Σύμφωνα με ένα μύθο που μόλις τώρα εμπνεύστηκα, (το έχω ξανακάνει σε άλλο άρθρο μου και πέτυχε και είπα να το επαναλάβω ) κάποτε ήταν μια όμορφη κόρη που ζούσε στα δάση παρέα με τα ζώα και τα πουλιά.
*Γράφει η Μαρία Ε. Δημητρίου
Ο άρχοντας του διπλανού κάστρου μια μέρα που βγήκε για κυνήγι την είδε και την ερωτεύτηκε τρελά, την άρπαξε με το ζόρι και την πήγε στο παλάτι του για να την κάνει γυναίκα του. Εκείνη όμως επιθυμούσε να είναι ελεύθερη να τρέχει στα βουνά και τα λαγκάδια γι αυτό το έσκαγε για να βρεθεί στο χώρο που ένιωθε εκείνη καλά. Ο άρχοντας όμως έψαχνε και την έβρισκε, την έφερνε πάλι στο παλάτι, χωρίς τη θέλησή της και την έκλεινε σε ένα δωμάτιο μέχρι να κάμψει την αντίστασή της. Για να το πετύχει αυτό κάθε μέρα της υπενθύμιζε την ταπεινή της καταγωγή, της έλεγε ότι χωρίς αυτόν ήταν ένα τίποτα και θα έπρεπε να είναι ευγνώμων που θέλησε να την κάνει βασίλισσα.
Όταν είδε ότι με τα λόγια δεν κέρδιζε κάτι και ότι η κοπέλα αρνιόταν τον ίδιο και τα πλούτη που της προσέφερε και ότι το μόνο που ήθελε ήταν να γυρίσει και πάλι στο δάσος, άρχισε να τη κτυπά και να την κακοποιεί, όταν συνειδητοποιούσε τι έκανε, μετάνιωνε και έβαζε τις υπηρέτριες του να την στολίζουν με τα πιο ακριβά ρούχα και κοσμήματα που υπήρχαν στο βασίλειο και να καλύπτουν το πρόσωπο της με μπογιές για να μη φαίνονται τα κτυπήματα . Μόνο που εκείνη πάντα έβρισκε τρόπο να ξεφεύγει μέχρι την επόμενη φορά που ο άρχοντας θα την ανακάλυπτε και πάλι.
Την τελευταία φορά που το έσκασε ήταν έγκυος, χωρίς να το γνωρίζει κανείς. Γέννησε το παιδί της στο δάσος και το έκρυψε σε μια σπηλιά , όταν την άρπαξε και πάλι ο άρχοντας, εκείνη παρακαλούσε να την αφήσουν να πάει στο παιδί της, αλλά κανείς δεν την πίστευε την έβγαζαν όλοι τρελή και την περιγούσαν, όταν κατάφερε μετά από πολύ καιρό να ξεφύγει, βρήκε το παιδί της νεκρό στη σπηλιά από το κρύο και την πείνα. Το μυαλό της σάλεψε, τυφλώθηκε από το μίσος για τους ανθρώπους και γυρνώντας στο κάστρο, έβαλε φωτιά στο παλάτι και έκαψε τον άρχοντα και τους υπηρέτες και όσους βρίσκονταν στο παλάτι, άντρες γυναίκες και παιδιά. Από τότε κυκλοφορεί μέσα στους αιώνες και προσπαθεί να εκδικηθεί για το θάνατο του παιδιού της κάνοντας αυτά που υπέστην η ίδια. Πότε αρπάζει με το ζόρι, πότε επιτίθεται λεκτικά, πότε κτυπάει και πότε σκοτώνει, καμιά φορά τα κάνει και όλα μαζί και δε ξεχωρίζει άνδρες, γυναίκες και παιδιά μπορεί να πάρει όλες τις μορφές να υποδυθεί όλα τα πρόσωπα…
Γι αυτό η βία δεν έχει πρόσωπο, ή μάλλον παίρνει το πρόσωπο αυτού που εκφράζει τη βία κάθε φορά, είτε αυτός είναι άντρας ή γυναίκα ή ακόμα και παιδί. Πρόσφατα σε ένα σχολείο της Πάτρας ένας δεκαπεντάχρονος κτύπησε με σουγιά ένα δεκαεξάχρονο φίλο του, τα αίτια αυτής της επίθεσης όπως αποδείχτηκε αργότερα ήταν οπαδικές διαφορές.
Η βία δε φαίνεται να έχει όριο ηλικίας, συμβαίνει ακόμα και ανάμεσα σε μικρά παιδιά και εκφράζεται με τη σωματική ή τη λεκτική και ψυχολογική βία. Πόσα παιδιά στο σχολείο δεν δέχονται εκφοβισμό από μεγαλύτερους ή τους ασκείται ψυχολογική βία είτε επειδή φοράνε γυαλιά ή γιατί έχουν κάποιο χαρακτηριστικό που τα κάνει να ξεχωρίζουν. Μπορεί να είναι υπέρβαρα ή πιο κοντά η ακόμα και πολύ πιο ψηλά για την ηλικία τους, κάθε τι που τα ξεχωρίζει σε πολλές περιπτώσεις γίνεται αντικείμενο χλευασμού και βίαιης αντιμετώπισης. Πολλά παιδιά ακόμα μπορεί να γίνουν στόχος λόγω και της σεξουλικής τους κατεύθυνσης, με αποτέλεσμα τα πιο αδύναμα από αυτά να εξωθούνται ακόμα και στην αυτοκτονία.
