*Του Νίκου Αρμένη
Ίσως να γίνομαι σε κάποιους κουραστικός που γράφω και ξαναγράφω για το τρέξιμο.
Ίσως να σκέφτονται: «Μας έχει πρήξει πια αυτός…Αλήθεια, δεν έχει με τίποτα άλλο να ασχοληθεί..;».
Ίσως να θεωρούν μάλιστα ότι το έχω χάσει το μυαλό μου, ότι είναι υπερβολικό να δείχνω τέτοιο πάθος για τον μαραθώνιο.
Θα σας πω τη γνώμη μου. Δεν κάνουν λάθος. Όμως ό,τι αγαπώ, το αγαπώ με πάθος. Έτσι είμαι εγώ. Και ναι, αγαπώ με πάθος τον μαραθώνιο. Δεν θα απολογηθώ γι’αυτό και δεν νομίζω ότι ενοχλώ κανέναν.
Και εννοείται έχω να ασχοληθώ και με άλλα στη ζωή μου.
Ασχολούμαι άλλωστε με πάμπολλα…
Αλλά το τρέξιμο είναι από εκείνα στη ζωή μου που μου δίνουν την ενέργεια που χρειάζομαι για να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες.
Δεν μου παίρνει ενέργεια, μου δίνει!
Περίεργο δεν είναι αυτό; Κι όμως. Το λογικό θα ήταν να σκεφτεί κανείς ότι ο άνθρωπος τρέχοντας σπαταλά ενέργεια. Όντως συμβαίνει.
Αλλά ταυτόχρονα με έναν ανεξήγητο τρόπο αισθάνεσαι όλο και περισσότερο ψυχικά δυνατός!
Είναι αυτός ακριβώς ο παράγοντας που κάνει τη διαφορά και δικαιολογεί την παθολογική εξάρτηση που έχουμε οι δρομείς αντοχής με το τρέξιμο. Μας κάνει να μοιάζουμε και τελικά να είμαστε πιο δυνατοί και, κυρίως, πιο καλοί άνθρωποι.
Στην πραγματικότητα βέβαια είμαστε απλώς πιο ψύχραιμοι.
Δύσκολα μαραθωνοδρόμος θα πελαγώσει. Δύσκολα θα εγκαταλείψει την προσπάθεια για κάτι. Δύσκολα θα υποκύψει. Έχει μάθει να αποφασίζει και να δρα με υπομονή, στρατηγική και συγκεκριμένο πλάνο. Έχει μάθει πως όλα στη ζωή είναι εφικτά.
Θα αντιμετωπίσει χωρίς υστερίες τις δύσκολες διαπροσωπικές σχέσεις, θα βρει τον τρόπο να εντοπίσει και να βγάλει από το περιβάλλον του τους τοξικούς ανθρώπους, δεν θα τα βάψει όλα μαύρα απέναντι σε οικονομικές αναποδιές, και θα προσπεράσει διάφορους παραλογισμούς στην κοινωνία μας.
Τη λύση δεν θα τη βρει φυσικά πάντα και για όλα. Δεν είμαστε υπεράνθρωποι επειδή τρέχουμε. Στεκόμαστε όμως όρθιοι και μαχητές.
Το λέω από τη μικρή μου πείρα, έχοντας στα πόδια μου δέκα τερματισμούς στον μαραθώνιο δρόμο και ανυπολόγιστα πλέον χλμ.
Βλέπω τη ζωή σαν τον μαραθώνιο. Με ανηφόρες, κατηφόρες, στροφές, πόνους και χαρές.
Και πάντα ψάχνω την άκρη! Κι ας λέει το αγαπημένο τραγούδι* πως «είναι η ζωή του καθενός, θάλασσα δίχως άκρη».
Ο μαραθώνιος μοιάζει και με τη θάλασσα, από μια σκοπιά.
Βάζω τα αθλητικά μου παπούτσια λοιπόν και παλεύω με τα κύματα.
Ακούγεται υπερβολικό;
Είπαμε, αγαπώ τον μαραθώνιο με πάθος.
*1963: «Κάθε λιμάνι και καημός»
Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Γιώργος Κατσαρός
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στον τηλεοπτικό σταθμό Star και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
