του Βαγγέλη Μωυσή
Η αναφορά έγινε στο πλαίσιο ενδιαφέρουσας ημερίδας του Ινστιτούτου Ανάπτυξης και Απασχόλησης με θέμα «ενδοσχολική βία και ηλεκτρονικός εκφοβισμός», που είχα την τιμή να συντονίσω, με τον πρώην υπουργό Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη, μεταξύ των διακεκριμένων ομιλητών.
Ο πρώην υπουργός και νυν επίκουρος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου Ευριπίδης Στυλιανίδης, υπογραμμίζοντας την ελληνική απόδοση του όρου bullying – δηλαδή «τραμπουκισμός»- αναφέρθηκε εκτενώς και στο άρθρο 312 του Ποινικού Κώδικα, που θέτει τις ποινές και τις προϋποθέσεις για να τιμωρηθεί ένας ενήλικος ή να δεχτεί αναμορφωτικές συνέπειες ένας ανήλικος, για bullying.
Δεν άντεξα να μην τον ρωτήσω… «Το ίδιο άρθρο, δεν θα μπορούσε να είναι επαρκές για την κλήση της αστυνομίας σε περιπτώσεις τραμπουκισμών μέσα στα πανεπιστήμια, σε περιπτώσεις που βλέπουμε καθηγητές να “χτίζονται” μέσα στα γραφεία τους, καθηγητές και φοιτητές να προπηλακίζονται επειδή μιλούν για την κατάχρηση του πανεπιστημιακού ασύλου ή τις συνεδριάσεις της Συγκλήτου να διακόπτονται από εισβολείς;»
Ο πρώην υπουργός, κοίταξε εμένα, μετά το κοινό και… απασφάλισε: «Να μιλήσουμε πραγματικά. Ο νόμος, όλα τα χρόνια επέτρεπε, ακόμα και ο σημερινός νόμος επιτρέπει στις πρυτανικές αρχές και στην πανεπιστημιακή κοινότητα, να ζητήσουν επισήμως την άμεση αστυνομική επέμβαση κάθε φορά που διαταράσσεται η πανεπιστημιακή ηρεμία και απειλείται η απρόσκοπτη λειτουργία του πανεπιστημίου ή η περιουσία του και η σωματική ακεραιτότητα φοιτητών, καθηγητών και εργαζόμενων. Συνεπώς, φέρουν ευθύνη και οι πανεπιστημιακές αρχές, για τα φαινόμενα που βλέπουμε. Δεν κατανοώ πως καταστρέφονται εργαστήρια και άλλος εξοπλισμός ενός πανεπιστημίου και δεν ζητά άμεσα η Σύγκλητος την αστυνομική επέμβαση. Στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου που έχω την τιμή να συνεργάζομαι, δεν νοείται να καταστρέψει κάποιος ένα μηχάνημα στο εργαστήριο χημείας, για παράδειγμα και να μην το πληρώσει.»
Προσωπικά, για να επεκτείνω δημοσιογραφικά τη σκέψη του εμπειρότατου νομικού και πολιτικού, θα τολμήσω να εξηγήσω την απουσία αντανακλαστικών των πανεπιστημιακών αρχών.
Στα ελληνικά πανεπιστήμια έχει εγκαθιδρυθεί αυτό που οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν για άλλη πτυχή του ζητήματος bullying, αλλά ταιριάζει «γάντι» στα τεκταινόμενα στα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ, ιδιαίτερα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: «Μια διάχυτη κουλτούρα εκφοβισμού».
Σε μια εποχή που η Πολιτεία ανέχεται και ερμηνεύει ιδεολογικά τις ομάδες «τραμπούκων» που βασιλεύουν στις πανεπιστημιουπόλεις, δίνοντας κοντά σ` αυτές, το χώρο για να «αναπτυχθεί» χωρίς αστυνομική απειλή κάθε είδους εγκληματικότητα, ακόμα και μια τολμηρή πρυτανική αρχή γίνεται διστακτική. Αλλά μια φύσει φοβική, γίνεται διπλά φοβική. Και καταλήγει να αντιδρά με εύλογες και θεμιτές δημόσιες επικλήσεις παρέμβασης άλλων, με πρωτοβουλίες άλλων, διότι αν αντιδράσει αλλιώς, κανένας καθηγητής δεν ξέρει αν θα γίνει την επόμενη μέρα στόχος το σπίτι του, το αυτοκίνητό του, η οικογένειά του.
Φυσικά, το γεγονός παραμένει, πως η πανεπιστημιακή αρχή, την ώρα που οι αναρχικοί, σπάνε ρημάζουν και καίνε, έχουν το δικαίωμα (μήπως και την υποχρέωση) να σηκώσουν το τηλέφωνο, να καλέσουν την αστυνομική αρχή ή τον Εισαγγελέα Υπηρεσίας και να το απαιτήσουν: «Θέλω αστυνομική επέμβαση τώρα για να προστατευθεί το πανεπιστήμιο!»
Κι αν δεν υπάρξει, τότε θα είναι υπόλογοι εκείνοι που δεν ανταποκρίθηκαν…
Αλλά είπαμε. Στην Ελλάδα της «πρώτης φοράς Αριστερά» χρειάζεται γενναιότητα για τα αυτονόητα…
