Αν χαλαλίσει κανείς λίγες ώρες από τη ζωή του και τις αφιερώσει για να καθίσει σε κάποιο κεντρικό σημείο οποιασδήποτε πόλης της χώρας αλλά κυρίως στην Αθήνα και να παρατηρήσει τις συμπεριφορές των περαστικών, θα καταλάβει πολλά και θα βρει τις αιτίες που έχουν οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στην παρακμή στην οποία βρίσκεται σήμερα.
Ακόμα περισσότερα θα διαπιστώσει όποιος επισκεφθεί καφενεία ή καφετέριες, όσο περισσότερα τόσο καλύτερο και λαθρακούσει συζητήσεις ή καλύτερα, συμμετάσχει σε όσες μπορέσει. Δεν έχει καμία σημασία το θέμα. Τα συμπεράσματα είναι, σχεδόν πάντα, τα ίδια.
Αυτό που κυριαρχεί πλέον στα μάτια των περισσοτέρων είναι ο θυμός. Μεγάλος θυμός. Πολύ λίγοι είναι εκείνοι που έχουν μείνει ακόμα στο προηγούμενο στάδιο, στη θλίψη. Ο θυμός είναι τόσο μεγάλος που οι μισοί κυκλοφορούν πια με «λυμένο το ζωνάρι» για καυγά και οι άλλοι μισοί τρέχουν να το πατήσουν.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι εκείνοι που με σχέδιο και στρατηγική μετέτρεψαν την θλίψη, την αγωνία και την απελπισία σε θυμό με σκοπό να επωφεληθούν – και το κατάφεραν – επιμένουν να τροφοδοτούν τον θυμό, αυτή τη φορά για να τον μετατρέψουν σε μίσος.
Μίσος για τους «άλλους», για τους «προηγούμενους που μας έφεραν εδώ», για όσους αμφισβητούν, για όσους διατυπώσουν αντίθετη άποψη, για όσους ασκήσουν κριτική, για εκείνους που τολμούν να τους θυμίζουν τα «πριν» και τα «μετά» τους. Για όσους, στο φινάλε, επιμένουν να ζουν και να συμπεριφέρονται δημοκρατικά και επιμένουν να πιστεύουν, ότι θα τύχουν, επίσης, τέτοιας αντιμετώπισης.
Όμως η σπορά της διχόνοιας και η καλλιέργεια του μίσους είναι πλέον καθημερινή. Μάλιστα ανάλογα με την περίσταση, γίνεται είτε από υψηλότατο επίπεδο, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, είτε από χαμηλότερο, από υπουργούς, προβεβλημένα στελέχη και δημοσιογράφους του κομματικού στρατού, είτε από πιο χαμηλά, από τους… ταπεινούς κομματικούς υπαλλήλους και τα πληρωμένα τρολ.
Το πιο ωραίο από όλα είναι, ότι αυτοί που υπηρετούν πιστά, χρόνια τώρα, τον διχασμό, ενθαρρύνουν τον τραμπουκισμό και όχι μόνο τον λεκτικό, δικαιολογούν και υποκινούν την βία απέναντι στους «άλλους», είναι μετρ στην λασπολογία και επαγγελματίες «δολοφόνοι» χαρακτήρων, κατηγορούν και παρουσιάζουν με απίστευτη φυσικότητα και περίσσιο θράσος, ως θύτες, τα θύματά τους και εαυτούς ως θύματα…
Κι όμως ακόμα τους “βγαίνει”…
