Επί τέλους! Μετά την εθνοσωτήριο 20η Αυγούστου, που σηματοδότησε «το τέλος των μνημονίων», ήλθε η 27η Αυγούστου, με την σύγκληση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την οποία ο «πορθητής» των μνημονίων, με την ασυναγώνιστη ευφυΐα και την ανεπανάληπτη ρητορεία που τον διακρίνουν, ξεδίπλωσε την Ελλάδα των ονείρων του… Αυτή που, χάρη στον φωτοδότη πρωθυπουργό μας, εγκαταλείπει τις «γερασμένες δυνάμεις της παλιάς Ελλάδας» και με μπροστάρη το κόμμα «παράδειγμα στην ελληνική κοινωνία», δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου θα δεσπόζει πλέον η μοναδικής οξυδέρκειας και ακτινοβολίας μορφή του Σκουρλέτη, οδεύει προς το μέλλον «χωρίς άλλους εξωτερικούς καταναγκασμούς, χωρίς άλλα μαρτύρια της σταγόνας, χωρίς άλλους διαρκεί εκβιασμούς»!
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Ναι! Ο πρωθυπουργός της “kolotoumba”, ο πρόθυμος και υπάκουος οσφυοκάμπτης όλων εκείνων, που κάποτε έβριζε, λοιδορούσε και απειλούσε, χωρίς επίγνωση της πραγματικότητας, χωρίς μέτρο ευθύνης και χωρίς αίσθηση των κινδύνων που συνεπάγονταν για την χώρα η αριστερόστροφη λογοκοπία του και η εξωφρενική άγνοια των δεδομένων, αυτός που έχει με την υπογραφή του φαρδιά –πλατιά δεσμεύσει τις επόμενες γενιές μέχρι και το 2060, διαθέτει το απεριόριστο θράσος και την ανεξάντλητη αναίδεια να καμώνεται τον «ελευθερωτή» της ελληνικής κοινωνίας απ’ όλα όσα ο ίδιος, παρέα με τους Βαρουφάκηδες και τους Τσακαλώτους, φόρτωσε στους ώμους της…
Αποτελεί σταθερό προπαγανδιστικό αξίωμα το πληθωρικό διάνθισμα του πολιτικού λόγου ενός συνειδητού και συνεπούς αριστερού, με την διαρκή επανάληψη χονδροειδών ψεμάτων, την σταθερή αναφορά ελκυστικών ουτοπιστικών αναζητήσεων, την γλοιώδη κολακεία του ακροατηρίου, την συστηματική επίρριψη όλων των δεινών στους αντιπάλους, την διαιώνιση διχαστικής λογικής μεταξύ «ημών» των καλών και των μισητών «εχθρών» και την εμμονική υπενθύμιση τιμωρητικής διάθεσης έναντι όλων όσοι εμφανίζονται ως «εκμεταλλευτές» και «διαφθορείς» του «λαού». Ο αχαλίνωτος και αδίστακτος Τσίπρας, ιδίως τώρα που έχει ξεθωριάζει η ελπίδα που «ερχόταν» και έχει «θολώσει» το παραμύθι με το οποίο ξεδιάντροπα χειραγώγησε την κοινή γνώμη, έχει κάθε λόγο να προσφεύγει σε αυτό το αξίωμα που, στα μάτια του, μοιάζει να είναι η μοναδική διέξοδος για να συγκρατήσει την απογοήτευση και την οργή που προκαλούν τα κυβερνητικά πεπραγμένα του… Πολύ περισσότερο αισθάνεται υποχρεωμένος να ξεδιπλώσει αυτή την τακτική ενώπιον του στελεχιακού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή γνωρίζει ότι η κομματική νομενκλατούρα έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη από ενθάρρυνση, ψυχολογική τόνωση και υποδαύλιση ενστίκτων και παθών προκειμένου να διατηρήσει ενεργή την αγωνιστικότητά της…
Βέβαια δεν μπορεί παρά να γελάσει κανείς ότι τον ακούσει να καμαρώνει για την «διαρκή και σχεδόν ατέρμονη διαπραγμάτευση», η οποία «προίκισε» την χώρα με το σκληρότερο όλων 3ομνημόνιο…
