Της Βασιλικής Τζότζολα
Είναι εκείνη η ώρα της ημέρας, που ξεχνάς τις ευθύνες – ποτέ την Ευθύνη – και συγκεντρώνεσαι στην επάλληλη κίνηση ενός επιδέσμου. Περνάς τον αντίχειρα στο θηλύκι και ο αριάδνειος μίτος της πυγμαχίας αρχίζει να περιστρέφεται. Επάλληλη κίνηση κυκλική και μια αίσθηση προστασίας ατέρμων. Και γυρίζεις, γυρίζεις, καλύπτεις τα δάχτυλα, τους κόμπους τους, τον καρπό σου. Η αίσθηση προστασίας και ασφάλειας ολοένα και αυξάνεται. Τις διαδέχεται ένα αίσθημα μεγάλης ισχύος που αργά – αργά διαχέεται στο σώμα σου όλο. Έφθασες να τυλίξεις το χέρι σου με πέντε μέτρα προστατευτικού «πυκτικού ιμάντα».
Τα τρία «Μ» του σύγχρονου πολιτισμού: μαζί με το Μανικιούρ και το Μετρό, το πεντάμετρο Μπαντάζ, είναι πολιτισμός!
Κάθε φορά που το ένα χέρι σχηματίζει την κυκλία αυτή κίνηση, για να προστατευτεί το άλλο και, ύστερα, αυτό με τη σειρά του, αναδύεται η εικόνα του φασκιωμένου μωρού. Δέσμιο, ακίνητο σχεδόν, μέσα στη θαλπωρή της πάνας του, να διαπιστώνει τα όρια του κορμιού του και να νιώθει διάχυτη την ασφάλεια του πέρατος, άρα την προστασία του νέου του κόσμου. Η ασφάλεια του πέρατος. Ναι! Το πέρας. Ακόμη και ως θάνατος, το πέρας χαράσσει όρια και τα όρια είναι ασφάλεια, που φέρνει χαρά. Μπορεί η υπέρβαση τους, η κάθε δράση «χωρίς σύνορα», να γεννά θαύματα, αλλά ο μέγας κανών είναι το όριο, το σύνορο, ο όρος που παράγει ασφάλεια και προστασία.
Διαβάζω από τότε που χρίστηκα μάνα ένα ποίημα της Κικής Δημουλά, «το Σπάνιο Δώρο»:
«Καινούργιες θεωρίες.
Τα μωρά δεν πρέπει να τα’ αφήνετε να κλαίνε.
Αμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά….»..
Ακροτελεύτιος στίχος του ποιήματος:
«Τίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε».
Τότε νιώθουν ασφάλεια. Στα αόριστα όρια της αγκαλιάς. Τα μωρά και τα μωρά από την ανάποδη, δηλαδή, οι γέροι. Και οι ρωμαλέοι της νιότης και της ωριμότητας. Κι αυτοί στην αγκαλιά νιώθουν ασφάλεια και προστασία. Χωρίς την ισχύ του ορισμένου, θάλλει η αδυναμία της αοριστίας. Το «εύδαιμον» γεννάται από το «ελεύθερον». Αλλά, το «ελεύθερον» αποκτάται με το «εύψυχον». Το «εύψυχον» θέτει προϋποθέσεις: για να κατακτηθεί, θέλει η Πατρίς να είναι εύφροντις και ο Φόβος άφροντις. Μόνο τότε ο πολίτης – προς Εαυτόν και Άλλον – γίνεται περίφροντις.
Ασφάλεια, δηλαδή, προστασία, που παράγει ευτυχία. «Όταν ο γονιός φοβάται, το παιδί τρέμει», μας νουθετεί η σύγχρονη ψυχολογία. Μήπως ο πολίτης, που υφ’ άπαντος ωθείται να γίνει οπλίτης, δεν απώλεσε τη χαρά, διότι η ανασφάλεια εγκαθίδρυσε την ανελευθερία;
Πολιτισμός τα πεντάμετρα μπαντάζ («πυκτικοί ιμάντες» επί το ελληνικότερον)! Δεσμώτης ο καρπός, ισχυρή η γροθιά! Όσο πιο προστατευμένο το χέρι που αντιστέκεται, τόσο πιο αποτελεσματική η δράση του. Κάπως σαν τη Δικαιοσύνη. Την προστατεύεις; Την ελευθερώνεις! Της εξασφαλίζεις δικαιοσύνη για να σού προσφέρει δικαίωση. Να μη φοβηθεί η απρόσωπη εισαγγελική αρχή να διώξει ποινικά με μια αναλογικότητα: πλαστογραφία απολυτηρίου; Καθαρίστρια; Ε, μη φοβηθείς, κυρία Εισαγγελεύ ότι, αν δε συνοδεύσεις τη δικογραφία με τον 1608, δε θα προαχθείς!
Ναι, η εισαγγελική αρχή δεν έχει πρόσωπο. Πρόσωπα έχουν οι δικαστές. Πρόσωπα έχουν οι κατηγορούμενοι. Η εισαγγελική αρχή, όχι. Η εισαγγελία είναι ενιαία και χυδαϊκή. Δεν είπα χυδαία, είπα χύδην. Ακριβώς, όπως η ελληνική γλώσσα. Ενιαία και χυδαϊκή, ένα πράμα αναμεμειγμένο, ανακατεμένο, δίχως αρχή και τέλος στο πριν του, στο μετά του, στο διηνεκές του.
Αυτό χρειαζόμαστε. Όρια, που παράγουν ασφάλεια και η ασφάλεια γεννά προστασία. Είναι το φάσκιωμα, που έχει ανάγκη ο κόσμος, για να είναι κόσμιος και να παράξει κοσμήματα. Και να χαρεί. Όχι να απεκδυθεί το Αυτεξούσιόν του, ποτέ! Αυτό είναι παρόν και δρών και μη αμελούμενον. Το Αυτεξούσιον είναι το ακροθίνιον της προσωπικής μας ελευθερίας. Αλλά, ας την αγκαλιάσει κάποιος!
