Του Γιάννη Τριανταφύλλου
Πρόκειται για ένα ακόμη διαχρονικό ερώτημα που ταλανίζει τους φίλους του ποδοσφαίρου: αν για το ποιός είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής ever, οι περισσότεροι συγκλίνουν στο δίλημμα «Πελέ ή Μαραντόνα», με κάποιους να προσθέτουν στο ερώτημα και το όνομα του “Ιπτάμενου Ολλανδού” Γιόχαν Κρόιφ, το ερώτημα για το ποίός είναι ο κορυφαίος Αργεντινός παίκτης όλων των εποχών συνεχίζει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα, αφού εις εκ των δύο, ο Μέσι, ακόμη αγωνίζεται, μάλιστα έχοντας μπροστά του κι ένα περιθώριο λίγων ακόμη χρόνων.
Το βασικό επιχείρημα όσων υποστηρίζουν τον Μαραντόνα είναι ότι με μέτριους συμπαίκτες κατέκτησε Μουντιάλ. Εδώ, ας μου επιτραπεί να εκφράσω ενστάσεις. Μέτριοι οι Μπουρουτσάγκα, Κανίγια, ο σκληροτράχηλος Μπράουν, ο Ρουτζέρι, ο Ολαρτικοετσέα, ο Πουμπίδο; Από πού κι ως πού; Πάντοτε κάθε ομάδα που κατακτά το Παγκόσμιο, μια βασική μαγιά παικτών έχει και οι υπόλοιποι είναι…τρεχαλατζήδες, συμπληρώνουν ρόλους και κενά. Ομάδα all star, αν εξαιρέσεις την Ουγγαρία του ’54, τη Βραζιλία του ’70 και του ’82, μάλλον δεν κατέβηκε ποτέ. Συνεπώς είναι μάλλον υποτιμημένος ο ρόλος των συμπαικτών του Ντιέγκο ως προς αυτό. Επιπροσθέτως, για την κατάκτηση του Π.Κ. του ’86 έβαλε κι ο “Θεός το χέρι του”, κοινώς δεν ήταν απολύτως δίκαιη η κατάκτησή του, ασχέτως του δεύτρου -όντως μαγικού- γκολ που πέτυχε ο δαιμόνιος κοντός. Το τελικό σκορ ήταν 2-1, συνεπώς τα πάντα θα μπορούσαν να είχαν συμβεί, αν το γκολ με το χέρι ακυρωνόταν, όπως και έπρεπε να γίνει.
Επίσης, ας σημειωθεί ότι μιλάμε για 30 χρόνια πριν. Που για να φτάσεις σε τελικό ευρωπαϊκού κυπέλλου έδινες όλη τη χρονιά, πάνω-κάτω, 4-5 διπλά ματς και όχι με ιδιαίτερα σκληρούς αντιπάλους. Συνεπώς έφτανες στο μουντιάλ, ξεκούραστος και φρέσκος.
Με τον Μέσι δεν συμβαίνει αυτό. Ο μέσι φτάνει στο Μουντιάλ, έχοντας αναμετρηθεί και…ντριμπλάρει όλη τη χρονιά σχεδόν όλη την…Ευρώπη, στο Champions League, το οποίο, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς αποτελεί το πραγματικό Μουντιάλ, τη διοργάνωση διαρκείας όπου συναντώνται οι καλύτεροι. Κοινώς, φτάνει πάντοτε κατάκοπος. Και έχει να αντιμετωπίσει σε μόνιμη βάση τη σύγκρισή του με τον Μαραντόνα, κάτι που ο Μαραντόνα δεν το είχε, δεν υπήρχε προηγούμενος αργεντίνος Θεός του ποδοσφαίρου αντίστοιχης λατρευτικής δημοφιλίας. Κατάκοπος και αγχωμένος, ο Μέσι έχει να αντιμετωπίσει σε κάθε Μουντιάλ μια εθνική Αργεντινής που ούτε λίγο ούτε πολύ τα περιμένει όλα από αυτόν. Βαρύ το φορτίο για τον οποιονδήποτε. Άλλωστε έφτασε στο προηγούμενο κύπελλο στη Βραζιλία σε τελικό αλλά το έχασε στην παράταση -ασφαλώς- από τους Γερμανούς. Ε, δεν τον λες και αποτυχημένο…
Στο Μουντιάλ της Ρωσίας η Αργεντινή γκέλαρε, με τον Μέσι να χάνει πέναλτι. Αλλά δεν έφταιγε ο Μέσι για το ότι στην άμυνα της ομάδας του γινόταν ο κακός χαμός από την ασυνενοησία και οι ατρόμητοι Ισλανδοί γρήγορα κατόρθωσαν να ισοφαρίσουν. Μένει να δούμε τι θα συμβεί στα υπόλοιπα παιχνίδια και πού τελικά θα φτάσει η Αργεντινή στη διοργάνωση. Για να μην πούμε -που δεν το πολυπιστεύω λόγω εξάντλησης- ότι ενδεχομένως να περιμένουμε κι ένα ακόμη Μουντιάλ για να κάνουμε μια τελική αποτίμηση του Μέσι. 
Γενικότερα, θεωρώ ότι είναια δόκιμο να συγκρίνεις παίκτες διαφορετικών εποχών. Οι συνθήκες υπό τις οποίες αγωνίζονται είναι διαφορετικές, το ποδόσφαιρο ταχύτητα αλλάζει και τους δύο μεγάλους Αργεντίνους χωρίζουν περίπου τριες δεκαετίες. Οταν ο Μαραντόνα κατακτούσε το κύπελλο, ο Μέσι γεννιόταν, Αλλη μπάλα τότε, άλλη τώρα. And that’s a fact.
Πάντως, αν θέλετε μια προσωπική προτίμηση, αυτή είναι ο Μέσι. Με ύφος τρελού επιστήμονα, διασκεδάζει το παιχνίδι, μοιάζει συνεχώς έκπληκτος όταν κάτι δεν πάει καλά (με ένα ύφος, σε στιλ “πού διάολο πάρκαρα το αμάξι” και δεν το βρίσκω;), δεν είναι των φιλονικιών και της κόντρας, γενικά είναι ένας ποδοσφαιριστής εξωγήινος μεν, αλλά με εξαιρετικά γήινο attitude (εν αντιθέσει με την άλλη την πριμαντόνα, τον Κριστάνο Ρονάλντο).
Αλλά το είπαμε και πρωτύτερα: συγκρίσεις τέτοιου είδους είναι ανεδαφικές. Αν ο Μέσι πάρει το Μουντιάλ θα είναι καλύτερος ή χειρότερος του Μαραντόνα; Ποιός μπορεί -στ’αλήθεια- να απαντήσει; Από την άλλη, αν το δούμε και λίγο πιο χαλαρά, παρόμοιες αδόκιμες συγκρίσεις και καφενειακού τύπου συζητήσεις, είναι που κάνουν τις ποδοσφαιρικές νύχτες μας πιο γοητευτικές…
