Το ιδεοληπτικό «κόλλημα» της Αριστεράς και του Σοσιαλισμού με την «ιερή αγελάδα» του Δημοσίου, είναι δεδομένο και μάλλον.. ανίατο, επεκτεινόμενο μάλιστα στην αγιοποίηση και κάθε συντεχνιακής παθογένειας που εκπροσωπείται σθεναρά από τους πιο σκληρούς συνδικαλιστές του Δημοσίου (που όχι σπάνια… έχουν ξεχάσει το αντικείμενο της εργασίας που εκπροσωπούν).
Του Βαγγέλη Μωυσή
Εκείνο που με ξενίζει προσωπικά, είναι όταν συναντώ στο χώρο της Κεντροδεξιάς και του Φιλελευθερισμού, στελέχη με παρόμοιο «κόλλημα».
Ναι, υπάρχουν ακόμα και στη Ν.Δ. στελέχη που όταν τους μιλάς για ανάγκη κατάργησης της μονιμότητας με τη σημερινή της μορφή, στην καλύτερη περίπτωση… χλωμιάζουν. Στην χειρότερη, τους πιάνει τεταρταίος πυρετός, περνάνε μια εβδομάδα με λεξοτανίλ και σου κόβουν την «καλημέρα». Φαινόμενο βέβαια, απολύτως ασύμβατο με την παράταξη που ούτως ή άλλως πρεσβεύει την εξυγίανση του Δημοσίου Τομέα, την περιστολή αχρείαστων δαπανών, την μείωση της γραφειοκρατίας, την κατάργηση δομών-φαντασμάτων που υπάρχουν μόνο για… τις «καρέκλες» αργόσχολων που συντηρούν και, βέβαια, την αξιολόγηση των Δημοσίων Υπαλλήλων.
Είναι απόλυτα κατανοητό –με μια ψηφοϋπολογιστική προσέγγιση- το γεγονός, ότι υπάρχει ένα πολιτικό δυναμικό, το οποίο, όσο κι αν ψυχικά συμφωνεί με την ανάγκη κατάργησης της σημερινής μορφής «συνταγματικής κατοχύρωσης» τη μονιμότητας, δεν τολμά να το εκφράσει, με τη σκέψη ότι αυτό μπορεί να έχει πολιτικό κόστος, μεταξύ των ψηφοφόρων δημοσίων υπαλλήλων.
Και μη νομίζετε ότι στο πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ ή ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν πολιτικοί που θα ήθελαν να δουν τη συνταγματική κατοχύρωση της μονιμότητας να καταργείται. Υπάρχουν. Αλλά ακόμα περισσότερο δεν τολμούν να μιλήσουν ανοιχτά υπέρ μιας τέτοιας προοπτικής γιατί τότε θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με τον ιδεολογικό πυρήνα του πολιτικού τους χώρου.
Το ασφαλέστερο «καταφύγιο» όλων, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης, είναι το γεγονός πως για μια τέτοια εξέλιξη απαιτείται συνταγματική αναθεώρηση και συμφωνία περισσοτέρων πολιτικών δυνάμεων. Τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, άρα γιατί να συζητάμε κάτι που δεν θα γίνει ούτως ή άλλως;
Πολύ απλά, γιατί όσο επιμένουμε να μην… τολμάμε να το συζητήσουμε, τόσο διασφαλίζουμε πως δεν θα γίνει ποτέ. Και καλώς ή κακώς, αυτή η «συνταγματική κατοχύρωση της μονιμότητας», αποτελεί μιας από τις βαθιές ρίζες κάθε παθογένειας αυτού του τόπου. Εκτός από παγκόσμια πρωτοτυπία…
Βλέπετε, μπορεί το 1911 που ο Ελευθέριος Βενιζέλος έβαλε στο Σύνταγμα την κατοχύρωση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, να συνέτρεχαν πολύ σοβαροί λόγοι φανατισμού και ανωριμότητας του πολιτικού συστήματος, που δημιουργούσαν την ανάγκη προστασίας της λειτουργίας του Δημοσίου Τομέα.
Από τι; Μα από τα κομματικά πογκρόμ που ήταν πάντα πρόθυμη να εξαπολύσει η επερχόμενη κυβέρνηση σε βάρος των …πιθανώς οπαδών της απερχόμενης, για να δημιουργήσει χώρο για τους δικούς της.
Και φυσικά, επειδή η Ελλάδα ως κοινωνία έχει μια ροπή σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες, το συνταγματικό αυτό εργαλείο, με τη σειρά του, συνέβαλε στην διαιώνιση του φανατισμού και της ανωριμότητας του πολιτικού συστήματος, που κορυφώθηκε τη δεκαετία του 1980 με την τεράστια διόγκωση του Δημοσίου από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Η ΝΔ δεν είναι εντελώς αθώα στα δικά της διαστήματα διακυβέρνησης βέβαια και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει «τερματίσει» αναλογικά, δεδομένου του γεγονότος ότι τον εμποδίζουν για μαζική επαναδιόγκωση του Δημοσίου, μόνο οι μνημονιακές συμφωνίες που έχει υπογράψει! Αλλιώς; Θα είχε στριμώξει στο Δημόσιο, ολόκληρο το γενεαλογικό δέντρο κάθε μέλους της κομματικής ιεραρχίας του, μέχρι πεμπτοξάδερφο…
Κάποτε όμως, θα πρέπει να φτάσουμε σε ένα στάδιο πολιτικής ωριμότητας, που θα επιτρέψει όχι απλώς να συζητήσουμε, αλλά να υλοποιήσουμε ως χώρα, την αντικατάσταση της «συνταγματικής κατοχύρωσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων» με τη «συνταγματική κατοχύρωση της εύρυθμης λειτουργίας του Δημοσίου τομέα». Αυτή που ισχύει στα περισσότερα δημοκρατικά κράτη του κόσμου, και επιτρέπει την προστασία του Δημοσίου Τομέα, όχι μόνο από τις πιθανές εμμονές κάποιων απ` έξω, αλλά και από την τεμπελιά και των ωχαδερφισμό κάποιων… από μέσα.
Τότε και μόνο τότε, θα δούμε πραγματικά ένα Δημόσιο Τομέα που θα είναι παράγοντας ώθησης του πλουτοπαραγωγικού Ιδιωτικού Τομέα, αντί για παράγοντας που θα συνεχίζει να απομυζά τον πλούτο που παράγει ο ιδιωτικός τομέας για να συντηρείται.
Τότε και μόνο τότε, θα βρουν την πραγματική ευκαιρία –σε όλο της το εύρος- να «λάμψουν» και οι πολλοί ευσυνείδητοι δημόσιοι υπάλληλοι, που αισθάνονται και οι ίδιοι να καταδυναστεύονται από φαινόμενα που συνετέλεσαν στο να γίνει λήμμα της καθομιλουμένης ο όρος «δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία»…
