*Του Μιχάλη Ντιναλέξη
Οι σώφρονες άνθρωποι στη χώρα θα περίμεναν, μετά τις τραγικές επιπτώσεις της υπουργικής του θητείας και των νομοθετημάτων του, ο κ. Παρασκευόπουλος να συνταξιοδοτούταν από την πολιτική. Φευ! Ο κ. καθηγητής θεωρεί ότι η Ελλάς δεν θα αντέξει να χάσει τις υπηρεσίες του. Έτσι ο κύριος Prison Break ξαναχτύπησε κι αυτή τη φορά για να «λύσει» και το θέμα της ψήφου των Ελλήνων στο εξωτερικό.
Σε κατάπτυστο άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών https://www.efsyn.gr/arthro/psifos-ton-ektos-epikrateias-kai-koino-aima), ο πρώην, και μάλλον ποτέ ξανά, Υπουργός, κάνει μία μεγάλη προσπάθεια να παρουσιάσει ως μετριοπαθή τη στην ουσία ακραία άποψή του: ότι εν τέλει η ψήφος των Ελλήνων στο εξωτερικό είναι φασισμός! Φυσικά δεν το αναφέρει τόσο άμεσα γιατί δε θα μπορούσε να ντύσει την άποψή του με μετριοπάθεια.
Αρχικά καταφεύγει σε δύο ισχυρισμούς. Καθώς το Σύνταγμα προβλέπει η Βουλή να θεσπίζει τη μέθοδο της ψηφοφορίας για τους εκλογείς που βρίσκονται εκτός Επικρατείας, αλλά εκλογή βουλευτών μόνο εντός Επικρατείας, ο πρώην Υπουργός υποστηρίζει ότι η ψηφοφορία ή μη των Ελλήνων στο εξωτερικό είναι στην ευχέρεια της Βουλής και δεν είναι απαραίτητη για τη λειτουργία του πολιτεύματος. Ο άλλος του ισχυρισμός είναι πώς οι «πρακτικές δυσκολίες είναι αξεπέραστες» για να ψηφίζουν οι Έλληνες στο εξωτερικό. Αμφότεροι οι ισχυρισμοί κατ’ εμέ δεν είναι ειλικρινείς αλλά αποτελούν προσχήματα και αιτιάσεις για ευήκοα ώτα. Η αλήθεια σχετικά συνοψίζεται στα εξής:
- Οι Έλληνες εκλογείς, είτε βρίσκονται στο εξωτερικό μία ημέρα είτε 20 χρόνια, παραμένουν εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους της περιφέρειάς τους.
- Το Σύνταγμα δεν προβλέπει ένταξη των Ελλήνων στο εξωτερικό σε κάποια ειδική κατηγορία πολίτη με διαφορετικά δικαιώματα ή υποχρεώσεις, ούτε συνδέει τα πολιτικά δικαιώματα με τον τόπο διαμονής.
- Το Άρθρο 51 (παρ. 4) του Συντάγματος δεν αναφέρεται σε ρύθμιση δικαιώματος της ψήφου των πολιτών που βρίσκονται στο εξωτερικό αλλά, όπως είναι διατυπωμένο, αναθέτει στη Βουλή τη λύση της πρακτικής αδυναμίας τους να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία με τη θέσπιση ειδικής μεθόδου συμμετοχής. Η Βουλή, λοιπόν, είναι υποχρεωμένη να θεσπίσει τη διαδικασία αυτή αλλιώς παρεμποδίζεται η άσκηση πολιτικού δικαιώματος, και μάλιστα υποχρεωτικού (Αρ. 51, παρ. 5).
- Οι «αξεπέραστες πρακτικές δυσκολίες» έχουν ξεπεραστεί σε όλα τα κράτη της Ευρώπης εκτός από την Αλβανία, αλλά και σχεδόν σε όλα τα κράτη του πλανήτη… ακόμη και στη Βενεζουέλα!
- Όμως και η Ελλάδα έχει ξεπεράσει τις «αξεπέραστες πρακτικές δυσκολίες»! Στις Ευρωεκλογές οι Έλληνες που ζουν στην Ευρώπη ψηφίζουν κανονικά στις πρεσβείες τους και μάλιστα υπάρχει ειδικό σύστημα προσωρινής μετεγγραφής σε εκεί καταλόγους. Αν δεν το γνωρίζει ο κ. πρώην Υπουργός, ας ρωτήσει σχετικά τον περίφημο ΣΥΡΙΖΑ Λονδίνου (που είχε στήσει ομάδα 25 ατόμων έξω από την Πρεσβεία στις προηγούμενες Ευρωεκλογές).
