*Του Στέλιου Ορφανάκη
Στην Ελλάδα κατά βάση νομοθετούν και ασκούν διοίκηση πολιτικοί και παρατρεχάμενοι κομματικοί, που δεν έχουν σχέση, ούτε γνώση, ούτε θέληση και ίσως δεν έχουν και τη δυνατότητα να μάθουν το αντικείμενο για το οποίο πληρώνονται αδρά. Ας ασχοληθούμε με το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο διαμορφώνει τα βιβλία και την ύλη, που θα διδαχθούν οι μαθητές σε χώρους με υποδομές που καμία σχέση δεν έχουν με τον μέσο όρο που υπάρχει στην Ευρωζώνη.
Το Υπουργείο Παιδείας προσλαμβάνει εκπαιδευτικούς με συγκεκριμένα προσόντα διορισμού συμβατά με τη θέση εργασίας τους και αρκετά αξιοκρατικά κριτήρια (διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ ή/και προϋπηρεσία) σε σχέση με το τι γίνεται σε άλλους φορείς του Δημόσιου τομέα πχ στους δήμους. Παρόλα αυτά όμως το Υπουργείο Παιδείας δεν θεωρεί τους εκπαιδευτικούς έξυπνους, αφού ψηφίζει νόμους που προσδιορίζουν το τι θα κάνουν οι εκπαιδευτικοί, χωρίς να λάβει υπόψη τη γνώμη τους και χωρίς να υπάρχουν τα μέσα για να το κάνουν.
Είναι κοινό μυστικό ότι κανένα σχολείο που χτίστηκε επί Ο.Σ.Κ (Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων) δεν είχε πρόβλεψη για γραφεία καθηγητών και γενικότερα υποδομών για παραμονή των καθηγητών για τη διεκπεραίωση δουλειάς που απαιτεί συγκέντρωση και ησυχία. Ακόμα και σήμερα, η πλειονότητα των σχολικών αιθουσών δεν έχει καν υποδομές για να γίνει χρήση νέων τεχνολογιών. Και όταν γράφω νέων τεχνολογιών, μη φανταστείτε κάτι προχωρημένο, εννοώ πρίζα δικτύου και ένα προβολικό μηχάνημα.
Και μπορεί υποδομές να μην υπάρχουν, υπάρχουν όμως συνδικαλιστικά όργανα, κομματικά δυστυχώς, καθώς και κομματική κατ’ ουσία ΟΛΜΕ, που γενικά δεν ασχολούνται επαρκώς και δεν πετυχαίνουν τίποτα επί της ουσίας για να βελτιώσουν τη θέση του κλάδου και την παροχή καλύτερης παιδείας στους μαθητές. Και αν σκεφτεί κανείς ότι οι εκπαιδευτικοί με μόνιμη σχέση εργασίας σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι πάνω από 135.000 είναι άξιον απορίας το γεγονός ότι ένας τόσο πολυπληθής κλάδος δεν μπορεί να ενωθεί, να υψώσει το ανάστημα του, να διεκδικήσει και να πετύχει καλύτερες συνθήκες για τη δουλειά του και τη ζωή του.
Με τον κομματικό συνδικαλισμό τι πετύχαμε εμείς οι εκπαιδευτικοί, πέρα από το να προσπαθεί ο ένας της μιας παράταξης να βγάλει το μάτι του άλλου της άλλης παράταξης; Τίποτα απολύτως. Οι μισθοί μας συρρικνώνονται ακόμα και σήμερα, το ωράριο εργασίας αυξάνεται σταθερά ακόμα και σήμερα, οι φόροι και οι υποχρεώσεις αυξάνονται, το εργασιακό περιβάλλον και οι υποδομές του παραμένει πολύ λιτό, για αυτά που μας ζητούν οι πολιτικοί, οι γονείς και οι μαθητές και δεν τολμάμε και να πούμε κουβέντα.
Όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μας συγκρίνουν με τους εκπαιδευτικούς των άλλων χωρών κατά πως τους βολεύει. Συγκρίνουν το ωράριο μας με αυτό των Γερμανών συναδέλφων μας, αλλά δεν συγκρίνουν και το μισθό μας, ούτε τις υποδομές που έχουν οι Γερμανοί στα σχολεία τους. Μας συγκρίνουν με τους Εσθονούς αλλά αποκρύβουν ότι οι εκπαιδευτικοί στην Εσθονία παίρνουν 20% μεγαλύτερο μισθό από τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους.
Συγκρίνουν οι πολιτικοί μας τις επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στο Διεθνές Πρόγραμμα για την Αξιολόγηση των Μαθητών, γνωστό και ως PISA, με τις επιδόσεις των άλλων ευρωπαίων μαθητών. Μα πώς να φέρουν οι Έλληνες μαθητές καλές επιδόσεις στο διαγωνισμό PISA, όταν η ύλη που διδάσκεται στα Ελληνικά σχολεία είναι σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από τα ζητούμενα του διαγωνισμού; Φταίνε οι εκπαιδευτικοί για τη χαμηλή επίδοση των μαθητών στο διαγωνισμό PISA ή τα προγράμματα σπουδών, η διδακτέα ύλη και η φιλοσοφία του ελληνικού σχολείου;
Άσχετα με το ποιος φταίει, εύκολα διαπιστώνουμε ότι το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι την απαξίωση του ρόλου μας και το φθόνο της κοινωνίας. Όλοι «εν χορώ» κακολογούν τους εκπαιδευτικούς και το εκπαιδευτικό σύστημα, ακόμα και οι πολιτικοί που παίρνουν 7 φορές μεγαλύτερο μισθό και πρακτικά δεν κάνουν τίποτα χρήσιμο για να βελτιώσουν την κατάσταση της χώρας και των πολιτών της.
Όσο μας έχουν χωρισμένους σε παρατάξεις και κόμματα, οι κυβερνήσεις θα τρίβουν τα χέρια τους. Λειτουργεί πολύ καλά η τακτική των Ρωμαίων «Διαίρει και βασίλευε» και σε αυτό την κύρια ευθύνη φέρνουν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και οι συνδικαλιστές. Είμαστε εκπαιδευτικοί, έχουμε τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ελλείψεις, τα ίδια όνειρα τις ίδιες ανησυχίες, γιατί να μας χωρίζουν σε ΔΑΚΕ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΣΥΝΕΚ κλπ;
* Ο κ. Στέλιος Ορφανάκης έχει εργαστεί μεταξύ άλλων θέσεων ως Επενδυτικός Σύμβουλος στο Alpha Private Bank – Όμιλος ALPHA BANK ενώ τώρα εργάζεται ως Καθηγητής (M.Sc) Φυσικών και Θετικών Επιστημών στη Δημόσια Εκπαίδευση. Το 2017 έγινε μέλος του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών της Ν.Δ.
