Ο φανταστικός διάλογος μιας “στημένης” κόντρας…

«- Τι θα κάνουμε ρε φίλε; Το χάνουμε το παιχνίδι… Παντού.
– Δεν ξέρω… κι εγώ σπάω το κεφάλι μου. Έχω μερικές ιδέες αλλά…
– Είναι δύσκολα τα πράγματα… Είναι και πολλά τα ανοιχτά μέτωπα.
– Δεν μας «βγαίνει» και τίποτα! Πόσο παραμύθι να πουλήσεις πια…
– Κάτι πρέπει να σκεφτούμε…
– Ρε παιδιά, γιατί δεν «τσακώνεστε» για την ονομασία των γειτόνων; Μπορεί και να πείσουμε, ότι και οι δύο είστε σταθεροί, σε τουλάχιστον μία από τις θέσεις σας (γέλια)…
– Σωστός! Ο ένας θα λέει ότι επιτέλους δίνεται λύση μετά από δεκαετίες και ο άλλος ότι αν το δεχθούν οι γείτονες, που δεν πιστεύει ότι θα το δεχθούν, δεν θα το δεχθεί εκείνος και θα στήσουμε μια ωραία «σύγκρουση».
-Δεν είναι κακή ιδέα… Και θα δούμε πως κινούνται και σκέφτονται τα στελέχη μας και θα τσεκάρουμε ποιοι από τους άλλους παραμένουν και σε ποιο βαθμό, πρόθυμοι να γίνουν πατερίτσες και θα αποπροσανατολίσουμε από όλα τα άλλα…
– Και κάθε τόσο θα ρίχνουμε και ένα “φταίνε όλοι οι άλλοι” και ένα “τι λένε τώρα”, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…
– Ωραίο! Θα βγω και θα αρχίσω τα «στηρίζω αλλά έχω κόκκινες γραμμές (πάλι γέλια)» και τα «δεν κάνω πίσω ακόμα και αν το διαλύσουμε το μαγαζί» (πολλά γέλια). Θα παρουσιάσω και μια δική μου εναλλακτική πρόταση στα… μεγάλα «αφεντικά»…
– Καλό! Θα βάλουμε έναν δυο δικούς μας να στην «πέσουν», θα «σπρώξουμε» και στα δικά μας μέσα τίτλους και δηλώσεις να καλλιεργήσουν την «κόντρα».
– Να δεις πόσοι θα τσιμπήσουν!
– Σίγουρα! Οι δικοί μας πρώτοι από όλους… Πολλοί θα βγουν από μόνοι τους να «κράξουν».
-Αυτό θα το κάνει και πιο αληθοφανές.
-Εννοείται! Λοιπόν, ξεκινάμε;
-Ξεκινάμε! Άντε καληνύχτα.
-Καληνύχτα.
(………)
-Πού΄σαι. Τώρα που έφυγε. Κανόνισε οι «πατερίτσες» να στηρίξουν πραγματικά… Μήπως και «στραβώσει» τελικά στ΄αλήθεια.»
Η παραπάνω σκηνή είναι προϊόν μυθοπλασίας με φανταστικούς πρωταγωνιστές, σε έναν φανταστικό χώρο και αφορά μια φανταστική κατάσταση… Οι συνειρμοί είναι ελεύθεροι.