Η σειρά ταινιών Mad Max έγινε -και παραμένει- δημοφιλής, για έναν κυρίως λόγο: επειδή δείχνει τη ζωή σε μιαν μετα-αποκαλυψιακή κοινωνία, όπου καμία σταθερά δεν υπάρχει, τα πάντα είναι ρευστά και η κάθε μέρα στη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να είναι και η τελευταία. Το ον “άνθρωπος”, έχοντας διανύσει έναν ολόκληρο κύκλο πολιτισμού, έχει επιστρέψει και πάλι στο περιβάλλον της ζούγκλας και ζει με το νόμο της..
Του Γιάννη Τριανταφύλλου.
Κάπως έτσι μοιάζει να διαμορφώνεται η κατάσταση και στη σύγχρονη Ελλάδα. Με την κεντρική εξουσία ηθελημένα και -ενδεχομένως- και σκοπίμως απούσα, η ανομία θριαμβευτικά κυριαρχεί. Συμμορίες αλλοδαπών αλλά και εγχώριων κακοποιών λυμαίνονται τις γειτονιές και τους δημόσιους χώρους, καθιστώντας την πρόσβαση σε αυτούς μιαν υπόθεση “ζωής ή θανάτου”.
«Αισθάνεσαι έτοιμος να ρισκάρεις τη ζωή σου για μια βόλτα στου Φιλοπάππου»; μοιάζει να σε ρωτά η κυβέρνηση. «Εάν ναι, εμείς ουδεμία ευθύνη φέρουμε για ό,τι αναπότρεπτο δύναται να σου συμβεί».
Η απουσία και η απροθυμία της κυβέρνησης κραυγάζει και από άλλα περιστατικά. Ήδη η πρεσβεία των ΗΠΑ εξέδωσε ανακοίνωση για να προστατεύσει τους αμερικανούς πολίτες που σκέπτονται να επισκεφθούν την χώρα μας, από τον ιό του Δυτικού Νείλου. Αφού οι εδώ αρμόδιες υπηρεσίες μοιάζουν -ή και δηλώνουν- ανίκανες να τον αντιμετωπίσουν. Λογική συνέπεια: η ακύρωση για κάποιους εκ των αμερικανών πολιτών της επικείμενης άφιξης στην χώρα μας.
Η οποία θεωρούσε πάντοτε ότι “η βαριά βιομηχανία” της ήταν ο τουρισμός. Αλλά με παρόμοιες ανακοινώσεις πρεσβειών, με θανάτους τουριστών ( στο Μάτι και στου Φιλοπάππου ), με τους -«ε, δεν τους λες και»- βανδαλισμούς των ωραιότερων μνημείων και μουσειακών εκθεμάτων της, αρχίζει σταδιακά μια εξαγωγή τής εσωτερικής εικόνας ανομίας τής Ελλάδας. Μια “αρνητική διαφήμιση”, της οποίας τις συνέπειες αναμένεται να “ζήσουμε στο πετσί μας” τα χρόνια που έρχονται. Αφού ποτέ οι συνέπειες μιας μακράς διαδικασίας καταστροφής δεν εκδηλώνοτναι ακαριαία…
Για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε. Στο τελευταίο Mad Max, το Fury Road, κάποια στιγμή οι εξαθλιωμένοι κάτοικοι της κοινότητας μαζεύονται κάτω από κάποιους τεράστιους κρουνούς νερού, αγαθού που σπανίζει, για να ακούσουν τον ηγεμόνα τους. Εκείνος, αφού εκφωνεί το διάγγελμά του, με μια μεγαλοπρεπή κίνηση, δίνει εντολή ν’ανοίξουν τους κρουνούς για να χυθεί το νερό έξω ορμητικά και οι εξαθλιωμένοι υπήκοοι να το μαζέψουν, με ό,τι ο καθένας έχει φέρει μαζί του.
Πολύ φοβούμαι ότι ο έλληνας πρωθυπουργός, με τον τρόπο που – σχήμα λόγου- κυβερνά, δεν αποκλείεται να φαντασιώνεται τον εαυτό του σε έναν παρόμοιο ρόλο, όπως αυτός του φυλάρχου της χολιγουντιανής ταινίας. Με μόνη διαφορά ότι εδώ πρόκειται για πραγματικότητα…
