Οι ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο στις Ηνωμένες Πολιτείες τελείωσαν, ο Αμερικανός Πρόεδρος βρέθηκε στο Παρίσι για τα 100 χρόνια από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και ένα μεγάλο ερώτημα παραμένει ακόμη να απαντηθεί. Γιατί άραγε αυτοί που βρίσκονται απέναντι στον Πρόεδρο Τράμπ, στο εσωτερικό των ΗΠΑ και διεθνώς, κυρίως στην Ευρώπη, το μισούν τόσο πολύ;
*Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αποτελεί μια γλαφυρή παρουσίαση του μεγάλου διλήμματος της εποχής μας.
ΗΠΑ…
Στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο, απέδειξαν ότι οι Δημοκρατικοί, μαζί με το κατεστημένο των Never Trump, του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, δεν έχουν θέσεις και πολιτικές για τα πραγματικά προβλήματα. Την ίδια στιγμή, η σκληρή για αυτούς αλήθεια είναι ότι η αμερικανική οικονομία και η θέση των ΗΠΑ διεθνώς, ενισχύεται όλο και πιο πολύ κάθε ημέρα που περνά. Ειδικά στις διεθνείς σχέσεις θα μπορούσε να πει κανείς ότι το δόγμα του Ντόναλντ Τράμπ, βαδίζει στα χνάρια της συμβουλής του Μακιαβέλλι, «μην επιδιώκεις να σε αγαπούν, επιδίωξε να σε φοβούνται. Η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση το κάνει αυτό, χωρίς μάλιστα να χρησιμοποιεί όπλα, αλλά το όπλο της οικονομίας, το οποίο όπως αποδεικνύεται είναι πολύ πιο ισχυρό και με σαφώς μικρότερο κόστος τόσο για την ίδια όσο και για τους αντιπάλους της στη διεθνή σκακιέρα.
Στο εσωτερικό, γιατί στο εξωτερικό είναι δύσκολο να το κατανοήσουν, η τραγελαφική στρατηγική των Δημοκρατικών στο θέμα της επικύρωσης του Δικαστή, Μπρέτ Κάβανο, στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, απέδειξε την ηθική και φιλοσοφική κατάρρευση του Δημοκρατικού Κόμματος. Και δυστυχώς ακόμη και μετά τις ενδιάμεσες εκλογές, συνεχίζουν στο ίδιο μονοπάτι, αποδεικνύοντας ότι δεν έχουν αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει. Ότι αυτό που αποκαλείται αριστερά στην Αμερική, αλλά και η αριστερά στην Ευρώπη, έχουν στην πραγματικότητα υποστεί σαφή ήττα.
Όποιος είναι καλός μαθητής της ιστορίας, γνωρίζει ότι αυτό έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, στην εποχή του Προέδρου, Ρόναλντ Ρεήγκαν στις ΗΠΑ, και της Μάργκαρετ Θάτσερ στην Ευρώπη, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με το «Συμβόλαιο με την Αμερική» του Νιούτ Γκίνγκριτς στις ΗΠΑ, αλλά και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με τον Τζόρτζ Μπούς. Εάν μάλιστα δεν ερχόταν η οικονομική κρίση του 2008, που οδήγησε στο κενό ουσιαστικού περιεχομένου φαινόμενο του Ομπάμα, η αποκαλούμενη αριστερά θα είχε υποστεί ολοκληρωτική ήττα πολύ νωρίτερα. Σήμερα οι Δημοκρατικοί (η αριστερά των ΗΠΑ), υπολογίζουν στις κενές περιεχομένου έρευνες εναντίον του Τράμπ, και ειδικά στην έρευνα του Ρόμπερτ Μιούλερ για τη Ρωσία, για να διασωθούν πολιτικά. Η μοναδική τους θέση πολιτικά είναι, μισούμε τον Ντόναλντ Τράμπ.
Διεθνώς…
Σε διεθνές επίπεδο, με κύριο μέτωπο την Ευρώπη, η θέση της αριστεράς που πλέον ταυτίζεται με το συνονθύλευμα της παγκοσμιοποίησης, η αντίστοιχη θέση είναι μισούμε τον Ντόναλντ Τράμπ, γιατί είναι εθνικιστής και έχει, όπως έδειξαν οι χθεσινές εκδηλώσεις στο Παρίσι για την Επέτειο των 100 χρόνων από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον αχυράνθρωπο και ξεδοντιασμένο ακόμα και στο εσωτερικό της χώρας του, Πρόεδρο της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν.
Το σλόγκαν…
Και οι δυο εκφάνσεις της αποκαλούμενης αριστεράς, μέσα και έξω από τις ΗΠΑ, κρύβονται πίσω από το σλόγκαν του εθνικιστή, για να αποκρύψουν την σκληρή για αυτούς αλήθεια, που έχει να κάνει με το τι πραγματικά μισούν στο πρόσωπο του Προέδρου Τράμπ.
Το μίσος…
Μισούν την άκομψη ειλικρίνεια του, την άρνησή του να κάνει πίσω σε συγκρούσεις, τον κυνισμό του, την βαθιά πίστη του ότι η Αμερική είναι κάτι ξεχωριστό στον κόσμο, την καχυποψία του απέναντι στους φωτισμένους από κάποια ανώτερη δύναμη καθηγητάδες και ακαδημαϊκούς, την προτίμησή του σε απλές ιδέες που αποδεδειγμένα λειτουργούν, την άρνησή του να κρύψει ότι είναι παλιομοδίτης άνδρας. Και πάνω από όλα ότι δεν είναι πιστός σε καμία ιδεολογία πέρα από το να κάνει ότι είναι δυνατόν για να επιτευχθεί ο στόχος.
