Καλώς ή κακώς, η ταχύτητα της επικαιρότητας συχνά συγκαλύπτει το πραγματικό «βάθος» κάποιων ειδήσεων, το οποίο γίνεται αντιληπτό, μόνο όταν μπορέσει κανείς να ενώσει φαινομενικά «άσχετες» μεταξύ τους ειδήσεις, για να δημιουργήσει ένα μεγαλύτερο παζλ…
*Του Βαγγέλη Μωυσή
Το καλύτερο παράδειγμα προσφέρουν τρεις πρόσφατες ειδήσεις από τον κατασκευαστικό κλάδο, η «σύνδεση» των οποίων αποκαλύπτει μια τεράστια πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει η Νέα Δημοκρατία, ως εν δυνάμει κυβέρνηση: την απαισιοδοξία και τα δυσπιστία ενός σημαντικού μέρους της αγοράς για τη δυνατότητα ανατροπής σημαντικών υφεσιακών παραγόντων, ακόμα και μετά την αλλαγή κυβέρνησης.
Η μία είδηση, είναι αυτή που προκάλεσε πηχυαίους τίτλους, εκτενή ρεπορτάζ και έντονη πολιτική αντιπαράθεση. Αναφέρομαι στη «φυγή» της ΤΙΤΑΝ. Η διοικητική και χρηματιστηριακή «μετακόμιση» της ελληνικής πολυεθνικής εταιρείας παραγωγής τσιμέντου και άλλων δομικών υλικών, σίγουρα αποτελεί «χαστούκι» για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ως αποτέλεσμα της επιδείνωσης του οικονομικού περιβάλλοντος τα τελευταία χρόνια. Αποτελεί όμως και «καμπανάκι» απαισιοδοξίας για τα επόμενα χρόνια, παρά την διαφαινόμενη επικράτηση στις επόμενες εκλογές της ΝΔ, μιας παράταξης που έχει στην προμετωπίδα του αναπτυξιακού αφηγήματός της, την ριζική αλλαγή του οικονομικού περιβάλλοντος.
Η δεύτερη είδηση, που πέρασε σε πιο «ψιλά γράμματα» και δεν έγινε ιδιαίτερα αντιληπτή από το ευρύ –μη ειδικό- κοινό, προέκυψε στη διάρκεια φόρουμ περί επενδύσεων που οργάνωσε προ ημερών ο Εκτελεστικός Οργανισμός της Ε.Ε. για τις Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις (EASME). Εκεί ο Γενικός Γραμματέας Ενέργειας του ΥΠΕΝ Μιχάλης Βερροιόπουλος, ανέφερε με περίπου… πανηγυρικό ύφος, πως τα επόμενα 12 χρόνια αναμένεται να πραγματοποιηθούν 480.000 ανακαινίσεις (40.000 κατ` έτος).
Η τρίτη είδηση, είναι η επένδυση μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων (βλ. Μυτιληναίος ΑΕ) στην παραγωγή προϊόντων αλουμινίου, υλικού που χρησιμοποιείται κατά κόρον σε εργασίες ανακαίνισης και ιδιαίτερα εκείνων που προωθούνται από προγράμματα χρηματοδότησης εργασιών για εξοικονόμηση ενέργειας σε κατοικίες και επιχειρήσεις (κουφώματα αλουμινίου κλπ).
Οι τρεις αυτές ειδήσεις, λοιπόν, συνδυαζόμενες, μας δίνουν ένα μεγαλύτερο παζλ. Οι ισχυροί «παίκτες» του κατασκευαστικού κλάδου, πιστεύουν πράγματι, ότι για τα επόμενα αρκετά χρόνια, στην Ελλάδα δεν υπάρχει προοπτική για νέες κατασκευές (πεδίο που ήταν αναπτυξιακός πυλώνας της χώρας στις καλές εποχές), αλλά μόνο για ανακαινίσεις παλαιοτέρων κατασκευών (πεδίο με σαφώς μικρότερο οικονομικό και αναπτυξιακό αποτύπωμα).
Σήμερα, η προσφορά και η ζήτηση νέων κατασκευών «στραγγαλίζονται» από τις δημοσιονομικές περικοπές δημοσίων επενδύσεων για χάρη της παραγωγής πλεονάσματος, από την υπερφορολόγηση και τη γραφειοκρατία. Είτε μιλάμε για μεγάλα έργα υποδομών, είτε μιλάμε για τον κλάδο της ανέγερσης νέων κτιρίων κατοικιών ή γραφείων. Παράλληλα, το κόστος της κατασκευής νέων κτιρίων και των οικοδομικών υλικών, ανεβαίνουν, έστω και κατά 0,5%, καθιστώντας ακόμα πιο δύσκολη την εξίσωση…
Αυτό το περιβάλλον θα παραλάβει η επόμενη κυβέρνηση. Και θα πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα να πείσει για δύο πράγματα: 1ον) Ότι θα έχει πραγματικά την αποφασιστικότητα να αλλάξει τα δεδομένα που «στραγγαλίζουν» την αναπτυξιακή προοπτική και 2ον) ότι θα έχει τη διάρκεια για να τα καταφέρει…
