Η διευθύντρια του δημοτικού ραδιοφώνου της Αθήνας μιλάει στον Περικλή Δημητρολόπουλο του ΑΠΕ-ΜΠΕ για ένα προσωπικό της βίωμα με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία της συλλογής διηγημάτων «O Πρώτος Σταθμός» αφιερωμένη στα 30 χρόνια του 9,84.
Ακολουθεί η συνομιλία τους.
Κυρία Καραγιάννη, πρόσφατα κυκλοφόρησε «O Πρώτος Σταθμός», μια συλλογή διηγημάτων αφιερωμένη στα 30 χρόνια του 9,84. Ποιο προσωπικό σας βίωμα θα προσθέτατε;
Ένα βίωμα που θα θυμάμαι πάντα πολύ έντονα. Είναι οι δυο φορές που, κατά παράβαση της αρχής μου ότι πρέπει να είμαι ψύχραιμη, έκλαψα στον αέρα. Η πρώτη ήταν στο έκτακτο που βγάλαμε για τους νεκρούς της Μαρφίν και η δεύτερη όταν κάηκε η Αθήνα, το 2012. Έσπασα, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ. Με κατέκλυσε ένα κύμα απόγνωσης κι εγώ το άφησα.
Κάνω είκοσι χρόνια ραδιόφωνο, μου έχουν συμβεί πολύ σοβαρά πράγματα στον αέρα, έχω χειριστεί ακραία πράγματα. Σκεπτόμουν πάντα ότι πρέπει να είμαι πολύ ψύχραιμη και νηφάλια ακριβώς για να μην μεταδίδω πανικό, να μην υπερισχύει το συναίσθημα. Εδώ υπάρχει ένας γενικός κανόνας: το δημόσιο μέσο έχει μεγαλύτερη ευθύνη στον τρόπο που θα μεταδώσει την είδηση. Όταν μάλιστα διευθύνεις ένα δημόσιο μέσο αισθάνεσαι μεγαλύτερο βάρος στη μετάδοση μιας είδησης που κινείται στο όριο. Το δημόσιο μέσο έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Και οφείλει να έχει και μεγαλύτερη εγκυρότητα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα ιδιωτικά μέσα θα πρέπει να λειτουργούν με διαφορετικούς κανόνες. Ο χειρισμός της είδησης είναι πρωτίστως θέμα επαγγελματικής κουλτούρας και οπτικής. Έχω μια πολύ συγκεκριμένη άποψη για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο άνθρωπος που βρίσκεται στο μικρόφωνο.
Ο ρόλος μας ως παραδοσιακών μέσων αναδιαμορφώνεται ούτως ή άλλως στην εποχή των σόσιαλ μίντια. Υπάρχουν χρήστες που τους αρέσει να μεταδίδουν ειδήσεις. Θεωρώ ότι δεν έχουν τα εργαλεία ή την εμπειρία να το κάνουν. Κάτω από αυτό το πρίσμα, τα σόσιαλ μίντια δεν θα υποκαταστήσουν ποτέ τα παραδοσιακά μέσα. Από την άλλη πλευρά, τα παραδοσιακά μέσα αποκτούν μια επιπλέον ευθύνη στο πεδίο της προστασίας του πολίτη από τα fake news ή ειδήσεις που απλώς έχουν παραποιηθεί. Το υποτιθέμενο Mea Culpa του πρωθυπουργού για το δημοψήφισμα είναι ένα κλασικό παράδειγμα: διακινήθηκε ως είδηση κάτι που δεν είχε πει στην συνέντευξη που είχε δώσει στη γερμανική εφημερίδα Die Welt.
Είναι στη διακριτική ευχέρεια κάθε δημόσιου μέσου να καταρρίψει την καχυποψία που υπάρχει απέναντί του για την υποτιθέμενη εξάρτησή του από την εξουσία. Και είναι και στην διακριτική ευχέρεια του κάθε δημοσιογράφου ξεχωριστά. Η δουλειά μας κρίνεται συνεχώς, ανά μέρα, ανά ώρα, ανά λεπτό. Χτίζεις το επαγγελματικό σου προφίλ και ανεξάρτητα αλλά και συγχρόνως με το μέσο ενημέρωσης στο οποίο εργάζεσαι. Προφανώς, την ακούω την καχυποψία. Την ξέρω. Αλλά προκαλώ τους καχύποπτους να ακούσουν το πρόγραμμα του 9,84.
Δημοσιογραφικά, εκείνο το κλάμα ήταν μια κακή στιγμή. Δεν ξέρω αν θα μου ξανασυμβεί, θα προσπαθούσα ως επαγγελματίας να το αποφύγω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι δεν θα ήθελα να ξανασυμβούν γεγονότα που θα με κάνουν να κλάψω.