Ο Τράμπ…
Ο στόχος του Προέδρου Τράμπ, είναι να πετύχει την αποστολή που έχει μπροστά του και όχι να γίνεται μπαλάκι στις επιθυμίες των άλλων. Με πολύ απλά λόγια απολαμβάνει αυτό που κάνει. Αν μάλιστα το δει κάποιος ρεαλιστικά, δηλαδή στην πραγματική του διάσταση, είναι ο τυπικός Αμερικανός, στην απόλυτη μορφή του, διότι δεν έχει όρια, παρά μόνο αυτά που θέτει ο ίδιος. Και δεν έχει όρια διότι είναι υπερβολικά πλούσιος, και ήταν από νεαρότατη ηλικία, χωρίς μάλιστα να αισθάνεται ότι πρέπει να απολογηθεί για αυτό.
Δεν έχει μάθει να κρατά τη γνώμη του για τον εαυτό του, διότι ποτέ δεν αναγκάστηκε να το κάνει. Σε μια εποχή που οι πραγματικού άνδρες αποτελούν είδος προς εξαφάνιση, δεν ντρέπεται να πει και να συμπεριφερθεί ο κλασσικός, παλιάς κοπής, άνδρας με όλα τα ελαττώματα και τα προτερήματα που έχει το είδος αυτό.
Οι υποστηρικτές…
Μπορεί το στυλ και ο χαρακτήρας του να είναι κάτι που δεν αντέχουν τα σαλόνια της Νέας Υόρκης, της Βοστώνης, του Χόλυγουντ και της Ευρώπης, με αποτέλεσμα αυτοί που τον μισούν να λένε ότι χαλάει την εικόνα της Αμερικής. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο μέσος Αμερικανός πολίτης δεν έχει κανένα πρόβλημα με το να έχει τη συμπάθεια και το θαυμασμό του Παρισιού, του Βερολίνου, και άλλων πρωτευουσών διεθνώς, αλλά την ίδια στιγμή δεν πρόκειται να χάσει και τον ύπνο του εάν τη χάσει.
Οι εχθροί…
Η δήθεν αριστερή ελίτ της Αμερικής και οι ομοϊδεάτες – ομογάλακτοί τους, θιασώτες της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη και αλλού, στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα σεβασμό και συμπάθεια για τον απλό αγρότη, εργάτη, τον απλό φαντάρο, το φορτηγατζή, τον ιδιοκτήτη μικρής επιχείρησης, τον κλητήρα, την απλή νοικοκυρά. Δεν ανέχονται τις ιδέες τους, το γεγονός ότι τους αρέσει να πηγαίνουν στην εκκλησία, να έχουν δικαίωμα στην οπλοκατοχή και να είναι πατριώτες. Δεν μπορούν να ανεχτούν ότι είναι δυνατόν να έχουν άποψη και πολιτική δύναμη άτομα τα οποία δεν έχουν οικονομική δύναμη, χιλιάδες να τους ακολουθούν στο Twitter και το Facebook.
Γιαυτό έχουν ως είδωλα που λατρεύουν τον Ομπάμα, την Χίλαρι Κλίντον και τώρα τον Μακρόν. Όλοι οι άλλοι είναι για αυτούς χαζοί και πρόβατα που δεν πρέπει να τολμούν να έχουν άποψη για τη χώρα τους και την ίδια τη ζωή τους.
Αυτό τους θυμίζει ο Πρόεδρος Τράμπ, τον μέσο Αμερικανό και όχι μόνο πολίτη, και το γεγονός ότι ακόμα και Αφροαμερικανοί και γυναίκες κατά χιλιάδες ψήφισαν και πρόκειται να τον ψηφίσουν το 2020, με αποτέλεσμα να έχει καταφέρει να φέρει επανάσταση στον πολιτικό χάρτη των ΗΠΑ, και όλο και περισσότερο διεθνώς, τους προκαλεί οργή και μίσος απέναντί του.
Η πραγματικότητα…
Είναι λάθος να πει κανείς ότι ο Ντόναλντ Τράμπ, είναι ο Αϊνστάιν της πολιτικής, αλλά όταν έχεις δυνατότητα κατανόησης του αυτονόητου και προσθέτεις σε αυτό κοινή λογική, τότε έχει φτάσει σε απόσταση αναπνοής από την επίτευξη του στόχου.
Αυτοί που ψηφίζουν και στηρίζουν τον Τράμπ, και παρόμοιους με αυτόν πολιτικούς σε άλλες χώρες, δεν ενδιαφέρονται για το χαρακτήρα του και τον τρόπο του, ενδιαφέρονται και ανησυχούν για τη χώρα τους και το έθνος τους και όχι την εικόνα του. Το σέβονται και τον στηρίζουν ως Πρόεδρο, διότι σέβονται τον μέσο πολίτη και όχι τους σχολιαστές των συστημικών μέσων ενημέρωσης, τους δήθεν σοσιαλιστές ακαδημαϊκούς στα κέντρα προπαγάνδας της παγκοσμιοποίησης που έχουν εξελιχθεί τα ivy league πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο. Σέβονται, τιμούν και στηρίζουν, στο πρόσωπό του, τις βασικές ανθρώπινες αξίες και παραδόσεις που έχουν κάνει μεγάλη την Αμερική και άλλες χώρες.
Είναι απλά πατριώτες, που θέλουν να δουν τη χώρα τους να μεγαλουργεί και το έθνος τους, μέσα από σεβασμό και συνεργασία με άλλα έθνη και χώρες, να μακροημερεύει.
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
