H χαμένη τιμή μιας σπαταλημένης νιότης

Όταν ήσουν νέος, πίστευες. Σε ένα πρόσωπο, σε μα ιδέα, σε ένα όραμα. Δεν έχει σημασία σε τι ακριβώς και ποιός το εκπροσωπούσε. Αφού όταν είσαι νέος ( θέλεις να ) πιστεύεις.

Μιλούσες -μηρυκάζοντας τα λόγια των ινστρουχτόρων σου για κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ισότητα. Για το πώς μπορεί η κοινωνία να αλλάξει ώστε το κεφάλαιο να πάψει να είναι κυρίαρχο στη ζωή των ανθρώπων. Για έναν καινούριο θαυμαστό κόσμο ( γεμάτο από δρεπάνια και σφυριά ).

Βγήκες και φώναξες για το Βιετνάμ και τον Χο Τσι Μινχ. Για το Λάος και την Καμπότζη. Για την Κούβα και τον Κάστρο. Με σταθερό και απαράλλακτο ρεφρέν, το “Φονιάδες των Λαών Αμερικάνοι”.

Και τα χρόνια περνούσαν. Με πορείες στις πρεσβείες. Με πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ.  Με χημικά και κυνηγητά.  Με φωνές και τραγούδια σε πλατείες και δρόμους που “είχαν τη δική τους ιστορία” αφού “κάποιοι την είχαν γράψει στους τοίχους με μπογιά”. Με δωδεκάωρες συνελεύσεις και συλλογικότητες. Με μπύρες, μπάφους και μπούρδες ( αρκεί να έβγαιναν από τα χείλη “συντρόφων” ).

Πέθανες όταν πέθανε ο Τσε. Διαλύθηκες όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση. Γκρεμίστηκες όταν γκρεμίστηκε το τείχος. Μελαγχόλησες όταν οι αθλήτριες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μεγαλώνοντας, από την πολλή ντόπα, έκαναν εγχείρηση και έγιναν…αθλητές.

Και τα χρόνια συνέχιζαν να περνούν. Και είναι αλήθεια ότι η πίστη σου είχε κάπως κλονιστεί αλλά αυτός – θεωρούσες – δεν ήταν αρκετά καλός λόγος για να την εγκαταλείψεις οριστικά. «Οι νέοι καιροί» σου έλεγαν «απαιτούν και νέες προσεγγίσεις». Περισσότερο ρελαιστικές, λιγότερο ουτοπικές. Ειδάλλως η εξουσία δεν κατακτιέται.

Και, κάπως έτσι, είδες τελικά να ανεβαίνουν στην εξουσία, ενδεδυμένοι τον “αριστερό” μανδύα, διάφοροι τυχάρπαστοι. Οι οποίοι δεν σου γέμιζαν το μάτι, δεν θύμιζαν σε τίποτε την “περπατησιά” των νεανικών σου χρόνων. Όμως η πίστη σου συνέχιζε να υφίσταται, γιατί -αλλιώς- αναρωτιόσουν “είναι δυνατόν τόσα χρόνια να πήγαν χαμένα”;

Αλλά τώρα που βετεράνε ιδεολόγε Ελληνα Αριστερέ, βλέπεις το θηριωδώς μεγαλοπρεπές U.S.S. Mountain Whitney να ελλιμενίζεται στη Θεσσαλονίκη και τη σημαία που σηκώνουν στον ιστό  οι ναύτες του να είναι η σημαία τής τιμώμενης χώρας τής φετινής ΔΕΘ, δηλαδή των ΗΠΑ, πες μου τώρα Έλληνα Αριστερέ, όσο κι αν εθελοτυφλείς, μπορείς ακόμη να συνεχίσεις να πιστεύεις;