Αλσος Παγκρατίου και οργάνωση συζήτησης πριν από λίγες ημέρες από “τους αλληλέγγυους” της ευρύτερης περιοχής. Θέμα, το φαινόμενο τού airbnb και οι συνέπειές του. Πήγα γιατί είχα περιέργεια να ακούσω τι θα λεχθεί και τι καινούριο τράνταγμα θα υποστεί η – θέλω να πιστεύω- κοινή λογική μου…
του Γιάννη Τριανταφύλλου.
Αφού, τέλος πάντων, έγινε μια κάποια εισαγωγή και ειπώθηκαν κάποιες -περιγραφικού τύπου- γενικότητες, ήρθε η ώρα να πάρει τον λόγο το κοινό, οι κάτοικοι. Οπότε ζητά τον λόγο ένας παππούς που είχε έρθει με τη γιαγιά-σύζυγό του στο…happening. Ο παππούς αρχίζει και λέει τον πόνο του ( δεν κρίνω τις απόψεις του, απλώς τις παραθέτω ): ότι «με το airbnb δεν ξέρουμε ποιός είναι στην οικοδομή ο διπλανός μας, μπαίνουν και βγαίνουν άνθρωποι άγνωστοι, βλέπουμε να κυκλοφορούν γυναίκες με μπούρκες και αισθανόμαστε φόβο κ.ο.κ.».
Ω, ρε, τι το’θελε ο χριστιανός να μιλήσει για μπούρκες; Ποιός είδε τον Θεό ( της πολυπολιτισμικότητας…) και δεν τον φοβήθηκε! Αμέσως άρχισαν να του την πέφτουν όλοι οι αριστεροί -λέμε τώρα- ζηλωτές της πολυπολιτισμικότητας. Και “τι είναι αυτά τα πράγματα”, και “γιατί διαχωρίζεις τους ανθρώπους” και “είσαι φασίστας” και ένα σωρό άλλοι χαρακτηρισμοί για τον δύσμοιρο γέροντα. Ο οποίος, μη καταλαβαίνοντας προφανώς ποιούς ακριβώς είχε απέναντί του προσπάθησε κάτι να ψελλίσει, τύπου, “ε, καλά, δεν εννοούσα σώνει και καλά με μπούρκες, ήθελα να πω γυναίκες από άλλα κράτη, που δεν τις ξέρουμε κ.λπ». Κάτι σιγοντάρισε και η δόλια η σύντροφός του, η γιαγιούλα, αλλά εις ώτα μη ακουόντων.
Κι όταν κάποιος άλλος πήρε τον λόγο κυρίως για να υπερασπιστεί το γηραιό ζευγάρι που εδέχετο την εντελώς φασιστική επίθεση των…αντιφασιστών, έλαβε κι αυτός συστημένη την ταμπέλα-ετικέτα τού “φασίστα”. «Μα καλά» σημείωσε «τα βάζετε με τον γέρο άνθρωπο και του επιτίθεστε επειδή εξέφρασε τον φόβο του, αυτό που ζει καθημερινά και ήθελε να το ακούσουν κι άλλοι».; «Είσαι φασίστας» η απάντηση. «Μα δεν είμαι φασίστας» να λέει εκείνος. «Υπάρχουν πολλοί που λένε ότι δεν είναι φασίστες αλλά είναι» του ξαναλένε. «Ναι, όπως και άλλοι που λένε ότι είναι αριστεροί αλλά δεν είναι» η ανταπάντησή του….
Συν το ότι ο παππούς και η γιαγιά έκαναν το λάθος να πουν κάτι και για “τζιχαντιστές” οπότε, και πάλι, βρέθηκαν στο επίκεντρο άγριας λεκτικής επίθεση:. «Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι τζιχαντιστές, κύριέ μου» ήταν η επωδός τους. Σωστό, μήπως όμως όλοι οι τζιχαντιστές είναι μουσουλμάνοι; ( θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, σε ένα πιο ευγενές και φιλόξενο περιβάλλον, δηλαδή αν δεν φοβόταν ότι μπορεί και να έτρωγε “αριστερό” ξύλο, το οποίο, ως γνωστόν, είναι “το καλό ξύλο” αφού το ξύλο του άλλου άκρου είναι εκείνο που είναι το κακό…).
Δεν εξετάζω το ποιός είχε δίκιο και ποιός δεν είχε, άλλωστε σε αυτά τα θέματα οι επιμέρους απόψεις υπαγορεύονται -κατά βάση- από το προσωπικό συμφέρον του καθενός. Εκείνο που -για μια ακόμη φορά- διαπίστωσα με μεγάλη μου λύπη, είναι το διαζύγιο των καλούμενων “αριστερών απόψεων” από την πραγματικότητα. Θεωρίες επί θεωριών και απαντήσεις σε συγκεκριμένα κοινωνικά προβλήματα με αφορισμούς και τσιτάτα. Πλήρης αδυναμία αντίληψης ή ακόμη χειρότερα, εκούσιο κλείσιμο των ματιών σε ό,τι συμβαίνει “στη διπλανή πόρτα”. Η σωτηρία της ανθρωπότητας, ως σύνολο, εξακολουθεί να προέχει σε σχέση με τη σωτηρία του μεμονωμένου ανθρώπου ( γείτονα κ.λπ.)…
Με όλες αυτές τις εμμονές και τα κολλήματα σε καιρούς που τα πάντα βρίσκονται σε ρευστή κατάσταση και αλλάζουν συνεχώς μορφή και σχήμα, δεν είναι ν’απορείς ούτε για την άνοδο του Όρμπαν, ούτε του Σαλβίνι, ούτε της ακροδεξιάς (ή και της καλούμενης ακροδεξιάς, αφού πολλές φορές πρόκειται για δαιμονοποίηση τού ορθού λόγου – και τίποτε περισσότερο). Και φυσικά για τη Χρυσή Αυγή που δεν λέει να ξεκουνηθεί από τα -μπετοναρισμένα- ποσοστά της. Εσείς, με τις παλαβές και -εν τέλει- απάνθρωπες θεωρίες σας την έχετε οδηγήσει εκεί, αγαπητά μου τού άλσους παιδιά…Εσείς και κανείς άλλος.
