Του Νίκου Σίμου
Ο Μένιππος έμεινε περισσότερο γνωστός, μέσω Λουκιανού για τον διάλογό του που είχε μέ τον Χάροντα που του ζητούσε τα ναύλα για τον Άδη και ιδίως για την φράση του «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Λιγότερο δε για την κυνική του σάτιρα.
Σε μία σημερινή προβολή του Μενίππου, στο πρόσωπό του συμπυκνώνονται δύο πραγματικότητητες. Η μία είναι του ελληνικού λαού που δεν έχει λεφτά και αυτός να πληρώσει αυτά που του ζητάει συνεχώς η κυβέρνηση. Η άλλη πραγματικότητα αφορά την ίδια την κυβέρνηση που ως άλλος τοκογλύφος –όπως και ο Μένιππος που είχε την ιδιότητα αυτή σε κάποια στιγμή του βίου του- έχει εξουθενώσει οικονομικά τον ελληνικό λαό. Έχει όμως και μία κοινή μοίρα η κυβέρνηση με τον Μένιππο. Όπως και αυτός αυτοκτόνησε μη αντέχοντας την οικονομική καταστροφή που υπέστη μετά τον πλούτο που αποκόμισε από την τοκογλυφία του, έτσι και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ «αυτοκτονεί» μεθοδικά με τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας και με την οικονομική καταστροφή, όχι βεβαίως της δικής της, αλλά του λαού που κυβερνά.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 ο ΟΟΣΑ παρατηρούσε ότι οι Έλληνες φορολογούμενοι είχαν εξαντλήσει την φοροδοτική τους ικανότητα. Το ότι δεν είχε επίπτωση αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι τα δανεικά «έδιναν κι έπαιρναν» και βεβαίως η φοροδιαφυγή βρισκόταν σε υψηλά επίπεδα.
Σήμερα η κατάσταση είναι κυριολεκτικώς τραγική. Κι αυτό διότι η φορολογική επιδρομή είναι ακόμη χειρότερη σε σημείο εξάντλησης, κυριολεκτικώς των φορολογουμένων. Ενώ, επιπλέον, η αναντιστοιχία κρατικών εσόδων από την φορολογία και της πρόνοιας που το κράτος οφείλει να παρέχει στους πολίτες, στο παρελθόν δεν ήταν τόσο επιβαρυντική όσο σήμερα. Διότι τότε, υπήρχε μία ευμάρεια έστω και πλασματική, λογω δανεικών και υπήρχε και διακίνηση χρήματος λόγω κατανάλωσης που δεν υπάρχει σήμερα. Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε πραγματική απόγνωση και από την άλλη η αριστερή κυβέρνηση συνεχίζει να την εξουθενώνει προκειμένου να επιτύχει τους αριθμούς που απαιτούν οι Θεσμοί και που η κυβέρνηση προθύμως συμφωνεί. Βεβαίως δεν φταίνε οι δανειστές που θέλουν να είναι σε θέση η χωρα μας να αποπληρώνει τα χρέη της προς αυτούς, αλλά η κυβέρνηση που δεν εννοεί να βρει ισοδύναμα, τα οποία όμως δεν θα ήταν συνεπή προς τον βαθειά λαϊκίστικο χαρακτήρα της.
Με εξακολούθηση της ίδιας πολιτικής – την οποία κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ εξόρκιζε- τέσσερα είναι τα μετα βεβαιότητος προσεχη συμβάντα:
Πρώτον θα αδυνατούν να γεμίσουν τα κρατικά ταμεία. Ήδη έχουν αυξηθεί έναντι του περυσινού έτους κατά 50%οι ληξιπρόθεσμες οφειλές ιδιωτών προς το Δημόσιο.
Δεύτερον ο δανεισμός του κράτους θα γίνει περισσότερο αναπόφευκτος απ’ ό, τι είναι σήμερα, στο προσεχές μέλλον παρά το «πάγωμα» στην καταβολή τοκοχρεολυσίων. Η «ρουμπατσίνα» μεταφέρεται στα παιδιά μας και η διαχείρισή της σε άλλα κυβερνητικά χέρια, με την συριζαϊκή προφανώς ελπίδα ότι δεκα και κάτι χρόνια μετά θα έχουμε ξεχάσει τις καταστροφές ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του έχουν επιφέρει.
Τρίτον το χρέος της χώρας δεν ελαφρύνεται. Αντιθέτως επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ έχει αυξηθεί καθώς από 117% του ΑΕΠ που ήταν στόχος να είναι αυτό το 2022 τώρα με τις καλύτερες των προϋποθέσεων θα ανέρχεται το 2022 σε 167%. Μετά δε το 2032 –που τελειώνει η περίοδος χάριτος, ακόμη και αν δεν χρειαστεί να δανειστεί η κυβέρνηση και πάλι το χρέος θα έχερι επιβαρυνθεί με τους τόκους της δεκαετίας της περιόδου χάριτος!
Τέταρτον η εθνική χρεοκοπία, την οποία σήμερα με μύριους τρόπους κρύβουμε κάτω από το χαλί, θα είναι διπαιστωμένη θλιβερη πραγματικότητα…
