Η αποχώρηση του κ. Κοτζιά από την κυβέρνηση Καμμένου – Τσίπρα (με αυτή τη σειρά πλέον και επίσημα) προσέθεσε άλλο ένα επεισόδιο στο θέατρο του παραλόγου: Είναι τουλάχιστον ακατανόητο γιατί ένας πρωθυπουργός να στηρίζει τον κυβερνητικό εταίρο που απειλεί να διαλύσει την κυβερνητική πολιτική και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε βάρος του Υπουργού Εξωτερικών, του οποίου τις καταστροφικές επιλογές ο Πρωθυπουργός επιδοκιμάζει και ισχυρίζεται ότι θα συνεχίσει.
Η επιλογή του υπό προθεσμία και υπό ομηρία Πρωθυπουργού να αναλάβει ο ίδιος το Υπουργείο Εξωτερικών μαρτυρά τρία πράγματα: Πρώτον, ότι ο «πάγκος» της συγκυβέρνησης εντός και εκτός Κοινοβουλίου είναι άδειος. Δεύτερον, ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ απαξιώνουν, ακόμα και την ύστατη ώρα για τα εθνικά συμφέροντα, το διπλωματικό κεφάλαιο της χώρας. Και τρίτον και πιο γνωστό, ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει την παραμικρή συναίσθηση των απαιτήσεων που έχουν οι κομβικές θέσεις σε μια δημοκρατία. Όσους ρόλους και αν αναλάβει να διασύρει με τον ερασιτεχνισμό του, ο ρόλος που πάντα θα αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα για εκείνον θα είναι αυτός του μπροστινού του Πάνου Καμμένου.
