Του Γιάννη Τριανταφύλλου
Όταν μια δομή καταρρέει, ο άνθρωπος αναζητά μια καινούρια δομή. Όταν ένα σύστημα είνια εμφανές ότι δεν λειτουργεί, ο άνθρωπος αναζητά ένα καινούριο σύστημα. Οταν το παρόν γίνεται δυσβάσταχτο και ο άνθρωπος με δυσκολία μπορεί να το κοιτάξει, τότε ο άνθρωπος στρέφεται στο παρελθόν ( καθότι το μέλλον άδηλο ).
Η ματιά στο παρελθόν δεν αποτελεί απαραίτητα πισωγύρισμα. Δηλαδή μια απέλπιδα ικεσία παραμυθίας. Η ματιά στο παρελθόν ενδέχεται κάλλιστα να λάβει έναν δημιουργικό χαρακτήρα αναζήτησης βάσης για τη συγκρότηση νέων, πιο ισχυρών από τις κλονισμένες υπάρχουσες, δομών.
Αποτελεί αναντίρρητη βαθιά ανθρώπινη ανάγκη σε δύσκολες περιόδους της ζωής μας, να στρεφόμασυε σε παλιούς δοκιμασμένους φίλους, στην οικογένεια, σε στέρεες καταστάσεις. Οχι για να αναβιώσουμε ένα παρελθόν που, ως παρελθόν, είναι προφανέστατα αδύνατον αυτούσιο να επαναβιωθεί Αλλά για να ξανα-ανακαλύψουμε τους θεμέλιους λίθους πάνω στους οποίους χτίσαμε στην πορεία, ό,τι περισσότερο μας εξέφρασε, μας χαρακτήρισε και μας αντιπροσώπευσε ως.ανθρώπους – ως λαό.
Στη σύγχρονη Ελλάδα, η ύπουλη διαβρωτική αποδομητική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και των προθύμων συνοδοιπόρων-συνενόχων του έχει διαμορφώσει μια κατάσταση άνευ ιστορικού προηγουμένου. Οτιδήποτε στέρεα φτιαγμένο και δομημένο ενοχλεί, απλώς επειδή αποτελεί κομμάτι του συνεκτικού ιστού που συνδέει όλους τους Ελληνες.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ τους Ελληνες δεν τους αγαπά. Με ελαφρότητα σουμπρέτας “δίνει” χασκογελώντας τη Μακεδονία στους Σκοπιανούς, την ίδια στιγμή που η Μακεδονία “βράζει” και τα συλλαλητήρια λαμβάνουν τη μορφή ορμητικού χειμάρρου που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Κατ’ανάλογο τρόπο, ό,τι σπουδαίο και μεγάλο έχουν δημιουργήσει από τα αρχαία χρόνια μέχρι τα σημερινά, οι Ελληνες, τείνει να το αποδομήσει, να το μηδενίσει, να το χλευάσει, να το αποδυναμώσει. Με ανιστόρητες δηλώσεις, με κουβέντες “της παρέας”, με ατάκες εξαρχειώτικου καφενέ.
Γιατί από επιχειρήματα, μηδέν.Αλλωστε πρόκειται και για κάτι αυταπόδεικτο. Πώς να επιχειρηματολογήσεις εναντίον όσων αξιών ξεκίνησαν από την Ελλάδα και στην πορεία διαμόρφωσαν τον δυτικό κόσμο; Κάτι που είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πολλάκις στη διάρκεια της δημοσιογραφικής μου καριέρας όταν σε συνεντεύξεις με Αμερικανούς, Ευρωπαίους, Αραβες, Ασιάτες κ.ο.κ., δεν υπήρχε σχεδόν κανείς που να μην αναφερθεί με σεβασμό στην Ελλάδα ως κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού.
Κι εσύ, ο ηγέτης της, τι κάνεις; Επιστρέφεις πίσω τον παγκόσμιο θαυμασμό ως απαράδεκτο; Ως δηλωτικό εθνικισμού; Ε, τότε δεν σου αξίζει να βρίσκεσαι στη θέση που λόγω συγκυριών βρέθηκες αλλά σε εκείνη του υπερασπιστή των δικαίων άλλης χώρας; που ενδεχομένως θαυμάζεις και τιμάς περιοσσότερο από τη δική σου. Και ξέρεις, υπάρχει ένα όνομα για όποιον αισθάνεται έτσι…
Εκτός κι αν δεν θαυμάζεις τίποτε. Δεν τιμάς τίποτε. Δεν έχεις μέσα σου το παραμικρό στοιχείο αξιακού κώδικα που να στρέφει το βλέμμα σου σε ό,τι μεγάλο και αληθινό κυριαρχεί στην ανθρωπότητα. Αλλά τότε είσαι ένας κούφιος άνθρωπος, ένας κοινός αριβίστας, ένας τυχάρπαστος οπορτουνιστής. Σίγουρα πάντως, λάθος λαού ηγέτης…
Λέγεται ότι ο εθνικισμός τής ΝΔ προκύπτει από την -αναχρονιστική- ροπή στην παράδοση. Από πράγματα ξεπερασμένα και ‘παλιακά’. Αλλά αυτά και οι αξίες που εκπροσωπούν, κάποιοι άλλοι στον υπόλοιπο κόσμο τους προσδίδουν τον σαφώς κολακευτικό χαρακτηρισμό του “κλασσικού”.
Τελικά, αν κάποιος επιστρέφει στο παρελθόν – αλλά σε ένα παρελθόν ταυτισμένο με τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, αυτός είναι ο -ψευδοπροοδευτικός- ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος επιστρέφει στη διχαστική για την Ελλάδα περίοδο του εμφυλίου πολέμου που τόσες ανθρώπινες ζωές κόστισε, που μόνο συντρίμμια πισω του άφησε, που αδελφός σκότωνε αδελφό. Ωραία συνταγή για παλινόρθωση και πορεία προς ένα λαμπρό μέλλον…
Είναι παραπάνω από εμφανές ότι Ο ΣΥΡΙΖΑ λατρεύει -με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια- και επιζητεί το χάος. Από την άλλη, είναι παγκοίνως γνωστό ότι η φύση απεχθάνεται το χάος. Γιατί, λοιπόν, ο Ελληνας πολίτης να νιώθει απέναντι στο συριζαϊκό χάος διαφορετικά;
