του ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Για τις αντιδράσεις στο θέμα της επαίσχυντης συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ, δε νομίζω ότι υφίσταται λόγος να αναφερθεί κανείς. Η αποδοκιμασία της αγγίζει σχεδόν το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού. Σε συζητήσεις φίλων, σε παρέες, σε σπίτια και καφέ, είναι το πρώτο θέμα. όχι τόσο η -φρικτή- κατάσταση της οικονομίας, όσο η αφόρητη αίσθηση της δουλείας και της υποταγής, του ξεπουλήματος της ίδιας της πατρίδας.
Ειπώθηκε και γράφτηκε ότι λύθηκε ένα θέμα χρόνων και ότι αυτό αποτελεί επιτυχία. Τίποτε περισσότερο φαιδρό από αυτό. Αν λύση είναι να υποχωρείς σε κάθε εθνική διεκδίκηση, τότε ναι, πολύ εύκολα λύνονται όλα τα θέματά σου. Με την εθελούσια προσφορά των δικαίων σου, ασφαλώς κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει. Υποχωρείς, υποχωρείς, και στο τέλος θα έχεις την Ελλάδα που είχες προ των Βαλκανικών Πολέμων. Από τη Λάρισα και κάτω. Δηλαδή, τσάμπα οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών ηρώων που έχυσαν το αίμα τους για να την μεγαλώσουν.
Σε μερικά μέρη χτύπησαν πένθιμα οι καμπάνες, κάποιες χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν να διαμαρτυρηθούν, πολλοί έφαγαν ξύλο και τελικά εκείνο που έμεινε ήταν το Colgate χαμόγελο του Τσίπρα και το φούσκωμα τού Ζούκωφ-Κοτζιά. Όλοι γράφουν, όλοι μιλούν, όλοι είναι εξοργισμένοι και αισθάνονται ηθικά προδομένοι. Αλλά επειδή οι μεγάλες ανατροπές δεν γίνονται ανοργάνωτα και ασυντόνιστα, εκείνο που απαιτείται είναι κάποιος να τις οργανώσει. Να μορφοποιήσει τη δίκαιη οργή, μετατρέποντάς την σε εθνική αντεπίθεση διαρκείας.
Ποιός μπορεί να σταθεί όρθιος κόντρα στο ρεύμα του ενδοτισμού και της -ολοφάνερης πια- παραχώρησης εθνικής κλυριαρχίας; Ποιός μπορεί να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι σε όσους, ισχυρότερους ή λιγότερο ισχυρούς, “ξερογλείφονται”, ορεγόμενοι τα ελληνικά εδάφη; Ποιός μπορεί να ενώσει τους Ελληνες σε έναν κοινό σκοπό που να τον πιστεύει και να τον υπερασπίζεται μέχρι θανάτου κι ο ίδιος;
Με δύο απλά λόγια και για να μην το πολυκουράζουμε: Ζητείται Ηγέτης.
Η ευθύνη που εναποτίθεται στους ώμους του επόμενου πρωθυπουργού, του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι αναμφιβόλως βαριά.