Στη συνέχεια ο κ. Παρασκευόπουλος διερωτάται αν «ταιριάζει στον πυρήνα και την εξέλιξη της δημοκρατίας» η ψήφος των Ελλήνων που δε βρίσκονται στην Επικράτεια και παρουσιάζει, ως εισαγωγή στην πραγματική του θέση, μία ακόμη σειρά ψευδών δηλώσεων. Ας τις πάρουμε κι αυτές με τη σειρά.
Πρώτον, πως «ο ελληνικός πολιτισμός ξεχώρισε διαχρονικά και γεωγραφικά στην παγκόσμια ιστορία χάρη στη σύλληψη και πραγμάτωση των δημοκρατικών θεσμών». Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός πολιτισμός ξεχώρισε συνολικά για την ανάπτυξη των τεχνών, των επιστημών και της φιλοσοφίας, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η πολιτική φιλοσοφίας από την οποία προήλθε και η δημοκρατία. Τον καθοριστικό ρόλο όμως στην παγκόσμια ανάδειξη του ελληνικού πολιτισμού έπαιξε η εκστρατεία του Μ. Αλέξανδρου και η αυτοκρατορία του, (εκτός αν ο κ. Παρασκευόπουλος δεν την λαμβάνει υπόψη γιατί δεν την θεωρεί ελληνική…) και βέβαια στη συνέχεια οι 15 αιώνες ανάπτυξης εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η δημοκρατία είναι λοιπόν κομμάτι της λάμψης και όχι η μοναδική πηγή της.
Δεύτερον, πως «ο [αρχαίος] δήμος ορίζεται με βάση το κριτήριο του κοινού τόπου». Ο Δήμος, όμως, σε όλες τις αρχαίες πόλεις οριζόταν με βάση την καταγωγή και όχι τον τόπο. Έτσι, αφ’ ενός στην Εκκλησία του Δήμου των Αθηνών δε συμμετείχαν μέτοικοι, αφ’ ετέρου οι πολίτες της Ρώμης διατηρούσαν τα δικαιώματά τους ανεξαρτήτως του τόπου κατοικίας τους. Σε αντίθεση, λοιπόν, με όσα λέει ο κ. Παρασκευόπουλος, το «κοινό αίμα» δεν προσδιορίζει μόνο «έθιμα και πολιτισμούς» αλλά, τωόντι, και την «άσκηση δημοκρατικής εξουσίας».
Τρίτον, πως οι Έλληνες του εξωτερικού, αν ψήφιζαν, θα ψήφιζαν «χωρίς να αισθάνονται καθόλου τις συνέπειες των επιλογών τους», επιχείρημα το οποίο το χρησιμοποιούν και άλλοι. Όμως:
- Οι Έλληνες του εξωτερικού συνήθως έχουν περιουσίες στη χώρα, οι οποίες φορολογούνται κανονικά και των οποίων η αξία μεταβάλλεται συναρτήσει των κυβερνητικής πολιτικής.
- Έχουν επίσης οικογένεια, στην οποία ό,τι συμβαίνει τους επηρεάζει, λόγω, όχι μόνο συναισθηματικών, αλλά και οικονομικών σχέσεων.
- Η χώρας μας είναι και η εικόνα μας. Η διεθνής της φήμη επηρεάζει τη ζωή μας στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών και επαγγελματικών μας σχέσεων και της αξιοπιστίας μας.
- Η ικανότητά μας να ταξιδέψουμε, η υποδοχή μας σε ξένες χώρες, το δικαίωμα επί μακρόν διαμονής, όπως επίσης – ειδικά στην Ε.Ε. αλλά όχι μόνο – η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, η ασφάλιση και κάποια πολιτικά δικαιώματα, όλα εξαρτώνται από την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη και τη θέση της Ελλάδος στον κόσμο.
- Πέρα από αυτά, οι συνθήκες στην Ελλάδα επηρεάζουν και την «προοπτική επιστροφής» που αναφέρει ο κ. Παρασκευόπουλος.
