Λίγο πριν την κρίσιμη σύγκληση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 28 και 29 Ιουνίου, όπου θα συζητηθούν μεταξύ άλλων οικονομικά και δημοσιονομικά θέματα, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) Κλάους Ρέγκλινγκ παραχώρησε συνέντευξη στη Süddeutsche Zeitung.
Μίλησε για το παρελθόν αλλά και το μέλλον του ESM, κάνοντας αρκετές αναφορές και στην Ελλάδα.
Όταν πριν από 8 χρόνια συστάθηκε ο EMΣ, θυμάται ο ίδιος χαρακτηριστικά, «δεν υπήρχαν καν εργαζόμενοι, ούτε γραφείο. Δεν είχα καν τηλεφωνικό νούμερο, μετά είχα απλώς ένα email. (…) Αλλά στη συνέχεια ξαφνικά έπρεπε να κάνω πολύ περισσότερα από όσα είχα φανταστεί (…). H κρίση φούντωσε, εξαπλώθηκε από την Ελλάδα ως την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και έπειτα στην Ισπανία και την Κύπρο, θέτοντας σε κίνδυνο τη δημοσιονομική σταθερότητα συλλήβδην της ζώνης του ευρώ. Αλλά, κρίσεις συμβαίνουν. Και ο ΕΜΣ ήταν η απάντηση στην ευρωκρίση» αναφέρει χαρακτηριστικά. Οκτώ χρόνια μετά τη δημιουργία του ΕΜΣ, ο ίδιος εκτιμά ότι παρά τα βήματα που έχουν γίνει υπάρχουν ακόμη ανοιχτά θέματα για τα οποία πρέπει να ληφθούν άμεσα αποφάσεις, όπως η τραπεζική ένωση ή η ευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων.
«Η ελληνική οικονομία έχει αναδιαρθρωθεί πλήρως»
Τι συμβαίνει όμως στο μεταξύ με τις τράπεζες σε Ελλάδα και Κύπρο και το πρόβλημα των κόκκινων δανείων και τους κινδύνους που θέτουν; Πράγματι υπάρχει πρόβλημα, σημειώνει ο ίδιος, λέγοντας ωστόσο ότι έχει δρομολογηθεί η μείωσή τους. «Αυτά τα προβλήματα του παρελθόντος θα πρέπει να εξαλειφθούν πριν τεθεί σε ισχύ η εγγύηση καταθέσεων».Σε ερώτηση του δημοσιογράφου σχετικά με το κατά πόσο η Αθήνα μπορεί να καταφέρει μόνη της μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος στήριξης ο Κλάους Ρέγκλινγκ σημειώνει: « Η ελληνική οικονομία έχει αναδιαρθρωθεί πλήρως τα τελευταία οκτώ χρόνια. (…) Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η Αθήνα μπορεί να βγει ξανά στις αγορές. Και ότι θα μας επιστρέψει επίσης τα δάνειά της. Θα διαρκέσει λίγο όλο αυτό, αλλά και η τελευταία αποπληρωμή δόσης της Συμφωνίας για το γερμανικό χρέος το 1953 έγινε το 2010. Κανείς δεν το παρατήρησε αυτό – Και κάτι τέτοιο φαντάζομαι και για την Ελλάδα.» Ποιο ήταν όμως κατά τον Ρέγκλινγκ το μεγαλύτερο λάθος κατά την οκταετή διαχείριση της ελληνικής κρίσης; «Μερικές φορές χρειαστήκαμε πολύ χρόνο για να λάβουμε αποφάσεις. Αλλά έπρεπε πρώτα να αναπτύξουμε νέα εργαλεία (σσ: διαχείρισης της κρίσης). Δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι θα ξεσπούσε μια τόσο μεγάλη κρίση. Αν οι αποφάσεις είχαν ληφθεί γρηγορότερα θα είχαμε εξοικονομήσει περισσότερα χρήματα. Ακόμη και νωρίτερα θα ήταν δυνατόν να γίνουν ελαφρύνσεις στο χρέος».
