Το βραβείο Νεβανλίνα είναι η κορυφαία διεθνής διάκρισή του μέχρι σήμερα και του ανοίγει το δρόμο για να συμμετάσχει πλέον στο «Φόρουμ της Χαϊδελβέργης», όπου κάθε χρόνο παίρνουν μέρος οι κάτοχοι των κορυφαίων μαθηματικών βραβείων (Fields, Abel, Turing και Nevanlinna).
Το στόρι: όποτε έδινε διάλεξη στην Ελλάδα ( στο ΑΠΘ κ.α. ) δημιουργούνταν κι ένα σχετικό buzz, αφενός μεν περηφάνιας, αφετέρου δε, μελαγχολίας για το so called “brain drain”. Γιατί μεγάλα -ελληνικά- μυαλά φεύγουν έξω νεότατα; ( εκείνος έγινε καθηγητής στα 27του….).
O Κωνσταντίνος Δασκαλάκης μια μέρα μπορεί να πάρει και Νόμπελ. Αλλά το όλο σύστημα στο οποίο κινείται, ΠΡΟΩΘΕΙ την ευφυία του, δεν την υποσκάπτειμε όποιον δόλιο τρόπο μπορεί, Θέλει να τον δει να πετυχαίνει γιατί και το όλο σύστημα θα βγει ωφελημένο, ακολουθώντας την ίδια τακτική και στους υπόλοιπους έξτρα ταλαντούχους.
Στο…προτεκτοράτο Ελλάς, θα τον έβαζαν στη σειρά πίσω από 70άρηδες και 80άρηδες, να κάααθεται, να περιμένει και, αν δεν έφευγε, να βρίσκει “τοίχο” συνέχεια, μέχρι να χάσει το ενδιαφέρον του και να περιοριστεί να παίρνει τον μισθό του, αδιαφορώντας για τα πάντα και θεωρούμενος ταλέντο μέχρι τα 45του…Αυτό ας εξαχθεί ως συμπέρασμα από τον Δασκαλάκη, ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ πoυ τού επέτρεψε στα 27 να δείξει το σούπερ ταλέντο του και όχι ο ίδιος. Γιατί εδώ, μάλλον δεν θα το’δειχνε…( και δεν θα μιλούσαμε για εκείνον, όπως τώρα )
Θα τον έκριναν ποιοί; Οι…Καρανίκες που γνωρίζουν το ένα χιλιοστό όσων εκείνος ξέρει ( και συνεχίζει να μαθαίνει )? Μετά, ναι, ασφαλώς, brain drain, τι περιμένεις; Βεβαίως θα φύγει ο Δασκαλάκης. Κι αν δεν φύγει νέος και γρήγορα, δεν θα φύγει ποτέ. Αν, ως χαρακτήρας έχει βαρίδια, θα χαθεί στην…επετηρίδα.
Οταν ο Ρώσος Grigori Perelman, μαθηματικός λαμπρός, που ζούσε με τη μάνα του σε ένα μικρό σπίτι με κατσαρίδες κ.λπ. ανακάλυψε τη λύση στην εικασία του Πουανκαρέ πήρε ΔΥΟ, παρακαλώ ΔΥΟ χρόνια στους ( α,χα! ) κριτές του να αξιολογήσουν τη δουλειά του και ότι ήταν σωστή η απόδειξή του. Το βραβείο, μετάλλιο Φιλντς, συνοδευόταν και από 1 εκατομμύριο.δολλάρια. Ο Πέρελμαν δεν πήγε να τα πάρει ποτέ. Από ποιούς; Από όσους ζορίζονταν επί χρόνια να τον καταλάβουν; Του αρκούσε που το γνώριζε ο ίδιος….
Κοινώς, “μυαλουδάρες” ο Δασκαλάκης και ο Πέρελμαν αλλά τα πραγματικά εύσημα οφείλουν να αποδοθούν στα εκπαιδευτικά συστήματα ΗΠΑ και ΡΩΣΙΑΣ που τους επέτρεψαν να προχωρήσουν και να δείξουν την αξία τους. Εδώ θα έπαιρνε την όποια θέση η ξαδέρφη του Γκρούεζα και ο μικρανιψιός του Μαυρογιαλούρου. ( Το μόνο που δεν έχω καταλάβει είναι πώς ο Dionysios Simopoulos έγινε διευθυντής στο Ευγενίδειο Πλανητάριο στα 27του. Αλλά προφανώς “έπεσε” πάνω σε αυτό που λέμε “πεφωτισμένος πλούτος”, την Σίμου, υποθέτω μπροστά από την εποχή της γυναίκα.).
Εδώ ο genius Κωνσταντίνος Δασκαλάκης θα κουβαλούσε τη σάκα του καθηγητή του αντί να κάνει αυτό πυο θα έπρεπε να κάνει, έρευνα. Θα κουβαλούσε τις σακούλες με τα ψώνια της γυναίκας του καθηγητή του, θα έκανε γραμματειακή υποστήριξη και, όσο πιο καλός διαπίστωναν ότι ήταν, τόσο θα τον υποβίβαζαν ώστε “να τον σπάσουν”. Ειμεθα έθνος ζηλόφθονον, τέλος.
Θυμάμαι τα -μελαγχολικά- λόγια του Σταμάτη Κριμιζή, επί 7ετία υπεύθυνου των επιστημονικών προγραμμάτων της NASA:
«Το παιδί σ’ αυτή τη χώρα περιμένει να πάρει ένα χαρτί, όχι για να μάθει, αλλά για να διοριστεί με τη βοήθεια κάποιου συγγενή στο Δημόσιο. Αυτό δεν είναι φιλοδοξία που θα οδηγήσει τη χώρα στην πρόοδο. Είναι ένα αδιέξοδο. Το ίδιο παιδί, αν βγει έξω, θα δει ότι υπάρχει αξιοκρατία, θα ξέρει ότι οι κανόνες συμπεριφοράς είναι συγκεκριμένοι και ότι εφαρμόζονται και ότι όταν δουλέψει, θα αναγνωριστεί και θα προωθηθεί.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση και ικανοποίηση για ένα παιδί από το να ξέρει ότι αναγνωρίζονται οι προσπάθειές του, να κάθεται με τον καθηγητή του ή τον μέντορά του και να του λέει εκείνος “θα σου δώσω κι αυτή την ευθύνη” και να το προωθεί συνεχώς σε όλα τα επίπεδα».
Συμπέρασμα; Πρόοδος στην Ελλάδα θα έρθει μόνον όταν αγαπήσουμε την κατσίκα του γείτονα….
ΠΗΓΗ:POPLIKE.GR
