Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες

Ή “ότι σπέρνεις, θερίζεις” λέει ο πάνσοφος λαός μας οι παροιμίες του οποίου, δυστυχώς ή ευτυχώς, επιβεβαιώνονται πάντα! Και ειδικά η εποχή μας και πιο συγκεκριμένα οι τελευταίοι μήνες που διανύουμε, δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση.
Πιθανόν αυτό να πίστευαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ότι δηλαδή θα αποτελέσουν την εξαίρεση, όταν τότε, πριν τις καρέκλες, «ξεχνούσαν» να καταδικάσουν επιθέσεις εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων ή όταν φώναζαν εν χορώ τα «προδότες», τα «γερμανοτσολιάδες» και τα «πουλημένοι» ή δικαιολογούσαν τους προπηλακισμούς λέγοντας «ένα γιαουρτάκι δεν είναι βία» ή όταν παρακινούσαν αγανακτισμένους και μη, να ξεσπάσουν την οργή τους απέναντι στην «χούντα που δεν τελείωσε το 73».
Επίσης, πιθανό είναι, να πίστευαν ότι εκείνοι που τους ψήφισαν, δεν θα «είχαν τα μούτρα» να στραφούν εναντίον τους, τουλάχιστον όχι σύντομα, παραδεχόμενοι ουσιαστικά ότι πιάστηκαν κορόιδα. Πόνταραν δηλαδή στο… αβάντζο που τους έδινε ο εγωισμός και η ισχυρογνωμοσύνη του Έλληνα, που δεν αντέχει να αποδεχθεί το κοροϊδιλίκι του ή πως τον «έπιασαν Κώτσο» και μάλιστα δυο φορές κολλητά και σε διάστημα λίγων μηνών.
Είναι γνωστό πως θα προτιμήσει να υπερασπιστεί το λάθος του – κι ας το ξέρει – με λύσσα, παρά να δώσει δικαίωμα στον «οποιονδήποτε» να τον κρίνει.
Όμως αυτό που δεν θα ανεχθεί ποτέ είναι να του τσαλαπατήσεις την υπερηφάνεια του. Πόσω δε μάλλον όταν έχεις χρησιμοποιήσει αυτήν ακριβώς την υπερηφάνεια του, όχι για να τον κοροϊδέψεις απλά ή να τον εξαπατήσεις αλλά για να τον εξευτελίσεις και να τον εξαθλιώσεις…
Τότε ξεχνάει – ή μάλλον θυμάται – και την αξιοπρέπεια του και το φιλότιμο του και την τσαλαπατημένη υπερηφάνεια του και φτύνει το κοροϊδιλίκι που κατάπινε στα μούτρα εκείνου που του το σέρβιρε. Με αυταπάτες ή χωρίς…