Όταν οι Ελληνες απαξιώνουν τους ήρωές τους ενώ οι ξένοι τους υμνούν…
του Γιάννη Τριανταφύλλου.
Πριν λίγες μέρες, ο σέρβος σούπερ σταρ του τένις Νόβακ Τζόκοβιτς, θριάμβευσε, κατακτώντας το U.S.Open. Με τη λήξη του τελικού, ο Τζόκοβιτς έτρεξε να πανηγυρίσει τη νίκη του μαζί με τον φίλο του, τον ηθοποιό του Χόλιγουντ Τζέραρντ Μπάτλερ, με τον οποίο μαζί φώναξε: «This is Sparta! Κάτι που οι δύο φίλοι επανέλαβαν και στα αποδυτήρια. Ο Μπάτλερ, ο γνωστός ηθοποιός που είχε υποδυθεί τον Λεωνίδα στην ταινία «300», ανέβασε το βίντεο στο Instagram, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Υπάρχουν λίγοι πολεμιστές σαν τον Νόβακ.Τον εμπνέει ο Λεωνίδας εδώ και χρόνια, και αυτό έχει γίνει η πολεμική ιαχή μας για καλή τύχη».
Αυτά, εις την αλλοδαπή. Διότι στα καθ’ημάς, οποιοσδήποτε αναφερθεί σε ήρωα των αρχαίων χρόνων, βάλλεται παντοιοτρόπως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ο Μέγας Αλέξανδρος. Ενα ιστορικό πρόσωπο που εμπνέει δέος και σεβασμό σε όλον τον δυτικό κόσμο. Δεκάδες μελετητές και συγγραφείς ανά την υφήλιο, γράφουν βιβλία για τον Μακεδόνα στρατηλάτη και τα -αδύνατα να τα συλλάβει ανθρώπινος νους- επιτεύγματά του.
Στα μεγαλύτερα αμερικανικά πανεπιστήμια γίνονται μαθήματα σχετικά με την στρατηγική ιδιοφυία αυτής της εμβληματικής προσωπικότητας και της ανυπολόγιστης συνεισφοράς του στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Το Χόλιγουντ της παγκόσμιας επιδραστικότητας, επίσης τον λατρεύει.
Αντίθετα, στην Ελλάδα, όποιος κάνει το λάθος και αναφερθεί με υπερηφάνεια και θαυμασμό στο πρόσωπό του, αμέσως χαρακτηρίζεται από την Αριστερά της Προόδου(…), ως “εθνίκι” και άλλα τινά ( ενώ, ας πούμε, θα ήταν καλύτερα να αποτελούσαμε ιστορική συνέχεια των Αχαιμενιδών..). Στο ίδιο πλαίσιο, ο πρωθυπουργός Τσίπρας χαρακτηρίζει όσους διαμαρτύρονται για την συμφωνία των Πρεσπών και το ξεπούλημα της Μακεδονίας, ως “λίγες χιλιάδες ακραίους”…
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον Λεωνίδα, η ιστορία του οποίου αποτελεί και την αφορμή του άρθρου. Η θρυλική θυσία του Σπαρτιάτη βασιλιά και των τριακοσίων του στις Θερμοπύλες κόντρα στις σιδερόφρακτες ορδές τού Πέρση ομόλογού του, καταγράφηκε στην παγκόσμια ιστορία ως μια ανεπανάληπτη επίδειξη πνεύματος αυτοθυσίας, ηρωισμού και πατριωτισμού.
“Ανάγκασε” όλον τον κόσμο να σκύψει πάνω από αυτή τη μικρή βούλα στον παγκόσμιο χάρτη, τη Σπάρτη, και να μελετήσει τις αρχές και τις αξίες μιας κοινωνίας που “βγάζει” τέτοιους σπάνιους άνδρες, όπως ο Σπαρτιάτης βασιλιάς. Και να συνεχίσει να μελετά, στην πορεία των χρόνων, τις συγκεκριμένες αξίες, προσπαθώντας να τις μεταλαμπαδεύσει στις νεώτερες γενιές, θεωρώντας τες βασικές και απαραίτητες για το χτίσιμο μιας υγιούς και στέρεα δομημένης κοινωνίας.
Δυστυχώς, στην κοιτίδα των αξιών αυτών, η σήψη που έχει επέλθει, κυρίως στο πνευματικό επίπεδο, έχει διαβρώσει -σχεδόν ανεπανόρθωτα- το DNA ενός κάποτε ακμαίου πολιτισμού. Η κυριαρχία της αριστερής σκέψης σε πολιτισμικό, μιντιακό και όποιο άλλο -θέλετε- επίπεδο, συνέπλευσε με το γκρέμισμα των ειδώλων – ίσως επειδή ήταν δύσκολο και δύσβατο το μονοπάτι που οδηγούσε στην αναπαραγωγή της εξαίσιας αρετής τους.
Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι αν κάποιος έλληνας αθλητής έστελνε το μήνυμα «This is Sparta!», μετά από κάποια διεθνή επιτυχία του, αυτόματα θα χαρακτηριζόταν γραφικός ή εθνικιστής.
Φυσικά, γι’αυτό, ως κοινωνία, βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε τώρα. Από μια εγγενή, στρεβλή διάθεση απομάγευσης ανδρών όπως ο Μ.Αλέξανδρος, ο Λεωνίδας και άλλοι -πάρα- πολλοί.
Αλλά ένα έθνος που υποτιμά το ένδοξο παρελθόν του, αναμφίβολα πορεύεται στο παρόν, ευάλωτο και κλονισμένο. Σαν μια στρατιά προθύμων, με σκυμμένο το κεφάλι, δούλων, ανίκανων για οτιδήποτε μεγάλο και ηρωϊκό. Προορισμένων να είναι δούλοι σε όλοι τους τη ζωή. Αυτοί και τα παιδιά των παιδιών τους…
