*Γράφει ο Γιάννης Παπαθανασίου
Τα αποτελέσματα της συμφωνίας για το χρέος, για τα οποία πανηγυρίζει σήμερα η κυβέρνηση, είναι περισσότερη και διαρκής λιτότητα, αύξηση της αβεβαιότητας, μόνιμη επιτήρηση και συνθήκες ασφυξίας στην οικονομία.
Παραβλέπω το γεγονός, αν και δεν πρέπει να το ξεχνάμε, ότι ο κ. Τσίπρας το 2015 εξελέγη με τις γνωστές κορώνες περί παράνομου και επονείδιστου χρέους και με υποσχέσεις για διαγραφή του. Προσπερνώ επίσης τις ανοησίες που λέχθηκαν το 2012 όταν ο νυν πρωθυπουργός χαρακτήριζε την επιμήκυνση του χρέους που επιτεύχθηκε τότε, ως «ένα μακρύτερο σχοινί για να κρεμαστούμε».
Σήμερα βρισκόμαστε ενώπιον της συμφωνίας της 21ης Ιουνίου η οποία προβλέπει υψηλά– ανέφικτα σύμφωνα με ορισμένες απόψεις – πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060. Πλεονάσματα της τάξης του 2,2 – 3,5 % του ΑΕΠ ετησίως, που καταδικάζουν την οικονομία σε στενωπό και τους πολίτες σε διαρκή λιτότητα. Ήδη για να επιτευχθεί ο στόχος την επόμενη διετία έχει συμφωνηθεί η μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου.
Η συμφωνία αφαιρεί από την εκάστοτε κυβέρνηση τη δυνατότητα να εφαρμόσει αντικυκλική πολιτική: σε συνθήκες διεθνούς ύφεσης που είναι απίθανο να υποθέσει κανείς ότι δεν θα υπάρξουν τα επόμενα 42 χρόνια, η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική λιτότητας, ή να υφίσταται τις συνέπειες του δημοσιονομικού «κόφτη» τον οποίο επίσης έχει υπογράψει η κυβέρνηση μαζί με τις συνεχείς, ανά τρίμηνο επιθεωρήσεις από τους δανειστές.
Η στενή δημοσιονομική πολιτική είναι προφανές ότι θα έχει επιπτώσεις στο ΑΕΠ. Είναι κάτι που ζήσαμε ήδη τα δύο προηγούμενα χρόνια όταν η κυβέρνηση πέτυχε υπερπλεονάσματα αναθεωρώντας διαρκώς προς τα κάτω το ρυθμό ανάπτυξης.
Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι η χώρα πρέπει να εφαρμόσει πολιτική ασυδοσίας. Όμως πρέπει να έχει την αναγκαία ευελιξία ώστε οι στόχοι να προσαρμόζονται στην πραγματικότητα. Είναι το περίφημο γαλλικό μοντέλο για το οποίο θα άξιζε ίσως να φορέσει γραβάτα ο κ. Τσίπρας, αν είχε καταφέρει να το πετύχει στη διαπραγμάτευση.
Η χώρα χρειάζεται ένα αναπτυξιακό άλμα για να κλείσει πραγματικά και όχι επικοινωνιακά το κεφάλαιο των μνημονίων. Χρειάζεται μια κυβέρνηση που δεν θα διώχνει τις επενδύσεις, θα κάνει τις απαιτούμενες αλλαγές στο κράτος και θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στην πολιτική και την οικονομία. Όπως απέδειξε η οδυνηρή περιπέτεια των τελευταίων 3,5 ετών, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Ο Γιάννης Παπαθανασίου είναι τ. υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών
