Η σύνταξη ενός κειμένου, όταν τυχαίνει να είσαι ο δομήτωρ, και του τίτλου και του ίδιου του κειμένου, προϋποθέτει ένα λάκτισμα εναρκτήριο. Αν ως γραφέας είσαι προπονημένος στην άμυνα, ομαλώ τω τρόπω «κόβεις» το λάκτισμα. Τι συμβαίνει, όμως, όταν το «λαξ» σε αιφνιδιάσει;
Γράφει η Βασιλική Τζοτζολα
Ειδήσεων σημερινών το ανάγνωσμα:
- Ο Έλλην Υπουργός Εθνικής Άμυνας .. ασκεί εξωτερική πολιτική.
- Ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων σχολιάζει την αναρμοδίως χαραχθείσα εξωτερική πολιτική.
- Ο ΥΠΕΘΑ στηρίζει την Κυβέρνηση, που υπέγραψε το «final Agreement» των Πρεσπών, αλλά εν πλήρει αυθαιρεσία, προτείνει – όχι στον πολιτικό εταίρο του, ούτε καν στον αντισυμβαλλόμενο Ζάεφ – προτείνει στις ΗΠΑ «Plan B»!
- «Εμείς εργαζόμαστε για τη συνεργασία στα Βαλκάνια», ο πληκτικά έκπληκτος κ. Βούτσης.
- «Εναλλακτικό σχέδιο για τη Συμφωνία των Πρεσπών», ο συναρπαστικά αυθαίρετος κ. Καμμένος.
Αλλοφροσύνης το ανάγνωσμα.. πρόσχωμεν! Η ανωτέρω εθνική αναστάτωση είναι νωπή για να αναλυθεί εν τη γενέσει της. Μέχρι, στη ρουλέτα που γυρίζει, να «κάτσει» η μπίλια σε συγκεκριμένη υποδοχή, δεν είσαι βέβαιος ούτε για το χρώμα, ούτε για τον αριθμός της. Εκείνο που είναι βέβαιον, ως απόρροια της δημόσιας, πολιτικής και εθνικής μας μοναξιάς είναι η ΕΝΤΡΟΠΗ.
Εντροπή: « το – κατά Δημητράκου λεξικόν – στρέφεσθαι πρός τινα», το να στρέφεσαι προς κάποιον. Και όταν ο κυβερνών «κάποιος» δε σου διασφαλίζει καθ’ οιονδήποτε τρόπο ό,τι συνιστά για σένα, τον απλό, δαρμένο, Έλληνα πολίτη, στήριγμα, τότε σού μένει το «στρέφεσθαι» εις τα ένδον. Εξαρτάται από αυτά τα «ένδον» αν μέσα μας θάλλει ακόμη η αιδώς, η εντροπή, η ντροπή.
«Της θάλασσας καλύτερα
φουσκωμένα τα κύματα
να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένη,
έρημη βάρκα»
Αυτά γράφει ο γοητευτικός αντάρτης Κάλβος. Με όλη την καθαρότητα της δύναμης που φανερώνει, όχι απελπισία, αλλά άπω- ελπίδα. «Στρέφεσθαι ένδον» για να στηθεί, να ανα-στηθεί η «άπω – Ελπίς». Κοιτάξτε μέσα σας. Για να βρείτε την ελπίδα που κοιτάζει τον ουρανό.
Ό,τι αντιμετωπίζει η σύγχρονη Ψωροκώσταινα, την καθιστά έρημη βάρκα. Διότι εκ των ενεργειών και, δη εκ των παραλείψεών του, ο σημερινός καπετάνιος παράγει σύγχυση και όχι ασφάλεια. Αποσκοπεί σε διάρρηξη – πολιτική, οικονομική, εθνική – και όχι συνοχή. Τον βολεύει, άραγε, τόσο πολύ αυτή η παγία ερημιά της χώρας του; Και για πόσο;
«Ενδυσάσθωσαν αισχύνην και εντροπήν οι μεγαλορρημονούντες επ’ εμέ», γράφει ο προφήτης Δαυίδ (Ψαλμ. 34, 26). Ντύθηκαν ξεδιαντροπιά και ντροπή οι κομιστές των μεγάλων λόγων. Ντύθηκαν την ντροπή. Όπως ο Αδάμ και η Εύα. Μετά το λάθος, ακολουθεί το ντύσιμο. Δηλαδή, η ντροπή. Εναντίον τίνος; «Επ’ εμέ»! Εναντίον μου και εναντίον σου, εναντίον μας ντύθηκαν ντροπή οι μεγαλόστομοι.
Μια χαρά είναι η ντροπή, διασώζει. Το χρώμα της ντροπής είναι το πιο όμορφο. Εκείνο που ενέχει επικινδυνότητα και, φοβούμαι, ότι οι καπεταναίοι της έρημης βάρκας με το όνομα «Ελλάς» έχουν διαβεί, είναι αυτό που λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Δεν είναι τόσο κακή η αμαρτία, όσο η αδιαντροπιά που την ακολουθεί».
Εντροπή, λοιπόν. Η τροπή εντός μας. Από μοναξιά ή απογοήτευση. Καμιά φορά από φόβο. Η εντροπή και η αιδώς ενδυναμώνουν, διασώζουν. Έχουν άραγε διασώσει μέσα τους λίγη από αυτήν οι κυβερνώντες; Ή είναι ήδη «εκτός εαυτού»; Όσο η ντροπή εντός κι εκτός εαυτού – ατομικού ή συλλογικού εαυτού – δε γονατίζει, συνεχίζει να υπάρχει η Άπω Ελπίς..
