Έχουν περάσει αρκετές μέρες και ακόμα και οι πιο απαισιόδοξοι διαψευστήκαμε. Το μέγεθος της φρίκης δε μπορεί να το χωρέσει ανθρώπινος νους και δεν έχει τέλος. Περιοχές οι οποίες έσφυζαν από ζωή μετατράπηκαν σε κολαστήριο.
*Γράφει ο Σίμος Χριστοφάκης Σαρρής
Η ανατολική Αττική θυμίζει σύγχρονη Πομπηία και η αίσθηση-μυρωδιά του θανάτου σε πνίγει όπου και να σταθείς. Οι πύρινες γλώσσες που καβάλησαν το ύψωμα της Πεντέλης δε σταμάτησαν σε κανένα (υποτιθέμενο) φυσικό ή τεχνητό ανάχωμα και ξεχύθηκαν σαν ορμητικό ρυάκι σε κατοικημένους οικισμούς, σκορπώντας τη φρίκη του θανάτου και αφήνοντας πίσω τους νεκρούς, πολλούς νεκρούς.
Είναι αλήθεια πως αυτές οι περιοχές παρουσιάζουν κάποιες ιδιαιτερότητες (όπως τους εξαιρετικά στενούς δρόμους-σχεδόν καλντερίμια, τη πυκνή ανοικοδόμηση και τη μεγάλη ανάπτυξη ιδιαίτερα εύφλεκτων δέντρων κατά μήκος της Λεωφόρου Μαραθώνος) οι οποίες σε συνδυασμό με τα έντονα καιρικά φαινόμενα της 23ης Ιουλίου αποδείχθηκαν ένα μίγμα θανάτου. Οι συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες έριξαν με τη σειρά τους νερό στο κυβερνητικό μύλο και αποτέλεσαν κομμάτι της σημερινής (και πιθανότατα μελλοντικής) «απολογητικής και υπερασπιστικής γραμμής» της κυβέρνησης, των διορισμένων διοικητών της πυροσβεστικής και της αστυνομίας και των εκλεγμένων τοπικών «αρχόντων».
Η κυβερνητική διπολική διαταραχή (στην οποία είμαστε πλέον συνηθισμένοι) ξεκίνησε να εκφράζεται με μια ξεδιάντροπα ειρωνική και επιθετική ρητορική αυτοταπείνωσης απέναντι στους αξιοπρεπέστατους και ψύχραιμους πληγέντες, πάνω στις στάχτες και τα αποκαΐδια των δικών τους ανθρώπων. Ακολούθησε η πάγια τακτική λάσπης στον ανεμιστήρα με αναζήτηση ευθυνών για το ρυμοτομικό σχέδιο των περιοχών από τις προηγούμενες «φαύλες» κυβερνήσεις, ακούστηκαν ψίθυροι συνωμοσίας για μαζικούς εμπρησμούς και όλος αυτός ο θίασος έριξε αυλαία με μια συνέντευξη τύπου υπερπλήρη αυταρέσκειας και κομπασμού, με μια «μυστική-κρυφή» παραίτηση και μια ανάληψη πολιτικής ευθύνης-ανευθυνότητας. Το όλο ζήτημα αρχίζει και τελειώνει στην εξαιρετικά περιορισμένη αντιληπτική ικανότητα της κυβέρνησης να κατανοήσει το θεσμικό της ρόλο, να αντιληφθεί ότι πέρασαν τρία χρόνια στα οποία χάθηκε ουσιαστικός χρόνος για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα μέσα σε επικοινωνιακά και διχαστικά σόου, μηχανορραφίες για σκάνδαλα του παρελθόντος και εμμονική στάση αντιπολίτευσης στην αντιπολίτευση. Στη καμπούρα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βαραίνουν πλέον χρόνια συγκυβέρνησης και μεγάλων ευθυνών για εθνικές αποφάσεις-παράλειψεις και για τα οποία φέρουν ακέραιη την πολιτική και νομική ευθύνη, όπως και οι αντίστοιχοι αιρετοί τοπικοί άρχοντες (δήμαρχοι, περιφερειάρχης κλπ), πλείστοι εξ’ αυτών ευαγγελιστές όπως και οι συγκυβερνώντες της αλλαγής και της «νέας καθαρής ατζέντας».
Σε τεχνικό λοιπόν επίπεδο μπορούμε να μιλήσουμε για την έλλειψη αεροπλάνων τύπου καναντέρ, για την υποβάθμιση του γεγονότος στη πρώτη επίσημη τοποθέτηση της κυβέρνησης δια του εκπροσώπου της, για την έλλειψη ουσιαστικών μελετών για φυσικά και τεχνητά αναχώματα και αντιπυρικών ζωνών σε κατάφυτες εκτάσεις, για την έγκριση πολεοδομικού σχεδίου στο «Κόκκινο Λιμανάκι» με υπογραφή Σταθάκη, για την απόλυτη έλλειψη ενημέρωσης των κατοίκων με σκοπό τη ταχύτερη δυνατή εκκένωση των οικισμών κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς από την ανύπαρκτη και πλήρως αναξιοποίητη Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας , για την ανόητη και απαράδεκτη ιδέα της εκτροπής των οχημάτων από τη κεντρική οδική αρτηρία της Λεωφόρου Μαραθώνος σε φονικά στενά (πλάτους λιγότερου των τριών μέτρων) με αποτέλεσμα να είναι απροσπέλαστη η είσοδος και η έξοδος και πολλοί άνθρωποι να βρουν φρικτό τέλος εγκλωβισμένοι σε «πύρινους τάφους» και τέλος για το ότι ακόμα και σήμερα, έξι μέρες μετά, δε γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των αγνοουμένων. Για όλα αυτά κανείς δεν έχει πάρει μια σοβαρή απάντηση και δεν έχει ακουστεί ούτε ένα τυπικό «συγγνώμη».
Αναφορικά τώρα με την ανούσια και καθαρά επικοινωνιακή ανάληψη της όποιας πολιτικής ευθύνης, αυτή θα είχε αξία από μόνη της αν ερχόταν το πρώτο εικοσιτετράωρο της καταστροφής, είχε απολογητικό ύφος και επεσήμανε τις παραλήψεις και τα λάθη που έγιναν και συνοδευόταν από αποπομπές και επιτόπιες καρατομήσεις. Είδαμε κάτι από αυτά? Όχι. Και ο λόγος είναι πως αυτή η «ανάληψη» πολιτικής ευθύνης είχε ως στόχο να κατευνάσει το εξοργισμένο λαϊκό αίσθημα από τις ασυναρτησίες και το ύφος χιλίων πιθήκων των κυβερνητικών στελεχών των προηγούμενων ημερών. Είχε δόλιο σκοπό λοιπόν και όχι απολογητικό, μα ούτε και διορθωτικό, πάτησε πάνω στο πόνο και την αγανάκτηση, κρύφτηκε πίσω από (ασήμαντες) φοροαπαλλαγές και στεγνό αμοραλισμό για τη μνήμη αδικοχαμένων ανθρώπων… Μάλλον κάποιοι πρέπει να ξεκινήσουν να ετοιμάζουν την απολογία τους. Τίποτα δε θα μείνει έτσι και τίποτα δε θα ξεχαστεί.
Ο Σίμος Χριστοφάκης Σαρρής είναι Νομικός -Αρθρογράφος
(οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του αρθρογράφου)