Το άρθρο καταλήγει σε αυτό που ο πρώην Υπουργός ήθελε εξ αρχής να πει, αλλά αναγκάστηκε να ντύσει με σειρά ψευδών για να παρουσιάσει ως μετριοπαθές: «[Αν ψήφιζαν οι Έλληνες στο εξωτερικό] θα απομακρυνόμασταν από τη δημοκρατία κι αν μάλιστα ως κριτήριο ψήφου καθιερωνόταν το κοινό αίμα, τότε θα πλησιάζαμε το φυλετικό κράτος.»! Δε χωρούν αμφιβολίες στο τι περιγράφεται εδώ: ένα φυλετικό κράτος μακριά από τη δημοκρατία, ένα κράτος ναζιστικό / φασιστικό! Ούτε λίγο ούτε πολύ, λοιπόν, για τον κ. Παρασκευόπουλο, η άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων που δε βρίσκονται στην Επικράτεια είναι φασισμός! Προφανώς διότι γι’ αυτόν δημοκρατία είναι οι αυτοδιαχειριζόμενες κομμούνες στις οποίες συμμετέχουν μόνο οι τοπικοί κάτοικοι, συμπεριλαμβανομένων των λαθρομεταναστών που έφερε η κυβέρνησή του, κι αυτή τη μορφή «δημοκρατίας» προσπάθησε να υποστηρίξει με τα ψευδή του επιχειρήματα.
Η Ελλάδα όμως, όπως είπε και ο πρ. Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, είναι χώρα, δεν είναι χώρος! Δεν είναι κράτος των κατά περίσταση κατοίκων της. Είναι κράτος εθνικό, είναι σπίτι όλων των Ελλήνων απανταχού, τους εκπροσωπεί, τους προστατεύει και τους ανήκει! Η άσκηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων είναι η ουσία της δημοκρατίας μας. Φασισμός είναι η (κατά Τζ.Σ. Μιλλ) τυραννία της πλειοψηφίας, – όταν δηλαδή μία πλειοψηφία μπορεί να αφαιρεί και να περιορίζει ελεύθερα τα δικαιώματα άλλων ομάδων πολιτών – πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για την πλειοψηφία μόνο του υποσυνόλου εκείνου το οποίο συγκυριακά βρίσκεται στη χώρα τη στιγμή των εκλογών. Φασισμός θα είναι όταν οι κκ Τσίπρας – Καμμένος δώσουν το δικαίωμα της ψήφου στους λαθρομετανάστες – αφού, σύμφωνα με το σκεπτικό του κ. Παρασκευόπουλου, καθώς ζουν στην Ελλάδα ανήκουν στο λαό – και με την ψήφο τους αυτοί θα κρίνουν τα δικαιώματα των νομίμων Ελλήνων πολιτών.
Ο Μιχάλης Κ. Ντιναλέξης είναι Πολ. Μηχανικός & Μηχανικός Περ/ντος, MEng Imperial College London, Αντιπρόεδρος ΟΝΝΕΔ Η.Β., Ιδρυτής fb.com/GreekVoteAbroad
Υ.Γ. Η σύγκριση δύο Υπουργών: Πριν λίγο καιρό «έφυγε» η Βιργινία Τσουδερού. Όταν το 1993 χίλιοι και πλέον Έλληνες ομογενείς στο Σοχούμι της Γεωργίας βρέθηκαν να ζουν στο πεδίο μάχης Γεωργίας – Αμπχαζίας, η τότε Υφυπ. Εξ., συγκινούμενη από το “κοινό αίμα” το οποίο ψέγεται ο κ. Παρασκευόπουλος, διοργάνωσε τη διασωσή τους. Παλιότερα ως βουλευτής η κα Τσουδερού ήταν ομιλήτρια σε εκδηλώσεις για το ΒορειοΗπειρωτικό στα Γιάννινα – όταν ο κ. Παρασκευόπουλος και οι σύντροφοί του εξέδιδαν επαινετικές ανακοινώσεις για το “σοσιαλιστικό παράδεισο” της Αλβανίας, κατά των “αντιδραστικών στοιχείων” στη Βόρειο Ήπειρο και των “ακροδεξιών” που μιλούν για το ΒορειοΗπειρωτικό στην Ελλάδα.
