Ο Σκάι, ο Πολάκης και τα δημοσιογραφικά μαντρόσκυλα

Σε αυτό το κείμενο θα κάνω δύο πράγματα τα οποία δεν συνηθίζω. Το πρώτο είναι να το γράψω σε πρώτο πρόσωπο, γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση ο πλάγιος λόγος, μου μοιάζει σαν υπεκφυγή ή ακόμα χειρότερα σαν «στρογγύλεμα» των όσων θέλω να πω και το δεύτερο είναι να σχολιάσω και να κριτικάρω και συναδέλφους μου.
Αφορμή και αιτία είναι το τρομοκρατικό χτύπημα εναντίον του Σκάι και ο τρόπος που αυτό αντιμετωπίστηκε από συγκεκριμένους πολιτικούς αλλά και τα κομματικά τους μαντρόσκυλα, ο οποίος είναι τουλάχιστον εξοργιστικός.
Κανείς δεν περίμενε φυσικά από τον «πολλά βαρύ» στα λόγια και… αδέκαστο Παύλο Πολάκη, να καταδικάσει την τρομοκρατική επίθεση στον Σκάι, ή να βρει δυο λόγια συμπάθειας για τους εργαζόμενους που βγάζουν εκεί το ψωμί τους και που πλέον θα ζουν και αυτοί και οι οικογένειές τους μέσα στον φόβο και στην αγωνία.
Για τον Πολάκη όλοι οι συνάδελφοι που εργάζονται στον συγκεκριμένο σταθμό, καθώς και σε πολλά άλλα μέσα, είναι σαν εκείνον που … «έπρεπε να σηκωθεί και να τον βάλει τρία μέτρα κάτω από τη γη», που όμως τελικά δεν σηκώθηκε γιατί… κράτησε την ψυχραιμία του. Ωστόσο είπε την ιστορία για να κάνει την «λεζάντα» και την «πασαρέλα» του, όπως λέμε και στον Πειραιά.
Κανείς όμως δεν περίμενε, ή τουλάχιστον εγώ δεν περίμενα, από συναδέλφους – και δημοσιογράφους και τεχνικούς – να λειτουργούν σαν τα μαντρόσκυλα του κάθε Πολάκη, τουλάχιστον όχι σε αυτή την περίπτωση, βγάζοντας τόση χολή και, συγχωρήστε μου την λέξη, σκατοψυχιά, απέναντι σε ανθρώπους που έχουν και έχουμε βρεθεί τόσες και τόσες φορές μαζί στο ρεπορτάζ και στο «πεζοδρόμιο» και που το “μαγαζί” τους και προφανώς και οι ίδιοι έγιναν στόχοι τρομοκρατών. Πόσω δε μάλλον όσοι κάποτε δούλεψαν εκεί!
Αυτοί λοιπόν που «χάρηκαν» ή δικαιολόγησαν με οποιονδήποτε τρόπο το χτύπημα στον Σκάι, αυτοί που έβαλαν ταμπέλες και αυτοί που «είδαν» προβοκάτσιες και συνωμοσίες, απλώς επιβεβαίωσαν ότι είναι, αν όχι μόνο, σίγουρα κυρίως αυτό. Μαντρόσκυλα.