Γράφει ο Νίκος Σίμος
Αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να αναδειχθεί από τις προσεχείς εκλογές αξιωματική αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως τον έχουμε γνωρίσει στην πράξη, θα ήταν εντελώς αδιάφορα αυτά που γίνονται στον λεγόμενο χώρο της κεντροαριστεράς. Και αναφερόμαστε στις διαλυτικές τάσεις στο Κϊνημα Αλλαγής, που ξεκίνησε ως μία συσπειρωτική απόπειρα των λεγομένων κεντροαριστερών δυνάμεων – το τι είναι ιδεολογικά οι δυνάμεις αυτές, οι ίδιες οφείλουν να το εξηγήσουν- και σήμερα, η απόπειρα αυτή ακυρώνεται, μετά και την αποχώρηση από το εγχείρημα του κ. Θεοδωράκη. Ο οποίος με ιδιαίτερη εύνοια από τα ΜΜΕ «αναδείχτηκε» ως πολιτικός αρχηγός δυσανάλογα ως προς το πολιτικό του υπόβαθρο…
Εν τούτοις, και παρά τις σοβαρές ευθύνες για τα σημερινά δεινά του τόπου, του βασικού κόμματος που έστω και εν ημιδιαλύσει εκπροσωπεί τον κεντροαριστερό χώρο, ηγούμενο της σχετικής προσπάθειας, η Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα έχουν ανάγκη όσο το δυνατόν περισσότερων κομματικών σχηματισμών που να εκφράζουν τον αστικό κόσμο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μολονότι επιδιώκει απεγνωσμένα να θεωρηθεί ο νέος εκφραστής της κεντροαριστεράς, δεν έχει πείσει για τις προθέσεις του εξ αιτίας της αμφίσημης πάντοτε συμπεριφοράς του. Ενώ οι κατά καιρούς ιδεοληπτικές εμμονές μελών του – από τα οποία όχι μόνο δεν αποστασιοποιείται ο Αλέξης Τσίπρας αλλά εγκρίνει την ιδεοληψία τους- ακυρώνουν ακόμη και την οποία υποκριτική προσπάθεια επιχειρείται προς την κατεύθυνση αυτή. Άλλωστε και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας όσες στροφές και αν έχει κάνει, δεν έχει πείσει ότι έχει ασπαστεί τις αρχές μιας αστικής ιδεολογίας ή έστω τις αρχές της παλαιάς ευρωπαϊκής αριστεράς.
Θυμίζουμε ότι και στο παρελθόν όταν το ΠΑΣΟΚ, ως εκφραστής της σοσιαλδημοκρατίας, εξαϋλωνόταν, κάποια πρόσωπα με συγκεκριμένη αναγνωρισιμότητα στον χώρο τους, αλλά και γενικώς στην κοινωνία, εμφανίστηκαν με υπογραφές σε ένα κείμενο προκειμένου να δημιουργήσουν, υποτίθεται, το πλαίσιο μιάς κεντροαριστεράς συσπείρωσης που θα αναδείξει μία νέα κομματική οντότητα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Επρόκειτο βεβαίως για μία προσπάθεια με θεωρητικολογίες έντονου βερμπαλισμού που αφήναν αδιάφορη την κοινωνία μέσα στην κρίση που ήδη βίωνε. Και η οποία ήθελε και θέλει κόμματα που θα αντιπαρατάσσουν την λογική και τον ρεαλισμό στον λαϊκισμό και στον πολιτικό οππορτουνισμό, που ήδη βιώνουμε. Κάτι αυτό γίνεται με συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις λύσεων εξ ίσου συγκεκριμένων που ελλείπουν όμως από την ρητορική της υποτιθέμενης νέας κεντροαριστεράς. Πέραν βεβαίως του γεγονότος ότι υψιπετείς στόχους αναλαβάνουν να πραγματοποιήσουν και «φθαρμένα υλικά» μιας πολιτικής που έχει εκλογικώς καταδικασθεί και δημοσκοπικώς δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Καί όσο η συγκεκριμένη κεντροαριστερά ομφαλοσκοπεί τόσο θα επιχαίρει ο κ,. Τσίπρας αντιλαμβανόμενος ότι δεν έχει αντυιπάλους…
