Την Παρασκευή είχαμε μία ματωμένη Σελήνη. Είχαν προηγηθεί ματωμένες μέρες. Ή για την ακρίβεια καμμένες ωρες. Ώρες, κυριολεκτικά, γιατί οι ερασιτέχνες που κυβερνούν επιχείρησαν να κάνουν συμψηφισμό με τις πυρκαγιές του 2007 όταν επί μέρες καιγόταν όλη η Ελλάδα.
*του Νίκου Σίμου
Αυτό που δεν μπορεί κανείς να αντιληφθεί, μέσα ένα από μία καθαρά πολιτική οπτική είναι ποια έννοια δίνουν οι αριστεροί, πρώτα στην «εξυγιαντική» τους πολιτική και μετά στην πολιτική ευθύνη.
Ηλθαν ως ανανεωτές της πολιτικής ζωής με το επιχείρημα ότι είναι απείρως καλύτεροι από τους προηγούμενους. Διέπραξαν ασυγκρίτως χειρότερα λάθη, ορισμένα εκ των οποίων αποδεικνύεται ότι είναι όμορα με το έγκλημα και δικαιολογούνται συνήθως με το επιχείρημα ότι οι προηγούμενοι έκαναν το άλφα και το βήτα. Μα, εφ’ όσον αποδοκιμάζουν αυτά που έκαναν οι προηγούμενοι, πως τα επικαλούνται συμψηφιστικά, αυτοί, που εμφανίζονται ως οι ανανεωτές της πολιτικής ζωής, κάνοντας μάλιστα τα χειρότερα;
Το τί περιεχόμενο δίνουν στην πολιτική ευθύνη παραμένει από ασαφές έως κωμικό. Όταν αναλαμβάνει κάποιος την διακυβέρνηση μιας χώρας αναλαμβάνει συγχρόνως και το ρίσκο των επιπτώσεων των χειρισμών του. Ειδικώς μάλιστα αν αυτοί είναι λανθασμένοι. Γι’ αυτό και τα δημοκρατικά πολιτεύματα έχουν αιρετούς άρχοντες, τους οποίους ο λαός επιλέγει, φορτώνοντάς τους συγχρόνως και τις ευθύνες για την διαχείριση των τυχών του. Διαφορετικά θα είχαμε τις κληρονομικές μοναρχίες παλαιοτέρων αιώνων με το αλάθητο ως προνόμιο και με δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των υπηκόων.
Ανελαβε λοιπόν ο πρωθυπουργός την πολιτική ευθύνη και μάλιστα έναντι όλων. Η ανάληψη όμως αυτή πως μεταφράζεται; Διότι από τότε που εφευρέθηκε η συγγνώμη –λέμε τώρα διότι ούτε η λέξη αυτή βγήκε από τα χείλη του- χάθηκε το φιλότιμο. Η πολιτική ευθύνη αυτή, που στην Ιαπωνία παραπέμπει σε «σεπούκου» ή επί το γνωστότερο χαρακίρι, εδώ που παραπέμπει; Σε κάποια παραίτηση που δεν είδαμε; Σε κάποια συγγνώμη που κανείς δεν πρόφερε; Σε αποπομπή κάποιων που αποδείχθηκαν ανίκανοι;. Όχι βεβαίως, καθώς ειδικώς η αποπομπή δεν φαίνεται να είναι στο πρωθυπουργικό μυαλό –τουλάχιστον μέχρι την ωρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Και ο λόγος απλός. Ποιον να πρωτοαποπέμψεις την στιγμή που ανίκανοι είναι ΟΛΟΙ;
Η κυβέρνηση διέπραξε Ύβρι που από αλοζονεία αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθός της. Το οποίο είναι σε βαρύτητα ανάλογο με την αδυσώπητη Νέμεσι που επέρχεται….
