Ένας στίχος του Breton λέει ακριβώς αυτό: «Il y a moi..». Με όλη τη φαινομενική λιτότητά του, ο στίχος παραπέμπει ευθέως σε δύο πρόσωπα ενός Ιανού: τον Τσίπρα και τον Zaev. Ή τον Zaev και τον Τσίπρα. Εξαρτάται ποια παρειά αποφασίζεις να κοιτάξεις πρώτη. «Il y a moi». «Υπάρχω εγώ». Και αυτό αρκεί για να πολτοποιήσει τη βούληση δύο λαών.
Της Βασιλικής Τζότζολα
Οι δύο Πρωθυπουργοί, χωρίς καμία προσπάθεια προάσπισης «εθνικών συμφερόντων», επέλεξαν την οδό της πολιτικά μικρονοϊκής … αυτοϊκανοποίησης (ας μού συγχωρεθεί το ρήμα). Με βεβαιότητα ο Στάλιν θα καμάρωνε τούτη τη μετάλλαξη του νεωτερικού «Υπερανθρώπου» στη σύγχρονή του ενσάρκωση.
Κίνητρο αμφοτέρων; Το storytelling, το «αφήγημα», που θα αποτελέσει επενδύτη των επόμενων εκλογών – πιθανώς πρόωρων και για τις δύο χώρες. Ο παρονομαστής κοινός: να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές. Ο αριθμητής διαφοροποιημένος: ο μεν Zaev αποβλέπει – ανεξαρτήτως τιμήματος – στην ένταξη του κρατιδίου του στο ΝΑΤΟ και σε πρόοδο των διαδικασιών ένταξής του στην ΕΕ, ο δε Τσίπρας – ανεξαρτήτως, επίσης, τιμήματος – φλέγεται να μείνει στο απυρόβλητο.
Από την αρχή της πρωθυπουργίας του ο Τσίπρας, ως άλλος Κολοσσός, πατά επάνω στα τρία (3) «Μ»: Μνημόνια – «Μακεδονικό» – Μιθριδατισμός:
- Υποδύθηκε έξοδο από τα μνημόνια.
- Σε λευκή σελίδα υπέγραψε την αδιαπραγμάτευτη δωροδοκία των Πρεσπών.
- Τρία χρόνια τώρα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, στο μόνο που υποβάλλει τον εαυτό του, ο νεόκοπος Μιθριδάτης, είναι η .. ανοσία στο δηλητήριο του ψεύδους. Πολιτικού ψεύδους; Ως εθνικό ψεύδος θα το στάθμιζα. Μετά το στραπάτσο του Ιουλίου 2015, όταν η δόση του «Ναι και του Όχι», λίγο έλειψε να τον δηλητηριάσει, προπονήθηκε στην ανοσία με τακτική. Έτσι, η Τρόικα έγινε Θεσμός, το Μνημόνιο Συμφωνία, οι Δανειστές Εταίροι, το νέο Μνημόνιο, απλώς, Εποπτεία και το κρέας – κατά Γλέζο – ψάρι..
Ανατρέχω στον “Economist” του Ιουνίου 2018: «Αν η αντιπολίτευση παροτρύνει μποϋκοτάζ, η συμμετοχή στο δημοψήφισμα θα πασχίσει να ανέλθει στο απαιτούμενο 50%. Αν αυτό συμβεί, ο κ. Zaev ορκίστηκε να παραιτηθεί»[1]. Και συνέβη. Όχι η παραίτηση! Το σκοπιανό στραπάτσο! Το αντίπαλον δέος του VMRO και ο ίδιος ο Πρόεδρος της ΠΓΔΜ δικαιώθηκαν. 36% συμμετοχή στο δημοψήφισμα για μια λύση, που δε χρειάζεται να είσαι διπλωμάτης για να αντιληφθείς ότι είναι εξ ολοκλήρου erga Greciam. Άρα η λύση των Πρεσπών δεν έγινε αρεστή στο γειτονικό λαό. Γιατί;
Επειδή θεωρεί ο Σκοπιανός ότι θίγεται από αυτήν ως Σλάβος; Επειδή το ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού» είναι τόσο βαθιά ριζωμένο, που οι Πρέσπες φαντάζουν πλήρης παραχώρηση; Επειδή αντελήφθησαν οι Σκοπιανοί ότι με μεγάλη ευκολία τους δώρισε ο Τσίπρας σχεδόν τα πάντα, οπότε ευελπιστούν, στο μέλλον, ο ίδιος ή ένας παρόμοιος Τσίπρας, να τους προσφέρει το «πλήρες όλον»; Μπορεί κάτι από αυτά. Μπορεί και όλα αυτά.
Το βέβαιον είναι αυτό, που, πολύ καίρια διατύπωσε σε κάποιο ραδιόφωνο αυτές τις ημέρες ο βουλευτής Κουμουτσάκος: «Όταν το θέμα είναι εθνικό, εγείρεται το συναίσθημα των λαών. Και τότε το συναίσθημα γίνεται πολιτικό γεγονός». Τσίπρας και Zaev, Zaev και Τσίπρας, αυτός ο Ιανός της Βαλκανικής Ευρώπης, μετουσιώνεται στο «Il y a moi», σε ένα υπαρκτικό «εγώ», που γρήγορα κατήντησε αρπακτικό «εγώ». Και τότε η λαϊκή βούληση, το εθνικό συναίσθημα, ως πολιτικό γεγονός απεπέμφθη ως μη χρήσιμο.
Και μια επισήμανση συνταγματικού ενδιαφέροντος: το δημοψήφισμα της 30ης Σεπτεμβρίου στην ΠΓΔΜ, κατά το Σύνταγμα της χώρας, είχε χαρακτήρα συμβουλευτικό και όχι δεσμευτικό, ώστε να απαιτείται το ποσοστό του 50%. Όμως, πόση, τελικά, ιστορική σημασία έχει αν ένας λαός, με την σαφή και αδιαμφισβήτητη βούλησή του, σε δεσμεύει, ή απλώς σε συμβουλεύει;
[1] “If the opposition parties all urge to boycott, the referendum may struggle to reach the required 50% turnout. Mr Zaev has vowed to resign if that happens”, Economist, June 2018.
