Η δημιουργία της θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει σενάριο για ταινία .
Ένας νέος άνθρωπος στα εικοσιέξι του χειροτονείται ιερέας και τοποθετείται σε μια πολύ δύσκολη περιοχή στο κέντρο των Αθηνών, εκεί έρχεται αντιμέτωπος με μια σκληρή πραγματικότητα . Έρχεται σε επαφή με παιδιά που αντί να πηγαίνουν στο σχολείο, ξημεροβραδιάζονται στους δρόμους χωρίς κανένα νόημα στη ζωή τους και καμιά ελπίδα για το μέλλον . Παιδιά χωρίς οικογειακό περιβάλλον, χωρίς ένα σπίτι και ανθρώπους να τα νοιαστούν, παραδομένα στο κενό, που αναλώνουν τη ζωή τους ανάμεσα στο τίποτα και στην αρχή μιας παραβατικής ζωής.
Γράφει η Μαρία Ε.Δημητρίου
Και εκείνη τη στιγμή, παίρνει μια απόφαση που θα σημαδέψει τη ζωή του και τη δική τους. Να βοηθήσει αυτά τα παιδιά . Να μην γίνει απλά ακόμα ένας ιερέας που τελεί με ευλάβεια τα ιερατικά του καθήκοντα, αλλά να βγεί έξω από την εκκλησία να κατευθυνθεί σε μια άλλη εκκλησία, αυτήν του δήμου και να κοινωνήσει τα παιδιά με την αγάπη και τη στοργή του.
Θα μπορούσε να ήταν ταινία αν δεν ήταν η ζωή του πατέρα Αντώνιου , ενός νέου ιερέα που κατανόησε το νόημα του Χριστιανισμού τόσο βαθιά ώστε να δημιουργήσει τη δική του Κιβωτό, για να διαφυλάξει ότι πιο αγνό υπάρχει στον κόσμο, τα παιδιά.
Από το 1998 που ο ρασοφόρος αυτός κατέβηκε στο δρόμο έξω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Κολωνό για να παίξει έναν αγώνα μπάσκετ με τα παιδιά, που θεωρούσαν το δρόμο καταφύγιο και σπίτι τους, τα πράγματα πήραν μια διαφορετική τροπή, σαν να τα άγγιξε μια πνοή αγγελική .
Το ενδιαφέρον αυτού του διαφορετικού ιερέα συγκλόνισε τα παιδιά που είχαν συνηθίσει στην αδιαφορία, και είχαν μπει σε μια διαδικασία εκτοπισμού από την κανονική ζωή. Η αγάπη και το νοιάξιμο του, έγιναν αφετηρία για να δημιουργηθούν ισχυροί δεσμοί ανάμεσα τους και να δημιουργήσουν την πρώτη ομάδα , την ομάδα του δρόμου, αυτήν που γεννήθηκε μέσα από το παιχνίδι και την ουσιαστική επικοινωνία . Και την ονόμασαν Κιβωτό, γιατί την ένιωσαν σαν μια μεγάλη αγκαλιά, σαν μια φωλιά που τα προστάτευε . Γιατί αυτός ο Παπάς έδωσε στα παιδιά αυτό που δεν μπορούσαν να βρουν πουθενά, νόημα και προορισμό στη ζωή τους .
Τους έδειξε ότι υπάρχουν καλύτεροι δρόμοι για να τους περπατήσουν , δρόμοι που θα σε ανεβάσουν πιο ψηλά και θα σου δώσουν το δικό σου μερτικό από τη ζωή , ότι το σχολείο , η εκπαίδευση, η μόρφωση και η παιδεία είναι τα παπούτσια που θα σε οδηγήσουν σε αυτούς τους δρόμους και τα παιδιά δέχτηκαν να τα φορέσουν γιατί τους τα πρόσφερε ένας άνθρωπος που είχε κερδίσει το σεβασμό και την εμπιστοσύνη τους . Και μαζί προχώρησαν , στην αρχή δειλά παρασκηνιακά, προσφέροντας στα παιδιά φαγητό και δραστηριότητες που τα ενέτεσσαν σιγά σιγά σε ένα κοινωνικό γίγνεσθε και μετά όσο περνούσε ο καιρός, η Κιβωτός γέμιζε με κόσμο και γινόταν πιο γνωστή, μαζεύονταν κι άλλοι που ήθελαν να βοηθήσουν κι άλλοι που είχαν ανάγκη…
Δέκα χρόνια σχεδόν αργότερα δημιουργείται το πρώτο σπίτι φιλοξενίας παιδιών .
Η Κιβωτός δε φροντίζει πια τα παιδιά μόνο τη μέρα αλλά γίνεται γι αυτά ένα αληθινό σπίτι, με ασφάλεια και σιγουριά υποκαθιστώντας το ακατάλληλο δικό τους οικογενειακό περιβάλλον . Συνεργάζεται με εισαγγελικές αρχές και καθίσταται ένας φορές προσατασίας ανηλίκων με επίσημη μορφή. Γίνεται πια μια αληθινή φωλιά για τα παιδιά . Και όλο μεγαλώνει .
Πέρα από το σπίτι στον Κολωνό που φιλοξενεί 30 παιδιά δημιουργείται το 2012 στον Πειραιά ένα καινούργιο σπίτι, με δυνατότητα να προσφέρει στέγη σε 40 παιδιά . Το σπίτι αυτό, ένα τετραώροφο κτίριο ονομάζεται “ Δέσποινα” και έχει το όνομα της δωρήτριας του που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο αλλά είχε ως επιθυμία το σπίτι αυτό να γίνει σπίτι για τα παιδιά της Κιβωτού !
Το 2013 η Κιβωτός δημιουργεί στην Ήπειρο ένα πρωτότυπο σχολείο το “ Γεωργικό Σχολείο “ σε ένα χώρο που παραχωρήθηκε από τις τοπικές αρχές . Σε αυτό το σπίτι φιλοξενούνται 55 παιδιά τα οποία πέρα από τη φροντίδα και την προστασία που απολαμβάνουν, εκπαιδεύονται στην καλλιέργεια της γης και στη φροντίδα των ζώων.
Επόμενος σταθμός είναι η Χίος τόπος καταγωγής του πατρός Αντωνίου όπου το 2014 δημιουργείται η Κιβωτός του Αιγαίου η οποία φιλοξενεί σήμερα 35 παιδιά την ίδια ώρα που αναλαμβάνει τη φροντίδα των ασυνόδευτων παιδιών που φτάνουν προσφυγάκια στο νησί της Χίου επιβεβαιώνοντας έτσι το όνομα της “ Κιβωτός του Κόσμου” με τον καλύτερο τρόπο.
Αυτόν τον Ιερέα και την εικοσαετή προσφορά του τιμά φέτος το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το βραβείο του “ Ευρωπαίου πολίτη” ένα βραβείο που δίνεται σε ανθρώπους και οργανισμούς που τιμούν τις ανθρωπιστικές αξίες μέσα από την κοινωνική τους προσφρορά . Και η Κιβωτός του Κόσμου πληρεί επάξια αυτές τις προϋποθέσεις.
Μια Κιβωτός γεμάτη αγάπη που ξεκίνησε από το δρόμο και από ένα παιχνίδι μπάσκετ και που ευτυχώς δεν είναι ταινία αλλά μια φωτεινή παρουσία μέσα στη
ζοφερή πραγματικότητα των καιρών και ένας φάρος για να δείχνει στα παιδιά το δρόμο για να μπουν σε ήσυχα λιμάνια .
