*Tου Γιάννη Τριανταφύλλου.
Όταν η Χάνα Αρεντ είχε παρακολουθήσει τη δίκη του Αιχμαν στην Ιερουσαλήμ είχε κάθε λόγο να είναι εντυπωσιασμένη. Βασική και κύρια αιτία ήταν η συνειδητοποίηση τού ότι το ζήτημα της εξόντωσης των Εβραίων είχε αναχθεί για τους Ναζί σε μια απολύτως γραφειοκρατική διαδικασία που ακολουθούνταν κατά γράμμα, χωρίς καμία αίσθηση του τι και ποιόν αυτή η γραφειοκρατεία αφορούσε. Επρόκειτο για την “κοινοτοπία του κακού”: για την κεκτημένη, λόγω συνήθειας, τακτικά επαναλαμβανόμενη σειρά πράξεων που είχαν χάσει προ πολλού το νόημα και τον σκοπό τους.
Διερύνοντας κάπως περισσότερο τον συλλογισμό της “κοινοτοπίας του κακού” τής Αρεντ, δεν είναι δύσκολο να φτάσουμε στην περίπτωση των όσων λαμβάνουν χώρα κάθε χρονιά την 17η Νοέμβρη, ούτως ή άλλως σημαδιακή ημερομηνία αφού οργάνωση φέρουσα το συγκεκριμένο όνομα στάθηκε μεταπολιτευτικά υπεύθυνη για σειρά εγκλημάτων.
Για μια υπόθεση που έχει πάψει προ πολλού να αφορά ουσιαστικά την κοινωνία και που εν πολλοίς την κρατά δεμένη χειροπόδαρα με τα δεσμά και τις μνήμες του εμφυλίου ( μιλάμε για 70 χρόνια πριν! ), πραγματοποιείται μια πορεία με μια πολύ συγκεκριμένη διαδικασία και με πολύ συγκεκριμένα και προβλεπόμενα συμβαίνοντα: το σπάσιμο αυτοκινήτων και καταστημάτων, την πυρπόλησή τους, μάχες με την αστυνομία, όχι πάντα αναίμακτες κ.ο.κ.
Αλλά το κυριότερο δεν παύει να είναι η διάχυση μιας ατμόσφαιρας φόβου και χάους σε μια ευνομούμενη κοινωνία, με τους πολίτες να είναι ουσιαστικά τη συγκεκριμένη μέρα αποκλεισμένοι από το κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας, της πόλης τους. Από την αίσθηση της ανελευθερίας, του ακούσιου εγκλεισμού αλλά και της ανησυχίας για όσους δικούς τους ανθρώπων προέβησαν στο τόλμημα(!) να βγουν έξω και να κινηθούν στις πέριξ του κέντρου περιοχές.
Κι εδώ είναι που υπεισέρχεται η κοινοτοπία του κακού της Αρεντ. Όλο αυτό που ετησίως βιώνουμε ξεκίνησε κάποτε από μια αιτία και για να υπηρετήσει έναν σκοπό. Αναμφίβολα ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του για το Πολυτεχνείο, τους ήρωές του ( πλειάδα εξ αυτών σε θέσεις CEO μετέπειτα στις πολυεθνικές, τέτοια συνέπεια και ιδεολογία ), τον ρόλο που αυτό διαδραμάτισε στα πολιτικά πράγματα τής χώρας.
Ωστόσο εκείνο που ουδείς μπορεί να αρνηθεί είναι ότι οι σχετικές εκδηλώσεις του συνθέτουν μια κοινοτοπία κακού, με μια βία που έχει πάψει προ πολλού να μας κάνει εντύπωση, με διαδικασίες οργάνωσης μιας αυταρχικής στον πυρήνα της πορείας που αφήνει πίσω της αποκαϊδια και ποικίλων ειδών καταστροφές. Και άπαντες, αποδεχόμαστε τη συγκεκριμένη -απολύτως στρεβλή και αντιδημοκρατική- κατάσταση σαν κάτι το φυσιολογικό, σαν κάτι που οφείλει ετησίως να συμβεί, ενδεδυμένο τον μανδύα του βαθέος μαύρου κακού.
Το χειρότερο δεν είναι το κακό. Το χειρότερο είναι να το συνηθίσεις και να μην σου κάνει εντύπωση. Δυστυχώς, η πορεία του Πολυτεχνείου, εμπίπτει κάθε χρονιά, όλο και περισσότερο, σε αυτή την κατηγορία….
