Η μυρωδιά των καμένων και των χημικών που εγκαθίσταται όλο και συχνότερα, για όλο και μεγαλύτερη διάρκεια κάθε φορά, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, είναι η έμπρακτη απάντηση της αλήθειας σε όλους εκείνες τις… ντεμέκ «προοδευτικές» φωνές, που τόσο καιρό περιγράφουν λίγο-πολύ την πολη, ως… μήτρα σκοτάδισμού, συντήρησης και παρακράτους.
Του Βαγγέλη Μωυσή
Ναι, το «σκοτάδι» βασιλεύει στη Θεσσαλονίκη με τις ευλογίες μιας κυβέρνησης που έχει δώσει νομοθετικό «πασαπόρτι» σε κάθε λογής αρνητή της νομιμότητας.
Ναι, κυριαρχούν οι δυνάμεις της «συντήρησης» που θέλουν την πόλη να τελεί διαρκώς υπό την ομηρία μιας αναρχοαριστερίζουσας μειονότητας, που ταυτίζει την λέξη «πρόοδος» με ότι πιο αναχρονιστικό, οπισθοδρομικό, ανιστόρητο και σάπιο, έχει αναδείξει η πολιτική ιστορία της ιδεοληψίας.
Ναι, το παρακράτος είναι παρών και έχει «πανεπιστημιακό άσυλο» με τις ευλογίες ΣΥΡΙΖΑ.
Τα εργοτάξια του Μετρό μετράνε ζημιές. Οι ζημίες σε πανεπιστημιακούς χώρους και εξοπλισμό υπερβαίνουν τις 60.000 ευρώ. Με την εορταστική περίοδο να «τρέχει» και εν μέσω μίας δύσκολης οικονομικά συγκυρίας, η αγορά της Θεσσαλονίκης, αντί να υπολογίζει πιθανά κέρδη από τη χαρμόσυνη ατμόσφαιρα των ημερών, μετρά ζημίες και πληγές, από μια εικόνα «πολεμικών ταραχών» που προβλήθηκαν σε όλο τον κόσμο.
Ο επαγγελματικός κόσμος ζητά την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων και την ανάληψη ευθύνης σε μια περίοδο, που η ατιμωρησία των «μπαχαλάκηδων» είναι καθεστώς και η ανευθυνότητα έναντι του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών περισσεύει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να ελπίζει ότι σε μια πόλη με «κεντροδεξιά» παράδοση και «πατριωτικό» υπόβαθρο, η ανοχή απέναντι στο αναρχικό παρακράτος θα εξωθήσει περισσότερο κόσμο στην άκρα δεξιά, στερώντας «εκλογικές» δυνάμεις από την κυβερνητική δυναμική της ΝΔ.
Το ερώτημα είναι πόσο πιο έντονα σημάδια θα προκαλέσει αυτό το κλίμα στο ήδη πληγωμένο «σώμα» μια Θεσσαλονίκης μέχρι τις εκλογές, αφού ακόμα και η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για τις δημοτικές εκλογές, μοιάζει να εντάσσεται σε ένα σχέδιο ενίσχυσης της ιδεολογικής πόλωσης.
Κι αυτό διότι η χρήση μιας «αντιφασιστικής» ρητορικής που αποσκοπεί περισσότερο σε ταξικό διχασμό, παρά σε πραγματικό απομονωτισμό φασιστικών θυλάκων, φαίνεται να αντικαθιστά εύκολα την απουσία ουσιαστικού σχεδίου για τις ανάγκες και τις προοπτικές τα πόλης…
Καθώς δε, η ανασφάλεια, οδηγεί ήδη αγανακτισμένους επαγγελματίες του κέντρου, να κάνουν σκέψεις αυτοδικίας για να προστατεύσουν την επιχείρησή τους την επόμενη φορά που θα κινδυνεύσει, φοβάμαι πως τα χειρότερα δεν τα είδαμε ακόμα…
