*Του Νίκου Αρμένη
«Λύσσαξα» που δεν έτρεξα φέτος στην αυθεντική διαδρομή. Θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο, πως ήταν επιλογή μου.
Αλλά δεν είναι κι έτσι ακριβώς. Όσοι τρέχουν μαραθώνιο ξέρουν ότι δεν είναι καθόλου έτσι.
Η απόφασή μου να τρέξω τον φθινοπωρινό μου μαραθώνιο στη Φρανκφούρτη ήταν εκείνη που καθόρισε εν πολλοίς τη μη συμμετοχή μου σε αυτόν της Αθήνας.
Είχα συγκεκριμένο στόχο στη Γερμανία να «σπάσω» για πρώτη φορά τις 3,5 ώρες. Και ο στόχος που δουλέψαμε με την Πολύζου 4 χρόνια, αργά, μεθοδικά, προσηλωμένα, με πίστη και πειθαρχία βγήκε!
Βγήκε και τώρα πάμε γι’ άλλα…
Θεωρητικά πάντως θα μπορούσα δύο εβδομάδες μετά τον μαραθώνιο της Φρανκφούρτης να σταθώ κι εγώ στην εκκίνηση του Αυθεντικού στις 11 Νοεμβρίου και να αγωνιστώ απλώς για να τερματίσω.
Ξέρω κι άλλους δρομείς που το έκαναν και μάλιστα όχι μόνο υψηλού επιπέδου αλλά και αθλούμενους. Και τα κατάφεραν! Mε λίγο χειρότερους χρόνους από εκείνους που έκαναν στην Ευρώπη αλλά σίγουρα δεν θα περίμεναν και κάτι συγκλονιστικά διαφορετικό. Το θέμα είναι ότι έφεραν εις πέρας αυτό το απίστευτο τόλμημα να αγωνιστούν και να τερματίσουν σε 2 μαραθωνίους μέσα σε 15 ημέρες, ή 1-2 μήνες! Υποκλίνομαι!
Θα μπορούσα λοιπόν κι εγώ να το επιχειρήσω αγνοώντας την αναπόφευκτη σωματική επιβάρυνση.
Βασικά ομολογώ ότι δεν μου πέρασε από το μυαλό και ευτυχώς νομίζω. Είχα στοχοπροσηλωθεί στον αγώνα της Φρανκφούρτης και δεν φανταζόμουν επ’ουδενί ότι θα αισθανόμουν τόσο σύντομα ικανός για έναν δεύτερο μαραθώνιο. Η εμπειρία μου στους προηγούμενους εννιά αγώνες που είχα στην απόσταση των 42.195 μέτρων, μου έλεγε ότι όχι μαραθώνιο αλλά ακόμα και για αγώνα 10 χλμ θα είχα αμφιβολίες να αγωνιστώ μετά από μόλις 14 ημέρες.
Και γι’αυτό δεν δήλωσα συμμετοχή πουθενά. Ούτε στα 5, ούτε στα 10 χλμ. Ήμουν όμως εκεί! Εκεί που δεν θα μπορούσα να λείπω.
Και το χάρηκα τόσο πολύ! Ήμουν φέτος θεατής στο Παναθηναϊκό Στάδιο!
Θέλω να πω δηλαδή ότι αν δεν είσαι δρομέας την ημέρα του αγώνα στην πόλη σου, είναι επιβεβλημένο να είσαι είτε εθελοντής, είτε θεατής.
Και εδώ έχω ένα μικρό παράπονο. Ο κόσμος που παρακολούθησε όπως εγώ τον αγώνα φέτος ήταν αρκετός. Ήταν περισσότερος νομίζω από κάθε άλλη φορά. Αλλά δεν ήταν αυτός που ονειρεύομαι να δω μια μέρα, κατά μήκος της διαδρομής και στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Ξέρω. Ίσως να ακούγεται βαρετό σε κάποιους να σταθούν κάπου για αρκετές ώρες και να βλέπουν δρομείς απλώς να περνούν ή να τερματίζουν. Δεν είναι όμως. Δοκιμάστε το την επόμενη φορά και θα καταλάβετε.
Του χρόνου το Νοέμβρη να γεμίσουμε το Καλλιμάρμαρο και να «τρελάνουμε» τους μαραθωνοδρόμους από τις φωνές και τα χειροκροτήματα κατά μήκος όλης της διαδρομής! Όπως κάνουν στη Βοστώνη…
Το οφείλουμε αυτό στον μαραθώνιό μας! Στον μοναδικό αυθεντικό μαραθώνιο!
Μα δρομέας, μα θεατής, εγώ μια φορά θα είμαι εκεί!
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στον τηλεοπτικό σταθμό Star και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
