Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων

Του Νίκου Αρμένη

Ο δρομέας μεγάλων αποστάσεων τρέχει μόνος του.

Δηλαδή έχει πάντα νοητά κοντά του μία σειρά από πρόσωπα που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην προετοιμασία ή τον αγώνα του, αλλά ουσιαστικά τρέχει μόνος του.

Το συνειδητοποίησα σε μία από τις προπονήσεις μου την περίοδο των διακοπών όταν εξακολούθησα να τρέχω παρότι ήμουν σε φάση παραλίας και ξαπλώστρας..

Βρισκόμουν μακριά από την Αθήνα, με ένα εντελώς διαφορετικό καθημερινό πρόγραμμα σε σχέση με αυτό που ακολουθώ όταν εργάζομαι.

Αυτή άλλωστε είναι και η έννοια των διακοπών. Η περίοδος που βάζεις παύση στα συνηθισμένα. Τα αλλάζεις όλα. Ένα απαραίτητο restart που όταν επιστρέψεις στη δουλειά, υπό κανονικές συνθήκες, αισθάνεσαι φουλ ορεξάτος για δουλειά και δημιουργία! Κι όμως υπάρχουν ρηχοί άνθρωποι που είτε δεν κάνουν ποτέ διακοπές, είτε κάνουν εικονικά διακοπές καθώς ακόμα και από την παραλία ασχολούνται με τη δουλειά τους..

Αλλά ξέφυγα από το θέμα. Επανέρχομαι.

Ο δρομέας μεγάλων αποστάσεων λοιπόν σας έλεγα ότι  τρέχει πάντα μόνος του.

Ο προπονητής τον καθοδηγεί και τον εμπνέει,  σύντροφος και αγαπημένα συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα τον στηρίζουν, ο μασέρ απαλύνει τους μυϊκούς πόνους, οι συνάδελφοι πολλές φορές τον διευκολύνουν στις βάρδιες και οι συναθλητές μοιράζονται μαζί του αμέτρητα χλμ «τραβώντας» ο ένας τον άλλο.

Όμως τελικά η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων είναι αναπόφευκτη.

Μόνος του θα αποφασίσει να εγκαταλείψει τα ζεστά σκεπάσματά το χειμώνα ή το δροσερό του υπνοδωμάτιο το καλοκαίρι, αξημέρωτα για να βγει για τρέξιμο. Μόνος του θα αποφασίσει πως στις διακοπές θα τα αλλάξει όλα εκτός από το πρόγραμμα της προπόνησής του. Μόνος του θα αποφασίσει να πάει για ύπνο νωρίς εγκαταλείποντας την ωραία παρέα γιατί πρέπει να ξυπνήσει και νωρίς το πρωί. Μόνος του θα συγκρατηθεί και δεν θα γευτεί αυτή την υπέροχη λιχουδιά που ήρθε στο τραπέζι. Μόνος του θα παλέψει με τις αρνητικές σκέψεις όταν κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης θα έρθει εκείνο το …γνωστό διαολάκι στο αυτί του και θα τον εκλιπαρεί να εγκαταλείψει. Μόνος του θα επιχειρήσει να ξεγελάσει και τον ίδιο του τον εαυτό ότι αυτοί οι πόνοι στα πόδια από τον όγκο των χλμ τελικά δεν είναι και τόσο έντονοι για να το κάνει θέμα παρότι στην πραγματικότητα είναι μερικές φορές φρικτοί. Μόνος θα κρίνει την ώρα του αγώνα αν «βγαίνει» τελικά όπως τον είχε σχεδιάσει με τον προπονητή πριν την εκκίνηση ή αν επιβάλλεται να εφαρμόσει plan B. Μόνος θα σφίξει τα δόντια για να κρατηθεί στο τέμπο του. Μόνος θα αγνοήσει τους μυϊκούς πόνους ή θα υποκύψει.

Είναι η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων. Όταν οι Iron Maiden έγραφαν το «The loneliness of the long distancerunner», ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια, αυτό ακριβώς ήθελαν να περιγράψουν. Αυτόν τον περίεργο για τους υπόλοιπους ανθρώπους τύπο, ο οποίος προκειμένου να κερδίσει τον εαυτό του με κάθε κόστος, τρέχει και παλεύει μόνος του..

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων είναι αναπόφευκτη σας λέω αλλά ευεργετική! Μεταμορφώνει τους δρομείς. Τους χαρίζει ατσάλινο χαρακτήρα!

Ωστόσο όλα τα θετικά που προσφέρει μπορεί να μην έχουν καμία σημασία αν παρασυρθείς και πιστέψεις πως όλα τα καταφέρνεις ολομόναχος..

Προσπαθώ πάντα να ανήκω στην κατηγορία των δρομέων που δεν τρέχουν ποτέ ολομόναχοι.

Τρέχω μαζί με την προπονήτριά μου, τη γυναίκα μου, την κόρη μου, τους γονείς μου, τους φίλους μου, τον μασέρ μου, τους συναδέλφους μου.

Τρέχω με όλους αυτούς και παρέα με τη μοναξιά μου..