Στις 25 Νοεμβρίου κάθε χρόνο γιορτάζεται η μέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Μια βία που εκδηλώνεται με διάφορες μορφές και πολλαπλά πρόσωπα σε κάθε μέρος του πλανήτη. Πέρα από την οικογενειακή βία που μπορεί να συμβεί σε συντροφικό επίπεδο και είναι ευρέως γνωστή, υπάρχει η βία του πατέρα αφέντη η οποία στην πιο σκληρή της μορφή μπορεί να φτάσει μέχρι την σεξουαλική κακοποίηση.
Υπάρχει ακόμα η βία που προκύπτει μέσα από οργανωμένα σύνολα κάτω από το άλλοθι επίσημων παραδόσεων και μία μορφή της είναι ο εξαναγκασμός σε γάμο κοριτσιών πριν ακόμα ενηλικιωθούν. Τα παιδιά -νύφες που σε μερικές περιπτώσεις αναγκάζονται από τις οικογένειες τους να παντρευτούν άνδρες που θα μπορούσαν να είναι ηλικιακά μέχρι και παππούδες τους, βιώνουν μια τραυματική εμπειρία που όμως την αναπαράγουν ως ενήλικες αφού με τη σειρά τους αναγκάζουν τα δικά τους παιδιά να ακουλουθήσουν αυτή τη σαθρή παράδοση προσθέτοντας το δικό τους κρίκο σε αυτή την αλυσίδα της επικαλυπτόμενης βίας.
Μια άλλη οδυνηρή και επικίνδυνη πρακτική κακοποίησης που εφαρμόζεται σε 29 χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής είναι η κλειτοριδεκτομή , που ακρωτιαριάζει τις νέες γυναίκες . Η Σομαλή Γουόρις Ντίρις , Το “ Λουλούδι της Ερήμου” όπως ονομάζεται στη γλώσσα της υπέστη σε ηλικία πέντε ετών κλειτοριδεκτομή και ράψιμο του κόλπου με νήμα και αγκάθι από μια ηλικιωμένη γυναίκα της φυλής της με τη συνδρομή της μητέρας της η οποία την κρατούσε χωρίς αναισθησία μέχρι να ολοκληρωθεί η φρικαλεότητα. Η Γουόρις η οποία εργάστηκε ως μοντέλο στη Δύση έσπασε τη σιωπή της και το 1997-2003 έγινε ειδική πρέσβειρα του ΟΗΕ για το θέμα αυτό, ενώ παράλληλα έκανε τη ζωή της ταινία και βιβλίο. Μετά τη δική της διεθνή παρέμβαση αρκετές χώρες έχουν ψηφίσει νόμους που καθιστούν παράνομη αυτή τη διαδικασία κατά των γυναικών ή έχουν τροποποιήσει τη νομοθεσία. Χρειάζονται όμως να γίνουν πολλά ακόμα για να γλιτώσουν τα νέα κορίτσια σε αυτές τις χώρες από αυτή τη φρικαλεότητα.
Μια καινούργια μορφή βίας είναι αυτή που διαπράττεται μέσα από το διαδίκτυο και έχει αποδέκτες όλα τα φύλα όχι μόνο τις γυναίκες , αλλά προέρχεται και από όλα τα φύλα , γιατί όπως έχουμε προαναφέρει η βία δεν είναι μόνο προνόμιο των αντρών . Πολλοί λοιπόν άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά χρησιμοποιούν το διαδίκτυο με τρόπο που προσβάλλει κάποιον συνάνθρωπο τους , είτε στέλνοντας υβριστικά και απειλητικά μηνύματα είτε διασύροντας τον δημοσίως. Καλυμμένοι πίσω από την ανωνυμία που προσφέρει ο ιστοχώρος μπορεί να στοχοποιήσουν ένα άτομο και να το διασύρουν, τις περισσότερες φορές με ψευδή στοιχεία γιατί αν κάποιος έχει αληθινά κάτι να επισύρει σε κάποιον υπάρχουν και τα δικαστήρια.
Μια άλλη μορφή συγκεκαλυμμένης βίας είναι και τα υπονοούμενα, άνθρωποι που για κάποιο λόγο εχθρεύονται κάποιο άτομο και επειδή δεν τολμούν ανοικτά να το κατηγορήσουν, ίσως γιατί θα πάρουν και την απάντηση που τους αξίζει, γράφουν δημόσια χωρίς να κατονομάζουν, αλλά φωτογραφίζοντας το άτομο προσπαθώντας έτσι να το πλήξουν κοινωνικά, αυτή είναι από τις πιο ύπουλες μορφές βίας που δείχνει και μια αρρωστημένη εμμονή από αυτόν που την εκδηλώνει.
Μια άλλη μορφή βίας είναι απέναντι στα ζώα και στους αδύναμους γενικότερα, αυτή η αίσθηση εξουσίας και ανωτερότητας που ελλοχεύει σε αυτές τις περιπτώσεις βγάζει τα πιο άγρια ένστικτα και υποβιβάζει τον άνθρωπο σε άλλη κατηγορία.
Η απάντηση στη βία και το αντίδοτο της είναι η παιδεία, η οποία ξεκινά από το σπίτι. Όποια εικόνα βλέπει το παιδί στο σπίτι του θα την αναπαράγει και στην ενήλικη ζωή του. Αν μάθει να σέβεται τη ζωή ως αξία από μικρό παιδί θα την σεβαστεί σε όλα τα στάδια της ζωής του. Αν εκπαιδεύσουμε σωστά τις νέες γενιές τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο, κάποιες από αυτές τις μορφές θα εξαλειφθούν.
Ας προσέξουμε όλοι τα λόγια και τις πράξεις μας χωρίς να το θέλουμε μπορεί να είμαστε και μεις συνένοχοι σε αυτό που όλοι καταδικάζουμε.
