*Του Νίκου Αρμένη
Προπόνηση μόνος ή με παρέα; Και τα δύο θα έλεγα αλλά καθένα έχει τη χάρη του. Αν πρέπει πάντως να διαλέξω οπωσδήποτε θα αποφασίσω με βάση το είδος της προπόνησης.
Την Κυριακή για παράδειγμα πήγαμε για long run 25 χλμ με συναθλητές από την Marathon TeamGreece. Εγώ, ο Αντώνης, ο Νίκος και ο Κωνσταντίνος.
«Ρε σεις για πλάκα βγήκε το 25άρι! Ούτε που κατάλαβα μαζί σας για πότε έφυγαν τα χλμ..», μας έλεγε μετά ο Κωνσταντίνος με τον οποίο για πρώτη φορά «συντρέξαμε» σε long run.
Μιλάμε για προπόνηση χρονικής διάρκειας περίπου 2 ωρών και 20 λεπτών καλοκαιριάτικα. Δηλαδή δεν έχεις μόνο την πρόκληση της μεγάλης απόστασης μπροστά σου αλλά πρέπει να αντιμετωπίσεις και τη ζέστη, παρότι ξεκινήσαμε στις 06.30 το πρωί..
Κι όμως. Όντως το 25άρι βγήκε για πλάκα γιατί το κάναμε παρέα!
Την ίδια ακριβώς προπόνηση αν είχαμε ξεκινήσει να την κάνουμε ο καθένας μόνος του, νομίζω πως θα είχαμε μεγαλύτερο «βάσανο» κατά τη διάρκειά της και το μέσο τέμπο καθενός θα ήταν κατά κάτι πιο αργό.
Αλλά και οι διαλλειμματικές προπονήσεις θέλουν παρέα.
Αυτές κι αν θέλουν δηλαδή!
Θα έλεγα ότι σχεδόν επιβάλλεται να κάνεις «κομμάτια» με άλλους.
Το λέω με …πόνο καρδιάς καθώς το τελευταίο διάστημα, λόγω δουλειάς αναγκάζομαι 9 στις 10 τέτοιες προπονήσεις να τις «βγάζω» νωρίς το πρωί ολομόναχος.
Άντε να κάνεις 200άρια, 400άρια, 1000άρια ή 2000άρα έχοντας ξυπνήσει το πολύ 30-40 λεπτά νωρίτερα…
Βρίσκεσαι στο κουλουάρ σαν την καλαμιά στον κάμπο με μόνη ίσως συντροφιά την αγαπημένη μουσική στα αυτιά σου…
Είναι τουλάχιστον σκληρό.
Δε λέω.. Με πείσμα θα βγάλεις και τη διαλειμματική σου μόνος αλλά με παρέα βγαίνει διαφορετικά. Πιο εύκολα, πιο ευχάριστα και με καλύτερη απόδοση. Γιατί πολύ απλά όταν τρέχεις με άλλους «σε τραβάνε» και τους «τραβάς» όπως λέμε στη δρομική γλώσσα ενώ και ψυχολογικά ο ένας στηρίζει τον άλλο για να βγουν τα «κομμάτια» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο.
Αντίθετα στις ελεύθερες, συνεχόμενες, χαλαρωτικές προπονήσεις των 10-15 χλμ θα έλεγα ότι επιλογή μου είναι τις περισσότερες φορές να τις κάνω μόνος μου με την αγαπημένη μουσική στα αυτιά μου και με άπειρες σκέψεις για όλα όσα με απασχολούν ή και για τίποτα.
Αισθάνομαι κάθε φορά σαν να κάνω ενδοσκόπηση καθώς τρέχω μόνος μου. Σαν να κάνω ένα είδος αυτοψυχοθεραπείας που με οδηγεί συχνά πυκνά σε μονοπάτια τα οποία με άλλο τρόπο δεν θα αντιλαμβανόμουν καν την ύπαρξή τους.
Ξέρετε πόσες φορές έχω βρει τρέχοντας μόνος μου τη λύση σε προβλήματα που για καιρό θεωρούσα άλυτα…;!
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα αν προτιμώ να τρέχω μόνος ή με παρέα είναι απλή: Εξαρτάται..
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στον τηλεοπτικό σταθμό Star και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
