Δεν είναι καινούργιο… Πάνε πολλά χρόνια τώρα που έχει εκφυλιστεί η επέτειος του Πολυτεχνείου, με ευθύνη των ίδιων εκείνων παραγόντων του πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος που «επένδυσαν» ή συνεχίζουν να «επενδύουν» ποικιλοτρόπως στα ιστορικά γεγονότα.
Του Βαγγέλη Μωυσή
Το Πολυτεχνείο «μάτωσε» τότε, απέναντι στα τανκς της Χούντας και στο αίμα του άνθισε η Δημοκρατία. Ως εκεί καλά…
Έκτοτε, χρόνο με το χρόνο, ακόμα πιο έντονα μετά τη δεκαετία του 1980, η επέτειος του Πολυτεχνείου, άρχισε ξανά να «πληγώνεται» και να «ματώνει»…
Εξαιτίας εκείνων που έπαψαν να ακούν τα μηνύματα του Πολυτεχνείου και άρχισαν να τεντώνουν και να ξεχειλώνουν τους συμβολισμούς του, για να ταιριάξουν σε άλλα, δικά τους μηνύματα…
Οι παλαιοί «αγωνιστές» πέταξαν το ζιβάγκο στο καλάθι με τα άπλυτα και εξαργύρωσαν τον ρόλο τους με καλοπληρωμένα πόστα στον κρατικό μηχανισμό, ή στο πολιτικό σύστημα. Και αυτό δεν θα ήταν κατακριτέο, αν δεν συνοδευόταν από αμνησία για την ουσία όσων έζησαν και από την ανοχή τους, σε φαινόμενα εκφυλιστικά που επέτρεψαν σε νέους «αγωνιστές» άλλου είδους, να καπηλευθούν το Πολυτεχνείο.
Το σύμβολο που ένωσε έναν λαό απέναντι στον σφετεριστή της εξουσίας, έχει καταντήσει αντικείμενο εκμετάλλευσης μιας διχαστικής ρητορικής και αγωγός ταξικού μίσους, στα χέρια και στα χείλη των νέων σφετεριστών του. Σφετεριστών της μνήμης, του νοήματος και του αληθινού μηνύματος του Πολυτεχνείου.
Τι σχέση έχουν οι σημερινοί «τραμπούκοι» που θεωρούν δικαίωμά τους να «εγκρίνουν» ή να «απορρίψουν» όσους θέλουν να τιμήσουν την Επέτειο, με εκείνους του νέους που φώναζαν στα πληρώματα των τανκς και στους στρατιώτες «αδέρφια ελάτε μαζί μας»;
Τι σχέση έχουν οι σημερινοί «κατηχητές» που ψάχνουν στο μήνυμα του Πολυτεχνείου αφορμές για να κατασκευάσουν «εχθρούς» και να στέλνουν αμούστακα παιδιά στις πορείες να ξεσπάσουν βίαια απέναντι σε όποιον δεν συμμερίζεται την αυτόκλητη «εξουσία» τους;
Κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο, το 1973, όσο κι αν θέλουν να το κρύβουν ορισμένοι, είχαν κλειστεί, αριστεροί, δεξιοί, φοιτητές, εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, φτωχαδάκια και λεφτάδες της εποχής, που είχαν ένα κοινό σημείο αναφοράς. Την ανάγκη για δημοκρατία. Την ανάγκη, να συζητούν και να διαφωνούν ελεύθερα. Την ανάγκη να μη φοβούνται να μιλήσουν…
Σήμερα, ειδικά μέσα στα πανεπιστήμια, επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί ένα νέο «καθεστώς» τιμητών των πάντων, που επιθυμεί να εμπνέει σε όλους τους άλλους, τον φόβο να μιλούν…
Και είναι τυχεροί που το ίδιο το Πολυτεχνείο δεν έχει λαλιά να μιλήσει. Γιατί θα τους κατακεραύνωνε…