Τέλος ο Κλ. Ρέγκλινγκ ερωτάται τι πίστευε όταν ο Β. Σόιμπλε πρότεινε το σενάριο Grexit. «Είχαν την άποψη πάντα, κι αυτό το είχα πει στον κύριο Σόιμπλε, ότι ένα Grexit θα ήταν η ακριβότερη λύση. Για την Ελλάδα και τους πιστωτές. Αλλά καταλάβαινε επίσης, γιατί θα μπορούσε κανείς να το δει και διαφορετικά. Εάν μια χώρα υπερέβαινε τα όρια, τότε θα έπρεπε να υποστεί τις συνέπειες. Δεν ήταν μια τρελή σκέψη. Αλλά είναι καλό που μπορέσαμε να κρατήσουμε την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία στη νομισματική ένωση. Και χάρη στον EMΣ. Πιστεύω η Ευρώπη σήμερα θα ήταν αλλιώς, αν δεν ήμασταν κι εμείς εκεί τότε», αναφέρει ο Κλ. Ρέγκλινγκ.
Προς τα πού βαδίζει η Ευρώπη στο προσφυγικό;
Η Frankfürter Allgemeine Zeitung σχολιάζει την έκτακτη σύνοδο για το προσφυγικό στις Βρυξέλλες. «Ήταν τελικά μια καλή ιδέα να συγκληθεί την Κυριακή μια «άτυπη συνάντηση» με θέμα την πολιτική ασύλου;» διερωτάται ο σχολιογράφος. Και συνεχίζει: «Το ότι τελικά, αντί των οκτώ χωρών που αρχικά είχαν προσκληθεί, συμμετείχαν δεκαέξι, δείχνει ότι ακόμη πολλές κυβερνήσεις συνεχίζουν να έχουν συμφέρον για μια κοινή λύση. Ενδιαφέρον έχει το ποιοι απουσίαζαν: οι Ανατολικοευρωπαίοι. Πρόκειται για μια αξιοσημείωτη πράξη (αυτο)απομόνωσης. Πώς θα μπορούν πια οι Δυτικοευρωπαίοι καθώς επίσης και οι Γερμανοί πολιτικοί να δικαιολογήσουν προς τους ψηφοφόρους τους την οικονομική βοήθεια προς την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Τσεχία ή τη Σλοβακία, όταν οι εκεί κυβερνήσεις δεν είναι διατεθειμένες να διεξάγουν διάλογο;». Το σχόλιο κλείνει παρατηρώντας ότι «αν η ΕΕ δεν παραμείνει ενωμένη στο θέμα της πολιτικής ασύλου, τότε η θα μετατραπεί βαθμιαία σε μια ‘Ευρώπη των εθνών’, κάτι που ονειρεύονται μάλιστα πολλοί και στη Γερμανία. Όλοι θα κάνουν ό,τι θέλουν και η συνεργασία θα είναι εφικτή μόνο για συγκεκριμένα θέματα. Σπανίως γίνεται λόγος για το τι θα μπορούσαμε χάσουμε από μια τέτοια στάση. Κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από τα ανοιχτά σύνορα –κι αυτά όχι μόνο για τους μετανάστες, αλλά κυρίως για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις της Ευρώπης».
H Frankfurter Rundschau γράφει για το ίδιο θέμα: «Ήδη από πριν ήταν σαφές: Δεν θα προέκυπτε τίποτα από τη μίνι έκτακτη σύνοδο με θέμα την πολιτική ασύλου, λίγες μέρες πριν τη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ήταν λοιπόν μια συμβολική σύνοδος; Όχι ακριβώς. Υπήρχε στην αρχή λόγος για τη διεξαγωγή της, πριν βέβαια αυτός χαθεί, όταν η Ιταλία απείλησε να μην έρθει στις Βρυξέλλες, εάν η Γαλλία και η Γερμανία δεν συμφωνούσαν προηγουμένως σε σειρά θεμάτων. Η Μέρκελ έπρεπε να κάνει πίσω. Επιθυμεί από τη μια πλευρά να μεταπείσει την Ιταλία, που είναι πρώτη χώρα υποδοχής, αλλά από την άλλη, ο εθνολαϊκιστής υπ. Εσωτερικών της Ιταλίας δεν θέλει η χώρα του να δεχθεί ‘ούτε έναν πρόσφυγα επιπλέον’. Για τον λόγο αυτό η σύνοδος δεν είχε σκοπό να οδηγήσει σε δύσκολες αποφάσεις. Η Μέρκελ θέλει να διασφαλίσει την εξουσία της, αναζητά εταίρους, θέλει να δει πού υπάρχει χώρος για συμβιβασμούς, για παράδειγμα μέσω παροχής οικονομικής βοήθειας. Εάν παραμείνει απομονωμένη, τότε η διάλυση της καγκελαρίας της από τον Ζεεχόφερ είναι δεδομένη».
