Πολύ προτού φθάσουμε στην τραγική για συμφωνία των Πρεσπών για την ονομασία των Σκοπίων, ο πρώην Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, σε μια συνομιλία που είχα μαζί του είχε κάνει μια σοφή επισήμανση, “να προσέξουμε τον αλυτρωτισμό, το έχω πει και στους μέσα το έχω πει και στους έξω”. Πολύ σοφά λόγια, τα οποία δυστυχώς, όπως πολλές ακόμα εύστοχες επισημάνσεις και προβλέψεις τους, δεν εισακούσθηκαν ούτε από τους μέσα, αλλά ούτε από τους έξω.
Για τους μέσα έχω επιχειρηματολογήσει σε σχετική αρθρογραφία μου αρκετές φορές οπότε δεν έχει νόημα να τα επαναλάβω. Θα ήθελα όμως να ασχοληθώ με τους έξω οι οποίοι δυστυχώς δείχνουν να μην έχουν πάρει μαθήματα από τις τραγωδίες του παρελθόντος. Για την αλλού για αλλού γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είχα καμία αμφιβολία ότι δεν έχει την απαιτούμενη σοβαρότητα και στρατηγική ανάλυση σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, έτσι ώστε να διαγνώσει σωστά τις επιπτώσεις της ανόητης πολιτικής την οποία προωθεί στα Βαλκάνια και αλλού.
Από τις Ηνωμένες Πολιτείες θα περίμενα όμως, η αμερικανική διπλωματία (και έχει σημασία το γεγονός ότι αναφέρομαι σε διπλωματία και όχι την κυβέρνηση) να έχει βάλει μυαλό μετά από το βεβαρημένο παρελθόν, ότι στα Βαλκάνια δεν πρέπει να κοιτάς το δένδρο και να χάνεις το δάσος.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως τη στρατηγική και το συμφέρον της Ουάσιγκτον στο να υπάρξει μια συμφωνία για την ονομασία των Σκοπίων, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την είσοδο του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ, γιατί όσον αφορά την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το θέμα σηκώνει συζήτηση και θα εξηγήσω πιο κάτω τι εννοώ.
Εκείνο που δεν αντιλαμβάνομαι είναι πως είναι δυνατόν η Ουάσιγκτον να χαιρετίζει και να σπρώχνει μέχρι παρεξηγήσεως μια συμφωνία για την οποία όταν επικαλείται ότι θέτει τέρμα στον αλυτρωτισμό, τη στιγμή που παραχωρεί στα Σκόπια, γλώσσα και εθνότητα. Και δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι αυτό δεν γίνεται κατανοητό από τους Αμερικανούς διπλωμάτες.
Η χθεσινή εμφάνιση από τη ναφθαλίνη του πρώην Αμερικανού Προέδρου, Τζόρτζ Μπούς, με την επιστολή του προς το λαό των Σκοπίων στην οποία στηρίζει τη συμφωνία και το Ναι στο δημοψήφισμα, ήταν για μένα κάτι που ξεπερνά τα εσκαμμένα. Ο συγκεκριμένος Πρόεδρος, γνωρίζει πολύ καλά το θέμα αλλά και αρκετό παρασκήνιο γύρω από αυτό. Άλλωστε η κυβέρνησή του ήταν αυτή που αναγνώρισε τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία και έζησε όλο το παρασκήνιο στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, με αποτέλεσμα να γνωρίζει πολύ καλά τι λογική πίσω από τις μέχρι πρόσφατα σωστές Ελληνικές θέσεις γύρω από το θέμα.
Ως ένας άνθρωπος, διεθνολόγος και δημοσιογράφος, που την εποχή των επεμβάσεων στο Ιράκ, και της πολεμικής σύγκρουσης στα Βαλκάνια, είχε την τιμή να αποκαλείται από μεγάλη μερίδα του ελληνικού τύπου πράκτορας της CIA , και λοχαγός του Αμερικανικού Πενταγώνου, γνωρίζω πολύ καλά τι σημαίνει αίσθημα αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα. Κάποιοι στην Ουάσιγκτον, δυστυχώς, φαίνεται να το έχουν ξεχάσει.
Τα τελευταία χρόνια, το αίσθημα αυτό είχε υποχωρήσει σημαντικά, κυρίως λόγω των μνημονίων, που έδωσε σε μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού να καταλάβει ποιοι ήταν αυτοί που πραγματικά ευθύνονταν, από το εξωτερικό, για πολλές από τις στρεβλές επιλογές σε κρίσιμα θέματα που αφορούν την Ελλάδα.
Η εσφαλμένη τακτική και η επιεικώς άκομψη στήριξη της προβληματικής συμφωνίας των Πρεσπών για την ονομασία των Σκοπίων, δημιουργεί, αυξανόμενα, ένα κλίμα ολικής επαναφοράς του αισθήματος αντιαμερικανισμού σε μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού και κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο, με δεδομένο ότι η πρεμούρα κάποιων να στηρίξουν μια προβληματική συμφωνία τους οδηγεί σε μια προκλητικά άκομψη δημόσια εκστρατεία από την πλευρά των ΗΠΑ.
