Λένε ότι ελευθερία και ασφάλεια είναι δύο μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα. Ότι όσο η μία μεγαλώνει, τόσο η άλλη μικραίνει. Θέλεις μεγάλη ασφάλεια; Θα στερηθείς κάποια από την ελευθερία σου. Θέλεις απόλυτη ελευθερία; Τότε η ασφάλειά σου θα προσεγγίζει το μίνιμουμ…
*Του Γιάννη Τριανταφύλλου
Στην ταινία Peppermint που προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες, η Τζένιφερ Γκάρνερ βρίσκεται να χάνει την οικογένεια της από εκτελεστές ενός καρτέλ ναρκωτικών. Μόνη της απέναντι σε διεφθαρμένους δικαστές και δικηγόρους βλέπει την ατιμωρησία να κυριαρχεί αφού άπαντες οι ένοχοι αθωώνονται. Και τότε εκείνη, βλέποντας να μην αποδίδεται δικαιοσύνη, αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια της. Εξαφανίζεται για ένα διάστημα από το προσκήνιο και, όταν επιστρέφει σε αυτό, δεν θέλεις να βρεθείς στον δρόμο της, αφού η εκδίκησή της είναι τρομερή.
Ασφαλώς πρόκειται περί αυτοδικίας. Και ασφαλώς οι υψίφρυδοι υπερασπιστές της πολιτικής ορθότητας θα “βγουν από τα ρούχα τους” αφού κανένας πολίτης, ανεξαρτήτως περιστάσεων, δεν μπορεί να παίρνει τον νόμο στα χέρια του και να αποδίδει ο ίδιος δικαιοσύνη. Ορθότατα, πλην όμως…
Για να έχουν τα πράγματα μια “κανονικότητα” και για να μην εμφανίζονται φαινόμενα αυτοδικίας, οφείλει να υφίσταται σε ένα κράτος η αίσθηση του δικαίου. Και η συγκεκριμένη αίσθηση είναι κάτι που ο πολίτης – όσο κι αν ενίοτε υποτιμάται από τις διάφορες πολιτικές ηγεσίες- το καταλαβαίνει “στα κόκαλά του”. Εάν ένα κράτος λειτουργεί με κανόνες που πρώτοι από όλους τους σέβονται οι άριστοι των πολιτών, ο πολίτης το αντιλαμβάνεται και -αντανακλαστικά- σέβεται τους κανόνες.
Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχουν κανόνες; Ή, όταν αυτοί που υπάρχουν, υπονομεύονται από εκείνους που υποτίθεται ότι πρώτοι τους τηρούν; Τι γίνεται όταν η δικαιοσύνη είναι διεφθαρμένη; Τι γίνεται όταν μια κυβέρνηση στο πλαίσιο των μικροπολιτικών σχεδιασμών της παρεμβαίνει στη δικαιοσύνη με όποιον τρόπο μπορεί; Όταν -ουσιαστικά- καταργεί η ίδια τους θεσπισμένους κανόνες; Όταν αφήνει να πλανάται η αίσθηση της ανασφάλειας στην ατμόσφαιρα; όταν απαξιώνει τους υπεύθυνους για την τήρηση της τάξης, τους αστυνομικούς, “ευνουχίζοντάς” τους, όποτε εκείνοι καλούνται να επέμβουν; Όταν δείχνει να μην αντιλαμβάνεται επαρκώς τον ρόλο τους ή, αν τον αντιλαμβάνεται, προσποιείται ότι δεν το κάνει; Όταν ο πολίτης, εξαιτίας μιας τέτοιας “προσέγγισης ανομίας” στα όσα συμβαίνουν, αισθάνεται απροστάτευτος, βορά στις ορέξεις του κάθε παρανόμου;
Και ακόμη: όταν τους ήδη καταδικασμένους βαρυποινίτες -ελαφρά τη καρδία- τους αφήνει ελεύθερους και ωραίους να κυκλοφορούν στην κοινωνία; Με χίλια δυό σοφίσματα. Με απολύτως κατασκευασμένους και φωτογραφικούς νόμους. Με άδειες. “Δεν επέστρεψε από την άδεια ο τάδε, καταδικασμένος σε ισόβια”. Μα και γιατί να επιστρέψει, καλή μου; Τι χειρότερο από τα ισόβια μπορεί να πάθει εάν δοκιμάσει την τύχη του, μήπως και καταφέρει να μην επιστρέψει ποτέ ξανά στη φυλακή; Αν ο συγκεκριμένος ξανα-εγκληματήσει, ποιός θα κατηγορήσει όποιον πάρει τον νόμο στα χέρια του για αυτοδικία; Απέναντι σε ένα κράτος που -κυριολεκτικά- τον κοροϊδεύει;
Όταν σε μια χώρα καλλιεργείται κουλτούρα ανομίας, κάτι που συμβαίνει σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, οι έννοιες αρχίζουν και γίνονται εξαιρετικά δυσδιάκριτες. Όταν ο κάθε Ρουβίκωνας αποκαλείται “τα παιδιά” ενώ πρόκειται για ομάδα που τελεί σειρά αξιόποινων πράξεων και μάλιστα με προκλητικό τρόπο, δεν είναι λογικό να γίνει και η αντίστροφη σκέψη -και -κάποια στιγμή- ενέργεια, τής αντίδρασης που προκαλεί η απολύτως παράνομη δράση;
Όταν οι ανεξέλεγκτες -και καλοδεχούμενες από την κυβέρνηση- ροές των λαθρομεταναστών κατακλύζουν τις γειτονιές των ελληνικών χωριών και πόλεων, σκορπώντας τον φόβο και συχνά το έγκλημα -δεν μιλάμε για οικογένειες, μιλάμε για ντουζίνες περιφερόμενων αγριεμένων νεαρών- και δεν υπάρχει η παραμικρή προστασία ή όταν αυτή υπάρχει στιγματίζεται ως “ρατσισμός”, με εύκολο πάντοτε θύμα την ελληνική αστυνομία, τότε για ποιού είδους τήρηση κανόνων μιλάμε – και από τις δύο πλευρές;
Είναι παραπάνω από προφανές: ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από την ανομία, προάγει, μέσω αυτής, και την αυτοδικία…
