας αναγκάζει να βλέπουμε τη ζωή σ΄ ένα άλλο επίπεδο, όπου κατοικεί η ομορφιά, η ομορφιά του καθενός ξεχωριστά. «Σ΄ ένα επίπεδο ωκεανού, όπου η αντάρα και η γαλήνη, η φουρτούνα και ο αφρός αναγγέλλουν το θρίαμβο της ζωής».
Χωρίς τον έρωτα δεν ανατρέπονται κατεστημένες δομές και συνειδήσεις. Οφείλουμε να επικαλούμεθα τον έρωτα. Αυτός μόνο μπορεί ν΄ αντισταθεί στην ισοπέδωση των αξιών.
Το απόσταγμα στον έρωτα, ύστερα από όλο το ταρακούνημα είναι η ηπιότητα, η ευρυχωρία, η αυτογνωσία, η συγχώρηση, η Ανθρωπιά. Άνθρωπος που δε βίωσε τον έρωτα, τί άνθρωπος είναι; Ούτε εξεγερμένος, ούτε ειρηνικός, ούτε γαλήνιος ούτε αντάρτης.
Το πρόβλημά μας με τον Έρωτα και τον Τσίπρα, δεν είναι αν ερωτεύτηκε την Μπέττυ, τις γραβάτες ή τον έρπη του. Αυτά είναι η ιδιωτική του οδός, δε μας αφορούν! Το εθνικό μας πρόβλημα είναι ότι δεν ερωτεύτηκε ποτέ Αξίες. Και Ήθη. Και τον διπλανό του Άλλο. Το πρόβλημα είναι το ξέφτισμα. Ξέφτισμα, όχι μόνο Αξιών, αλλά και τσίπας. Αυτός, δυστυχώς, είναι ο κύριος Τσίπρας!
[1] “Έρωτας, ανθρώπου μύησις”, Γιώργος Σταματόπουλος (2009), Εκδ. «Καστανιώτη»
[2] Αντιπαρέρχομαι το σχολιασμό της τάσης πολλών νέων γονέων να βαφτίζουν εσχάτως τα παιδιά τους εις το όνομα του Αλεξίου, του Ανθρώπου του Θεού, όπως προ δεκαετίας τα βάφτιζαν «Ορφείς» και «Φοίβους» και προ τριακονταετίας «Αλεξάνδρους»..!
