Το 2012 η σημερινή πρωταθλήτρια Ευρώπης στο άλμα τριπλούν Βούλα Παπαχρήστου είχε κάνει μια δήλωση, ανάλογη της οποίας, υπό μορφή «ανεκδότου», είναι βέβαιον ότι θα έχουν κάνει τουλάχιστον μερικές δεκάδες χιλιάδες Έλληνες.
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Για την δήλωσή της αυτή η Ελληνίδα πρωταθλήτρια τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Το νεαρό της ηλικίας της, η δημόσια συγγνώμη της, αυτό το ίδιο το περιεχόμενο της δήλωσης, που δεν μπορούσες να το πάρεις στα σοβαρά αν ήσουν στοιχειωδώς σοβαρός, δεν ελήφθησαν υπ’ όψη από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, που έκρινε με αυστηρότητα ένα λεκτικό παράπτωμα, το οποίο, σε καμιά περίπτωση, δεν υποδήλωνε πρόθεση άσκησης ρατσιστικής βίας ή αισθήματα μίσους και επιθετικότητας, ικανά να δημιουργήσουν «εχθροπάθεια»…
Όμως, η Βούλα Παπαχρήστου, στη συνέχεια, διέπραξε πολύ σοβαρότερα αμαρτήματα:
Δεν κατέβηκε, ούτε στην πάνω, ούτε στην κάτω πλατεία, για να μουντζώσει με «δημοκρατικό» πάθος, αγκαλιασμένη με τους ακροδεξιούς και αριστερούς αγανακτισμένους, το Κοινοβούλιο και να διαλαλήσει την σφοδρή επιθυμία της «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή»… Δεν κατάφερε έτσι να κερδίσει την δόξα εκείνου του λαμπρού 17χρονου, που, στην παρέλαση για την 25η Μαρτίου, φασκέλωσε με υπερηφάνεια την Βουλή και κέρδισε με το σπαθί του και την λεβεντιά του τους ύμνους της «Αυγής» και των λοιπών αβάστακτα προοδευτικών δυνάμεων αυτής της χώρας…
Δεν φρόντισε να δηλώσει την πίστη της στην «επανάσταση» (του Μαρξ και του Λένιν, εννοείται…), τον σεβασμό της στην ιερή μνήμη του Άρη Βελουχιώτη, τον θαυμασμό της για τον Τσε, το μίσος της κατά των Αμερικανών, την απέχθειά της για τον καπιταλισμό, την έκστασή της μπροστά στο περιλάλητο «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς και την συγκίνησή της για κάθε «μπούρδα» που εκτοξεύει η αριστερά ως καθολικής ισχύος αξίωμα…
Αντί να συμμετέχει, μαζί με κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, σε «αγώνες» ταξικούς στα πεζοδρόμια, να διαδηλώνει την ανάγκη για «νέα Πολυτεχνεία» και να βροντοφωνάζει «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», προτιμούσε τους αγώνες στους στίβους, την άμιλλα μεταξύ των πρωταθλητών και την τιμή να βλέπει την έπαρση της Ελληνικής Σημαίας ως επιβράβευση των προσπαθειών της, της αγωνιστικής της συνέπειας και του ταλέντου της, που φρόντιζε με αμέτρητες θυσίες και καθημερινό μόχθο να καλλιεργεί και να αναδεικνύει…
Αντί να τρέχει να υποδεχθεί τον πολυδοξασμένο Κουφοντίνα στις ηρωικές εξόδους του από τον Κορυδαλλό, αντί να χειροκροτεί τους Ρουβίκωνες, για τις καταλυτικές «παρεμβάσεις» τους, που «εκδημοκρατίζουν» την Ελληνική κοινωνία, αντί να ξημεροβραδιάζεται στα Εξάρχεια και να διαλογίζεται στα νέφη του μπάφου και αντί να πανηγυρίζει, χορεύοντας στο Σύνταγμα μαζί με τις ΣΥΡΙΖΑίες αγωνίστριες, τις αλλεπάλληλες «επιτυχίες» του πρωθυπουργού μας, εξακολουθεί να αθλείται με γνώμονα μόνον την αριστεία και με τον πόθο να ακούει τον Εθνικό Ύμνο στα στάδια όλης της οικουμένης να στεφανώνει τις επιτυχίες της…
Στον τελευταίο αγώνα της, αυτόν που της έφερε τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης, διέπραξε το τελευταίο αμάρτημα της, αυτό που προκάλεσε την έκρηξη του ασυγκράτητου σταλινικού «δημοκράτη» Κυρίτση: Αμέσως μετά το μεγάλο της άλμα στα 14.60 μ, που την έφερε στην πρώτη θέση, ύψωσε το βλέμμα της στον ουρανό και με το χέρι της άγγιξε το πένθος που, όπως όλοι οι συναθλητές της, φορούσε, καθ’ όλη την διάρκεια των αγώνων στην μνήμη των αδικοχαμένων νεκρών της Ανατολικής Αττικής…
Αυτό το ανοσιούργημα δεν ήταν σε θέση να το αντέξει η βαθιά ανθρωπιστική συνείδηση ενός πωρωμένου εργάτη της δημοκρατίας, ενός ακούραστου αντιφασίστα, ενός πρωτοπόρου της παγκόσμιας ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών, ενός σταχανοβίτη που οικοδομεί με ασίγαστο πάθος και υποδειγματική αφοσίωση τον σοσιαλισμό, όπως ο άλλοτε παραληρηματικός γραφιάς της «Αυγής» βουλευτής Κυρίτσης… Γι’ αυτόν τον «πούρο» υπηρέτη των λαϊκών συμφερόντων, η υπενθύμιση, μέσα από την μεγάλη επιτυχία της Βούλας Παπαχρήστου, της τραγικής αποτυχίας των ΣΥΡΙΖΑίων να εμποδίσουν την εκατόμβη των θυμάτων, που γέννησε η ανικανότητα, η αδιαφορία , η αλαζονεία και η αναισθησία τους, δεν μπορούσε να γίνει ανεκτή…. Η έπαρση της Ελληνικής Σημαίας, το ψιθύρισμα του Εθνικού μας Ύμνου, η έκδηλη συγκίνηση της Βούλας Παπαχρήστου, όπως και των λοιπών τροπαιούχων αθλητών μας, είναι γεγονότα αβάσταχτα για την συμπλεγματική αριστερή ψυχή του κάθε Κυρίτση και των ομοίων τους… Το αβυσσαλέο μίσος αυτής της ψυχής ήταν φυσικό να ξεχειλίσει και να σκορπίσει την αποφορά και την δυσωδία του αριστερού βόθρου γύρω τους…
Την ώρα που ο ανώριμος νεανίας των 44 ετών αδυνατεί να κατανοήσει το μέγεθος της πολιτικής και κυβερνητικής του ανυπαρξίας, οι Έλληνες αθλητές με τις επιτυχίες τους στους διεθνείς στίβους προσέφεραν χαρά, αισιοδοξία και ελπίδα στην Ελληνική κοινωνία… Που είναι πια καιρός να αναζητήσει την αριστεία μέσα από την διαρκή προσπάθεια, την επιτυχία μέσα από την αφοσίωση στον στόχο, την καταξίωση μέσα από την έμπνευση, την εργατικότητα και την επιμονή, μακριά από τις αριστερές ανοησίες που, με βεβαιότητα, οδηγούν στην αποτυχία και στην καταισχύνη
