του Γιάννη Τριανταφύλλου
–Άρχισα να καταλαβαίνω το τι είμαι στη διάρκεια των πρώτων μου σπουδών στην Αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων. Εκεί διαμορφώθηκα αρκετά αλλά και παράλληλα κατάλαβα πως κάτι ακόμα πιο εσωτερικό αναζητούσα, αλλιώς δε θα ησύχαζα. Είτε θα συνέχιζα με σπουδές στην Αρχιτεκτονική, η οποία μου φαινόταν κάπως παγιδευμένη μέσα στα Ελληνικά δεδομένα, είτε με την Καλών Τεχνών που δυνητικά πρόσφερε το ”φτάσε κι εκεί που δεν μπορείς”, ένα άπειρο πεδίο ελευθερίας έκφρασης.
–Οι επιρροές είναι βιωματικές. Τα παιδικά και νεανικά μου καλοκαίρια στην Αρκαδία αλλά και στο Αιγαίο. Η φύση σε έκσταση. Το Μαίναλο. Οι Κυκλάδες. Το φως. Ο έρωτας. Η Ελληνική νηφαλιότητα. Η όποια ποίηση διάβασα και μου επιστρέφεται. Και η άσκηση στην σκοποβολή που έκανα από παιδί και επηρέασε τον τρόπο που βλέπω το χρόνο και τα πράγματα. Είχα μια έμφυτη κλίση νομίζω στις διαλογιστικές διαδικασίες. Η τελευταία μου άφησε κι ένα πανελλήνιο ρεκόρ.
–Περισσότερο συνδέομαι με όσους ζωγράφους βγήκαν από τους οριοθετημένους χώρους και επικοινώνησαν άρρητα. Μου αρέσει η δόνηση και το άμορφο του Rothko, η συνύπαρξη του βάθους και του αβαθούς στον Soulages, η αναζήτηση περιεχομένου και η ποιητική του Σπυρόπουλου. Ακόμα ο Hodgkin που σκάβει χώρους με καταιγίδες χρωμάτων και υφών, ο Richter για τον ίδιο λόγο, ο Γύζης για το πνευματικό στοιχείο και τους δυνητικούς χώρους των πιο αφαιρετικών του έργων.
-Επίσης η διαφάνεια στα χρωματικά πεδία της Frankenthaler. Και αρκετοί Ιάπωνες και Κινέζοι που συνδέονται με την παράδοσή τους δίνοντας έμφαση στην ένωση με τη φύση και το άπειρο. Ο Zhang Daquian, ο Zao Woo-Ki, ο Hokusai στις ξυλογραφίες του κ.α.
ΠΗΓΗ: POPLIKE.GR
–Καλλιτέχνις στις μέρες μας στην Ελλάδα σημαίνει δημιουργώ παρά τις αντίξοες συνθήκες. Άρα η εσωτερική ανάγκη είναι μεγάλη. Έχει και μια ειλικρίνεια αυτό. Δεν πιστεύω πως ενοχλεί την ουσία της ζωγραφικής. Σε πραγματικό επίπεδο βέβαια έχει πολλές δυσκολίες. Ύστερα όμως είναι και η Ελλάδα ως τόπος και φως. Αυτό δε θα σταματήσει ποτέ να εμπνέει.
-Η οικονομική κρίση σαφώς και επηρέασε την αγορά τέχνης. Είμαι τυχερή που βλέπω πως όταν εκθέσω δυο έργα, θα πουληθούν είτε άμεσα είτε λίγο αργότερα. Αλλά είναι προφανές πως η αγορά συρρικνώθηκε τα τελευταία χρόνια. Από την πλευρά μου φροντίζω να εστιάζω στο δημιουργικό μέρος.
–Ζωγραφίζω για το ταξίδι. Για να προεκταθώ. Η ζωγραφική μου κάνει ορατούς αυτούς τους αρχετυπικούς βυθούς. Υπάρχει αυτό το ανοίκειο απέραντο που ξαφνικά σου εμφανίζει μια αλήθεια που το συνειδητό αγνοούσε. Και μετά μια άλλη. Καταδύεσαι χωρίς τέλος. Κι όσο πιο πολύ, τόσο επεκτείνεσαι στο άπειρο.
-Είναι σα μια διαδικασία αυτοέρευνας και ταυτόχρονα συνάντησης με το άλλο. Αυτό το ταυτόχρονο, αυτή η ίδια στιγμή, είναι που τα κάνει όλα να μοιάζουν ένα. Ακούγεται τρελό, ή θεϊκό, αλλά πώς το σταματάς αυτό; Είναι και μια τρέλα. Να υπάρχεις εδώ σε μια σχετική επίγεια τάξη, αλλά να είσαι κι εκεί στο χάος. Όμως αυτή η μετατροπή του ”υπάρχω” σε ”είμαι” είναι που σε κάνει να το θέλεις ξανά.
-Από την πτυχιακή μου ήδη το 2005, ο ”Αστρολάβος” μου ζήτησε συνεργασία. Δυο χρόνια μετά συμμετείχα εκεί σε μια σημαντική έκθεση που λεγόταν ”Σύγχρονοι Δημιουργοί της Αφαίρεσης”. Εξέθεσα πλάι σε μεγάλους καλλιτέχνες όπως η Χρύσα, ο Κανιάρης, ο Λαζόγκας κ.α. Πέρυσι στην ”Art Athina” είχα πάλι την τιμή να εκθέτω μαζί με σημαντικούς ζωγράφους, τους Πατρασκίδη, Λασιθιωτάκη, Μυταρά. Συνολικά έχω πάρει μέρος σε περίπου είκοσι ομαδικές εκθέσεις και έχω κάνει και δύο ατομικές.
-Στο μεταξύ ήρθε και μια διάκριση από το εξωτερικό που με έφερε σε επαφή με την Ευρωπαϊκή σκηνή και με έκανε να σκεφτώ και τον χώρο εκτός συνόρων. Μέχρι τώρα λάμβανα προτάσεις αλλά δεν έστελνα η ίδια. Επομένως τώρα σε συνδυασμό με την πραγματοποίηση εκθέσεων στην Ελλάδα, θα ήθελα να διερευνήσω περαιτέρω τη διεθνή κατάσταση.