Αλήθεια, εάν κάποιος είχε τη δυνατότητα να βρεθεί σε ένα τετ α τετ με τον Αμερικανό Πρόεδρο ή τον Αντιπρόεδρο και τους ρωτούσε με νηφαλιότητα, το πόσο διαφορά θα έκανε να πείσουν την τρεμάμενη ηγεσία των Σκοπίων να δεχθεί μια συμφωνία για την ονομασία που δεν θα περιλάμβανε τις προκλητικές και επικίνδυνες παραχωρήσεις στη γλώσσα και την ταυτότητα, τι απάντηση θα έπαιρνε άραγε;
Για όπως ανέφερε και παραπάνω οι ΗΠΑ, επιθυμούν μια λύση η οποία, για τα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα, θα κάνει δυνατή την είσοδο του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ. Το ποιες θα ήταν οι παράμετροι της συμφωνίας είναι άλλου Παπά Ευαγγέλιο. Και εδώ το ενδιαφέρον και αμείλικτο ερώτημα είναι ποιοι είναι αυτοί που φέρουν ακέραια την ευθύνη για την μη επίτευξη μιας συμφωνίας η οποία δεν θα περιλαμβάνει τους κατεξοχήν αλυτρωτικούς παράγοντες Μακεδονικής γλώσσας και ταυτότητας. Την απάντηση τη γνωρίζουμε όλοι και δεν είναι η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, και σίγουρα δεν είναι η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Η παραχώρηση του αλυτρωτισμού γλώσσας και ταυτότητας φέρει συγκεκριμένα ονόματα και επώνυμα που όλοι πλέον γνωρίζουμε.
Εκείνο που είναι λυπηρό είναι αυτή η επέλαση δημόσιας πίεσης από την Ουάσιγκτον, πρώτα στα Σκόπια, και εάν και συνεχίζω να ελπίζω ότι δεν θα γίνει, πολύ φοβάμαι και στην Ελλάδα όταν η μπάλα της επικύρωσης θα μεταφερθεί στην Αθήνα.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, στράβωσε πολύ όταν καθήμενος λίγα μέτρα από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης άκουσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να παραθέτει την κρυστάλλινη θέση του γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Και ερωτώ την Ουάσιγκτον και ειδικά το σύστημα που σπρώχνει με τόσο άκομψο τρόπο αυτή τη συμφωνία, αξίζει τόσο πολύ για να διακινδυνεύσετε μια ολική επαναφορά έντονου αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα; Και αφού οι σχέσεις με την Ελλάδα είναι σήμερα οι καλύτερες από ποτέ, όπως επικαλείστε, γιατί δεν συνδράμετε την Ελλάδα στην απάλειψη αυτών των αλυτρωτικών και επικίνδυνων παραγόντων της συμφωνίας.
Και μια επισήμανση για το θέμα του ανοίγματος, λόγω της επίτευξης της συμφωνίας, του δρόμου για την ένταξη των Σκοπίων στην ΕΕ. Επισημαίνοντας την προκλητική προειδοποίηση του υποτιθέμενα αμερόληπτου υπαλλήλου του συστήματος, Μάθιου Νίμιτς, προς τις κυβερνήσεις Σκοπίων και Ελλάδος να τρέξουν να επικυρώσουν τη συμφωνία γιατί μπορεί να γίνουν εκλογές και να αλλάξει η κυβέρνηση στην Ελλάδα, θα ήθελα να αναφέρω ότι άλλο είναι το θέμα του ΝΣΤΟ και άλλο η ένταξη στην ΕΕ. Εκεί η επόμενη εθνικά υπεύθυνη και πατριωτική κυβέρνηση στην Ελλάδα, μπορεί και νομιμοποιείται στη διαδικασία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων να απαιτήσει αλλαγές στην κακή αυτή συμφωνία, όσο αφορά ταυτότητα και γλώσσα. Στην διεθνή πολιτική όλα γίνονται, εδώ βρίσκονται στο δρόμο να τα βρουν η Νότια με τη Βόρεια Κορέα, που τους χωρίζει αίμα, η Ελλάδα γιατί να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει το πλαίσιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων για να ανατρέψει μια εθνικά επιζήμια και επικίνδυνη για τη σταθερότητα των Βαλκανίων συμφωνία.
Ας προσέξουν λοιπόν κάποιο στη Ουάσιγκτον και την Αθήνα, διότι με την τακτική τους φλερτάρουν έντονα και προωθούν την ολική επαναφορά του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα. Και όσοι θα σπεύσουν να με κατηγορήσουν και να με τιμήσουν με τα γνωστά και αναμενόμενα κοσμητικά επίθετα, ο γράφων μόνο για αντιαμερικανός δεν μπορεί να κατηγορηθεί.
Ας προσέξουν τον Αντιαμερικανισμό!
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
