Η τρίτη ιστορία για την μάχη της Κύπρου έχει μέσα της το κρητικό στοιχείο. Η ιστορία του Μανώλη Μπικάκη υπήρξε τόσο εξωπραγματική που για πολλά χρόνια υπήρξε θαμμένη και ο πρωταγωνιστής της ξεχασμένος και αδικοχαμένος σε αυτοκινητιστικό ατύχημα το 1994.
Ο Μανώλης Μπικάκης γεννήθηκε το 1954 στο χωριό Ασή Γωνιά μεταξύ Χανίων και Ρεθύμνου, το 1974 σε ηλικία 20 μόλις χρονών υπηρετούσε στη Α’ Μοίρα Αλεξιπτωτιστών στο Μάλεμε.
*Γράφει ο Στέφανος Καβαλλιεράκης
Η Μοίρα ήταν αυτή που κλήθηκε να επιβιβαστεί στα ιπτάμενα φέρετρα Noratlas και να πραγματοποιήσει μια από τις πιο παράτολμες επιχειρήσεις στη Κύπρο.
O Μανώλης Μπικάκης, βρέθηκε σε έναν άγνωστο χώρο την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως ανώνυμο λόφο, αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας τον οποίο κλήθηκε να υπερασπίσει μαζί με τους υπόλοιπους καταδρομείς. Στο χάος των μαχών μένει μόνος έχοντας στη διάθεση του ένα ΠΑΟ (Πυροβόλο Άνευ Οπισθοδρομήσεως) και 8 βλήματα στο ύψωμα στα δυτικά της Λευκωσίας στη περιοχή του Αγίου Δομετίου. Μαζί του είναι μόνος ακόμα ένας καταδρομέας από τη Κρήτη.
Ο Μανώλης Μπικάκης έβλεπε απέναντι του να πλησιάζει μια ίλη τουρκικών αρμάτων Μ48 και να την ακολουθεί ένα τάγμα πεζικού. Άφησε τα άρματα να πλησιάσουν και με το πρώτο βλήμα καταστρέφει το πρώτο κάνοντας το πλήρωμα να το εγκαταλείψει και να τρέχει πανικόβλητο. Επειδή η θέση του από τη βολή έγινε αντιληπτή από τους Τούρκους, σύρθηκε στο χώμα και άλλαξε θέση με ιδιαίτερη δυσκολία αφού θα έπρεπε να μεταφέρει το ΠΑΟ και ακόμα 7 βλήματα. Από τη νέα θέση σημάδεψε το δεύτερο τουρκικό άρμα το οποίο έγινε λαμαρίνες ενώ δεν έζησε κανένας από το πλήρωμα. Δημιουργήθηκε σύγχυση και τα επόμενα δύο τουρκικά άρματα άλλαξαν κατεύθυνση. Ο Μανώλης Μπικάκης έβαλε στο στόχαστρο το επόμενο άρμα το οποίο επίσης κατέστρεψε με μία εύστοχη βολή. Ακολούθησε η καταστροφή ακόμα τριών τουρκικών αρμάτων και η επέλαση τους προς τη Λευκωσία σταμάτησε.
Όταν είδε τους τούρκους στρατιώτες να τρέχουν να καλυφθούν σε ένα κτήριο, όπλισε και πάλι το ΠΑΟ. Τα δύο τελευταία βλήματα χτύπησαν το κτήριο στο οποίο είχε καλυφθεί το τουρκικό τάγμα πεζικού. Κανείς δεν ξέρει πόσοι σκοτώθηκαν. Κατάφερε μόνος του να αποτρέψει την τουρκική επίθεση η οποία στόχευε στη κατάληψη του Αγίου Δομετίου κάτι που θα σήμαινε περικύκλωση της Λευκωσία και αποκοπή της πρόσβασης στο αεροδρόμιο Λευκωσίας.
Θα κλείσω τη σειρά αυτή των τριών αναρτήσεων με μια εξαιρετική δήλωση του Προέδρου Αναστασιάδη:
” Μετρώντας κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα χρόνια της εισβολής, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να μετρούμε τον πόνο, την απογοήτευση, την απώλεια.
Την απώλεια της πατρίδας, των ανθρώπων, των μνημείων, αλλά όχι της μνήμης”.
*Ο Στέφανος Καβαλλιεράκης είναι ιστορικός, Δρ. Μεσογειακών και Ανατολικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου.
