Συνομίλησα με αρκετούς νεοΑριστερούς φίλους κατά τις δύο τελευταίες επισκέψεις του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη και ακόμα περισσότερο κατά την τελευταία. Ξέρετε, εκείνους, τους όχι παραδοσιακούς Αριστερούς, αλλά τους ευκαιριακούς, που πίστεψαν και ακολούθησαν το 2014 και το 2015 τον Αλέξη Τσίπρα, όχι λόγω κάποιων ιδεοληψιών, αλλά επειδή πίστεψαν τις υποσχέσεις του για τα οικονομικά και την «σκληρή» γλώσσα του έναντι των «κακών δανειστών»…
Γράφει ο Βαγγέλης Μωυσής
Αντιλήφθηκα, ότι αμφότερες οι επισκέψεις, κατέστησαν οδυνηρά αισθητό για τους αλλοτινούς θαυμαστές του στην πόλη, το τεράστιο χάσμα του πρωθυπουργού… από τον προ τετραετίας εαυτό του. Προσπαθώντας να προσεγγίσω με τα μάτια αυτού του νεοΑριστερού, το ζήτημα, επιβεβαίωσα την εξής εικόνα:
Ο άνθρωπος που αναδείχθηκε κάποτε διά χειρός Αλέκου Αλαβάνου στην ηγεσία της Αριστεράς ως «Αλέξης» της διπλανής πόρτας, πήρε από το χέρι την Αριστερά και ως «αλήτης» της Ευρώπης –με την καλή έννοια του «επαναστάτη» στα μάτια των πολλών που κατάφερε να γοητεύσει- την οδήγησε στα πρόθυρα της εξουσίας, τη σήκωσε στα χέρια σαν νυφούλα και την εγκατέστησε στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο ίδιος, έκτοτε πέρασε από χίλια κύματα, σε φουρτούνες που ο ίδιος –και οι διαλεχτοί συνεργάτες του- προκάλεσαν στην Ελλάδα, διέσχισε τη διαδρομή από τον Τσε, ως τον Ελύτη «του οποίου η ποίηση μας θυμίζει ως οι αξίες δεν αποτιμώνται ποσοτικά» και πέρασε από τον λούμπεν λαϊκισμό, σε ένα ιδιότυπο κυβερνητικό λαϊκισμό της «αλάνθαστης εξουσίας» που ακόμα και οι αυταπάτες της επιβεβαιώνουν την καλή της προαίρεση. Και από εκεί κατέληξε στον ELITη πρωθυπουργό που είδαμε χθες στη Θεσσαλονίκη, σε επιβεβαίωση όσων είχαμε δει νωρίτερα στη Λέσβο και αλλού… Σε εκείνον που συνομιλεί με λίγους, έχοντας χάσει πια την επαφή με τους πολλούς.
Έναν πρωθυπουργό που βάζει μεταλλικά τείχη (βλ. κλούβες των ΜΑΤ) ανάμεσα στον ίδιο και στον λαό, για να προστατεύσει το διάλογό του με την elit της επιχειρηματικότητας, τους ανθρώπους και εργοδότες που κάποτε «ενοχοποιούσε» ως δυνάστες του λαού. Για να κομπάσει, για τους επαίνους από την elit της Ευρώπης, στην οποία κάποτε φώναζε «go back».
Από τον Αλέξη στον Αλήτη κι από εκεί στον Ελύτη με κατάληξη στον Elitη, η διαδρομή είναι τεράστια και καλύφθηκε σε δυσανάλογα μικρό χρόνο, για μπορέσει να την αφομοιώσει και να την εκλογικεύσει ο μέσος Θεσσαλονικιός ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ…
Και αυτή ακριβώς είναι η χαριστική βολή για το εγγύς μέλλον ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα… Όχι τόσο αυτή καθ` εαυτή η συμφωνία των Πρεσπών που σίγουρα «μόλυνε» και τα τελευταία ψυχικά νήματα σύνδεσης του –μη παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑίου ψηφοφόρου- με τον άνθρωπο που κάποτε επέλεξε, ως ανατροπέα του «κατεστημένου».
Αλλά ο περιφρουρούμενος «εναγκαλισμός» του με το παραγωγικό δυναμικό που κάποτε αποκαλούσε «κατεστημένο», χρησιμοποιώντας τον όρο περίπου ως υβριστική ταύτιση της επιχειρηματικής κοινότητας με το «παλαιό πολιτικό σύστημα»…
Αυτός ο εναγκαλισμός, έρχεται να κόψει οριστικά τα μολυσμένα ψυχικά νήματα του Αριστερού Πρωθυπουργού, με τον κόσμο που κάποτε ωθούσε στις πλατείες…
Και μπορεί αυτή τη φορά στους δρόμους, να μην είναι ακριβώς εκείνοι οι Έλληνες (όχι μόνο τουλάχιστον και όχι όλοι)… Μπορεί εκείνοι να ήταν αλλού και να εκφράστηκαν μόνο με την αδιάφορη αλλαγή καναλιού στις τηλεοράσεις την ώρα που έδειχνε αποσπάσματα της ομιλίας του πρωθυπουργού στα μέλη του ΣΒΒΕ.
Όμως αυτή η σκληρή εκδίκηση της πραγματικότητας που αναδεικνύει την επιχειρηματικότητα ως μοναδικό υγιές όχημα ανάπτυξης σ` αυτόν τον τόπο, σε συνδυασμό με τον αστυνομικό κλωβό στον οποίο έχει εγκλωβίσει τον εαυτό του ο πρωθυπουργός, θα ολοκληρωθεί το Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ…
Και εκεί δεν θα είναι μόνο η Συμφωνία των Πρεσπών που θα ωθεί τη «φωνή λαού» εναντίον του, αλλά θα είναι κι αυτή η απόσταση από τον Αλέξη ως τον Elitη, που θα κάνει την απόσταση ανάμεσα στο εσωτερικό και στον περιβάλλοντα χώρο του Βελλίδειου συνεδριακού κέντρου, τόσο μεγάλη, όσο ποτέ…
Γιατί εκείνη τη γραβάτα με την οποία εμφανίστηκε –έστω και για λίγο- στο Ζάππειο, δεν τη φόρεσε επειδή κέρδισε. Του τη φόρεσαν, επειδή τον κέρδισαν…