Δεν μπορεί παρά να χασμουρηθεί από την ανία που προκαλούν χιλιοειπωμένες και ανέξοδες μεγαλοστομίες του τύπου: «Είμαστε το δέντρο μιας παράταξης μεγάλης, που οι ρίζες του αρδεύονταν πάντα από την αγωνιστική ανιδιοτέλεια, το συλλογικό ήθος, την συντροφικότητα, την αφοσίωση στο λαό και στις ανάγκες του», όταν συνειδητοποιεί ότι, σ’ αυτήν την «παράταξη», κυριαρχεί ο παχυδερμισμός του Πολάκη, η αναισθησία της Δούρου, το «ήθος» του Καρανίκα, ο αστροναύτης του Παππά και φυσικά η αναισχυντία και ο κυνισμός του ιδίου του Τσίπρα…
Δεν μπορεί παρά να μείνει εμβρόντητος από την σπηλαιώδη κενότητα που διακρίνει την πομπώδη διαπίστωση ότι «η πολιτική αλλαγή του 2015 ξανακίνησε τον τροχό της ιστορίας» ή την «φιλοσοφικού» περιεχόμενου παραδοχή ότι «ο ιστορικός χρόνος συμπυκνώθηκε απότομα», ή, ακόμη, την «ποιητική» διαβεβαίωση ότι «η Ελλάδα βρίσκεται σε ξέφωτο» και όλα αυτά βέβαια χάρη στον μικρό των 44 ετών…
Δεν μπορεί παρά να αποσβολωθεί από την ξεδιάντροπη ευκολία με την οποία «μιλά για σχοινί ο κρεμασμένος», όταν χωρίς περίσκεψη και αιδώ, υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί«μοναδική πολιτική δύναμη, η οποία δεν δίστασε να μπει στη φωτιά της μάχης, από θέση ευθύνης», καθώς όλοι μάθαμε, με τον πλέον δραματικό τρόπο, πώς λειτούργησαν οι «θέσεις ευθύνης» και πως αντιλαμβάνονταν την «φωτιά της μάχης» στην Ανατολική Αττική ο Τσίπρας και η παρεούλα του…
Δεν μπορεί παρά να σταυροκοπηθεί όταν ακούσει τον πρωθυπουργό του …μέλλοντος να αποκαλεί τη Νέα Δημοκρατία «ακροδεξιά, κυνική αδίστακτη αξιωματική αντιπολίτευση», «περιθωριακό ακροδεξιό μόρφωμα», «υβρίδιο ακροδεξιάς και νεοφιλελευθερισμού», απλά και μόνον επειδή η ολοκληρωτική του αντίληψη δεν ανέχεται αντιπολίτευση στην «επιτυχημένη» διακυβέρνησή του…
Δεν μπορεί παρά να μείνει στήλη άλατος όταν ακούσει ότι χάρη στον Τσίπρα η Ελλάδα θα γίνει «μια χώρα που θα παράγει νέο πλούτο»…
Δεν μπορεί παρά να λιγοθυμήσει από την συγκίνηση για το «αξιακό φορτίο της αριστεράς», όπως το έχει νοιώσει με την ευθυγράμμιση του Τσίπρα στις αξιώσεις του Κουφοντίνα και του Ρουβίκωνα, τις διαρκείς απόπειρες υποταγής της Δικαιοσύνης, την συστηματική στρατολόγηση υπάκουων κονδυλοφόρων, την αναζήτηση ερεισμάτων σε αμφιβόλου προέλευσης και προορισμού κεφάλαια και μιντιάρχες, την ασύστολη επέλαση «ημετέρων» στο Δημόσιο, την κατάργηση της αριστείας, την εχθρότητα προς την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, την αποκρουστική αναλγησία μπροστά στο δράμα της Ανατολικής Αττικής…
Και τέλος δεν μπορεί παρά να μείνει άφωνος με τον βαθυστόχαστο πομφόλυγα, το περιεχόμενο του οποίου μάλλον δύσκολα θα έχει αντιληφθεί ακόμη και ο ίδιος ο μελίρρυτος ρήτωρ: «Η αριστερά δεν έλειψε ποτέ στο κάλεσμα του λαού και τους μεγάλους αγώνες. Δεν την αποθάρρυνε ο συσχετισμός. Δεν δραπέτευσε στη θεωρητική της ασφάλεια. Δεν φυλαγόταν από την ιστορία. Την έγραφε πάντα σε χρόνο ενεστώτα».
Και ύστερα; Έζησαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα!
