Του Φάνη Ουγγρίνη*
Δε ξέρω αν στέρεψε οριστικά το Ποτάμι μετά το κυριακάτικο διαζύγιο του από το ΠΑΣΟΚ και δε με πολυνοιάζει, καθώς ο συγκεκριμένος χώρος ποτέ δε με εξέφρασε. Ξέρω ωστόσο ότι η κύρια μάζα των αρχικών ψηφοφόρων και στελεχών του ήταν συνηθισμένοι μετριοπαθείς άνθρωποι, με αξιόλογα επιστημονικά και επαγγελματικά προσόντα, με αγάπη για την Ελλάδα, με πνεύμα βασικά πρακτικό, που δεν πίστεψαν ποτέ ότι ήταν αλάνθαστοι και εξαιρετικοί, μα μοναχά ήλπισαν ότι μέσα από αυτό τον χώρο θα έσπρωχναν την πολιτική ζωή του τόπου μας πιο κοντά σε κείνη της δυτικής Ευρώπης.
Δε με λυπεί η παρακμή του Ποταμιού, σχεδόν όλοι όσοι το πίστεψαν έχουν πλέον αποδεχτεί ότι σχηματισμός αμιγώς κεντρώος δε μπορεί σήμερα να επιβιώσει. Δε με λυπεί ο ενταφιασμός της ρομαντικής προσδοκίας για κόμμα του “μεσαίου χώρου”, επειδή απλούστατα ο χώρος αυτός είναι εξαντλητικά κατακερματισμένος στα πεδία των ιδεών και των συμφερόντων (ο πρόσφατος φανατισμένος κοινωνικός διάλογος για το Σκοπιανό αποδεικνύει του λόγου το αληθές). Δε με λυπεί η σύντομη προσωπική συμμετοχή μου στο εγχείρημα, αντίθετα ήταν μια ωραία εμπειρία αυτογνωσίας κι ένα ταχυρυθμο μάθημα για όποιον ήταν πολιτικοποιημένος μεν, εντελώς άσχετος από κομματική ζωή δε. Με λυπεί το γεγονός ότι ο “Επικεφαλής” του, με τους αλλεπάλληλους ερασιτεχνικούς τακτικισμούς του, με την αδιαφορία του για την ουσία σε σχέση με το φαίνεσθαι, με την έλλειψη διοικητικής ικανότητας που τον διέκρινε, με τον μίζερο ρεβανσισμό του, και -κυρίως- με τις αόριστες και στρογγυλεμένες θέσεις του κατάφερε μέσα σε τρία μόλις χρόνια να καταστήσει αντικείμενο σάτιρας εκ μέρους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θέσεις ορθολογικές για την οικονομία, το κράτος και την κοινωνία.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης προσωποποίησε ουσιαστικά τον αρχετυπικό “φιλελέ” και ταύτισε τον νουνεχή μεταρρυθμιστή με τον ρηχό χίπστερ. Ως παρενέργεια ενός πρόχειρα σχεδιασμένου πολιτικού μάρκετινγκ, καλλιέργησε σε ένα ευρύ κοινό την εσφαλμένη πεποίθηση πως ο φιλελευθερισμός είναι μια υπόθεση λίγων …μοδάτων, των οποίων ο τρόπος ζωής και σκέψης απέχει παρασάγγας από εκείνον του μέσου Έλληνα. Κατάφερε έτσι να έρθει σε πλήρη αντίθεση με το αρχικό μήνυμα του κόμματός του: ότι η σημερινή κατάσταση δε μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από ιδεολογικά φορτισμένες μονοδιάστατες προσεγγίσεις, αλλά με ανοιχτομυαλιά. Το Ποτάμι ξεκίνησε ευαγγελιζόμενο εφαρμόσιμες λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα μας, όμως αμέσως μετά την άνοιξη του ’15 εκφυλίστηκε σε ένα ελιτίστικο κίνημα δικαιωματιστών, χωρίς εσωτερική δημοκρατία, σε στωική αναμονή της προσχώρησής του στο…ανερχόμενο αστέρι του εν Ελλάδι αριστερού χώρου. Έχοντας εξαντλήσει κάθε επικοινωνιακό όπλο και κάθε δυνατότητα ελιγμού, εναποθέτει πλέον τις ελπίδες του για διάσωση στην πολυθρύλητη λίστα Μακρόν, προκαλώντας μόνο θλίψη στους παλιούς του φίλους.
Όταν η αυλαία πέσει οριστικά, όσα εναπομείναντα στελέχη του εξαντλημένου Ποταμιού θα έχουν μείνει πιστά στις ιδρυτικές αρχές του θα βρεθούν νομοτελειακά εκεί που μπορούν να προσφέρουν έργο, δηλαδή στα δύο κόμματα που αυριο θα φέρουν την ευθύνη της διοίκησης της χώρας, μέσα από την κεντρική κυβέρνηση και τους ΟΤΑ. Κι αυτό τελικά μάλλον θα μνημονεύεται ως το δώρο του Σταύρου Θεοδωράκη προς την Ελλάδα• το ότι άθελά του μπόλιασε το πολιτικό σύστημα με κάποια νέα πρόσωπα εκτός κομματικού σωλήνα, με μερικούς ορεξάτους ανθρώπους της διπλανής πόρτας.
*Ο Φάνης Ουγγρίνης είναι επιχειρηματίας
