Αρκεί να περπατήσει κανείς στην άλλοτε σφύζουσα από επιχειρηματική ζωή Στοά Αρσακείου για να αντιπαραβάλει τις αφελείς κυβερνητικές προβλέψεις για έξοδο από το τούνελ και για ανάπτυξη, με την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Το 95% των μαγαζιών της συγκεκριμένης ερειπωμένης Στοάς είναι άδεια, με θλιβερή εικόνα κατάρρευσης έναν αλλοδαπό βιολιστή που αναζητεί την φιλευσπλαχνία κάποιων φιλόμουσων περαστικών.
του Νίκου Σίμου
Όμως η ερειπωμένη Στοά είναι ο αντικατοπτρισμός μιας ολόκληρης Ελλάδας. Η προσωποποίηση μίας μιζέριας που έχει πλήξει επιχειρήσεις, αυτοαπασχολούμενους, μισθωτούς υπαλλήλους, συνταξιούχους. Η μακρινή εικόνα της συγκεκριμένης Στοάς ή και ολόκληρης της Σταδίου ως εμπορικού και δρόμου γραφείων, μοιάζει τόσο μακρινή όσο και η απόσταση από την παλινόρθωση των παλιών καλών ημερών. Στην καλύτερη περίπτωση.
Στους ιστορικούς κύκλους κάθε κράτους το ναδίρ αποτελεί και την αφετηρία της ανόδου. Και η Ελλάδα έχει να επιδείξει τέτοιους κύκλους και πολλά περιστατικά σωτηρίας, με απο μηχανής (ξένους) Θεούς, τους οποίους περιγράφει πολύ παραστατικά ο Στάθης Καλύβας στο βιβλίο του «Καταστροφές και Θρίαμβοι». Και σήμερα πάλι σε ξένους από μηχανής Θεούς έχουμε εναποθέσει τις τύχες μας, με άδοξες βεβαίως αριστερές θριαμβολογίες γιατί ούτε χρέος κόπηκε, ενώ και η περίοδος χάριστος που έχει δοθεί ΤΟΚΙΖΕΤΑΙ, με αποτέλεσμα να αυξηθεί, για το οποίο μας έκαναν την χάρη –προκειμένου να κατορθώσουν να παρουν τα λεφτά τους, κάποτε- απλώς να επιμηκύνουν τις ωριμάνσεις του. Αυτό όμως δεν είναι παρά η παραστατική εικόνα ενός ναυαγού που του ρίχνουν σωσσίβιο για να επιπλεύσει, ενώ τριγύρω του πλησιάζουν αγέλες καρχαριών.
Για να το πούμε πιο λιανά. Αυτό που έχει συμβεί, ελέω ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, από το 2015 και μετά, αντικατοπτρίζεται στο εξής: Ας φανταστούμε έναν μικρό επιχειρηματία που χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής του και οι τράπεζες ετοιμάζονται να του πάρουν ό, τι έχει και δεν έχει. Κάποια στιγμή οι τράπεζες σκέπτονται ότι προκειμένου να χάσουν τα λεφτά από τα δάνεια που του έχουν χορηγήσει, αποφασίζουν να του δώσουν και άλλα δάνεια για να ορθοποδήσει και να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Τα νέα δάνεια είναι πολύ μακρύτερης διάρκειας και με χαμηλότερο επιτόκιο, που συνολικά, πολλαπλασιαζόμενο επί τον χρόνο της διάρκειας των δανείων, θα αποφέρει στις τράπεζες περισσότερα κέρδη από τόκους. Συμπέρασμα. Ποιος είπε ότι ο επιχειρηματίας δεν παραμένει καταχρεωμένος, με πολύ μεγαλύτερα χρέη και σε κατάσταση χρεοκοπίας αφού με τα νέα δάνεια που πήρε απλώς εξοφλεί παλαιότερα;
Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας.
Η θλιβερή διαπίστωση είναι ότι κάποιοι αφελώς πίστεψαν ότι με αριστερή κυβέρνηση θα είχαμε έστω την τελευταία ευκαιρία για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της προσωρινής διάσωσης, του αγκομαχητού επιβίωσης και της βέβαιης πτώσης και πάλι στις ίδιες οικονομικές αδυναμίες. Με άλλα λόγια ότι θα είχαμε την τελευταία ευκαιρία ως κράτος, να γίνουμε πραγματικό κράτος, ξεφεύγοντας από τις περίπου αταβιστικές συνήθειες. Την εξοικείωση της επιβίωσης με συνεχή δανεικά τα οποία ξεπληρώνουμε με άλλα δανεικά και την εξοικείωση επίσης της διάσωσής μας από κάποια προστάτιδα δύναμη, η οποία και ιστορικώς εγίνετο προστατις προς εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων. Σε απλά ελληνικά, με δανεικά ξεκινήσαμε την νέα μας πορεία ως Έθνους μέχρι που και ονόματα προστατίδων δυνάμεων είχαμε δώσει στα πρώτα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλευτισμού, εγκλωβισμένοι στην βολική εξάρτηση. Γαλλικό, Ρωσσικό, Αγγλικό.
Δυστυχώς η αριστερή διακυβέρνηση μαε έριξε πιο βαθειά στο πηγάδι ώστε η σημερινή η μοίρα της Ελλάδας να είναι ο καθρέπτης της …Στοάς Αρσακείου.
Ευθυνη για το αύριο έχει και ο συνεχώς κολακευόμενος ελληνικός λαός. Διότι, ας μη γελιόμαστε πλέον. Η ευθύνη είναι κοινή. Και του πολιτικού κόσμου και του λαού. Διότι ο πρώτος αναδεικνύεται και ισχυροποιείται από τον δεύτερο. Πολύ περισσότερο από το 2015 και μετά. Και ας μη ξεχνάμε ότι από τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ της δεκαετία του ΄80 ξεκίνησε το κακό. Και μπορεί μεν ο λαός να «νομιμοποιείται», ως κυρίαρχος, να μην αναγνωρίζει τα λάθη του, αλλά είναι το βασικό θύμα, τελικώς, των λανθασμένων επιλογών του. Ευχόμαστε να το συνειδητοποιεί τώρα που και ο ίδιος είναι μία… Στοά Αρσακείου….
