Του Βαγγέλη Μωυσή
Κάθομαι πολύ ώρα μπροστά στην κενή σελίδα κι αναρωτιέμαι τι να γράψω… Ποια σκέψη να πρωτοξεδιπλώσω… Και είπα να ξεκινήσω γράφοντας ακριβώς αυτό που μου συμβαίνει, για να δω που θα με βγάλει πληκτρολογώντας.
Είναι αυτό το μούδιασμα από τις εξελίξεις… Η αίσθηση της απώλειας που καταβάλλει την πλειονότητα των κατοίκων εδώ στη Νότια Μακεδονία, σήμερα. Και της ήττας. Της διπλής εθνικής ήττας, που γίνεται ακόμα χειρότερη και πιο οδυνηρή, από την χυδαία κομπορρημοσύνη εκείνων που προσπαθούν να την εμφανίσουν ως νίκη.
Και μέσα μου προσπαθεί να βρει χώρο ο ψύχραιμος δημοσιογράφος, για να στριμωχτεί, να σπρώξει λίγο πιο κει απ την καρέκλα τον Έλληνα Μακεδόνα (πρέπει να το διευκρινίζουμε πλέον, δεν πρέπει;) που αισθάνεται προδομένος και ανήμπορος και να πάρει υπό τον έλεγχό του το πληκτρολόγιο για να αναφερθεί όσο γίνεται αντικειμενικά σε όσα ξημερώνουν.
Δύσκολο. Αυτό το «εμείς οι Μακεδόνες κι εσείς η Έλληνες» του Ζάεφ, με την προσυπογραφή Τσίπρα-Καμμένου (ναι Πάνο, από τη στιγμή που μπορούσες να το αποτρέψεις και το επέτρεψες, το προσυπέγραψες), δεν καταπίνεται ρε παιδιά. Κι ακόμα είναι πρώτη μέρα…
Αλλά είπαμε, διπλή η ήττα. Γιατί υπάρχει μία ακόμα. Η ήττα της συνειδητοποίησης, πως ένας ολόκληρος λαός έσκυψε το κεφάλι, επειδή φοβάται μην τον πουν «ακροδεξιό»… Διότι αυτό κάναμε παιδιά. Σκύψαμε το κεφάλι. Φωνάξαμε στα social media. Τουιτάραμε έξυπνες ατάκες… Ξεσπάσαμε και σε συλλαλητήρια. Βρίσαμε και στα καφενεία, διαμαρτυρηθήκαμε στις δημοσκοπήσεις, μουτζώσαμε στις τηλεοράσεις, αλλά τελικά, όλοι μαζί το ήπιαμε το πικρό ποτήρι, άσπρο πάτο.
Τι; Όχι; Για κοιτάξου στον καθρέφτη και ξανασκέψου το… Πες μου ότι δεν ξύπνησες με αυτόν τον κόμπο στο στομάχι και την ερώτηση «μπορούσα να κάνω κάτι άλλο και δεν το έκανα»; Άντε εσύ που έφτασες να φας ξύλο και χημικά στις Πρέσπες, ή στο Σύνταγμα, εξαιρείσαι… ή είσαι «ακροδεξιός» και δεν πιάνεσαι.
Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος του κυβερνόντος λαϊκισμού… Πως χώρισε την Ελλάδα σε δύο μέρη κατηγορίες που τον εξυπηρετούν αμφότερες: Την κατηγορία εκείνων που «καταπίνουν» αμάσητο τον λαϊκισμό είτε από συμφέρον, είτε από αφέλεια και την κατηγορία εκείνων που μένουν άπραγοι απέναντί του, από το φόβο μην κατηγορηθούν πως έγιναν σαν να τα μούτρα του…
Κάπως έτσι, έγινε ότι έγινε χθες και στην ουσία, ήταν απλά Κυριακή… Άλλωστε, όποιος κι αν τολμήσει να σκεφτεί το αντίθετο κινδυνεύει να καταγραφεί (ή να διαγραφεί) ως «ακροδεξιός»…
Πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν βγήκε και κανείς σοβαρός εγκαίρως να εμπνεύσει τον κόσμο για οποιαδήποτε αντίδραση εκτός από την παθητική… (Λέξη κλειδί το «σοβαρός», ε; Σε όποιον σκέφτεται κάτι άλλα «φρούτα» του λαϊκισμού το λέω.)
Βλέπετε, η επίκληση του «ακροτελεύτιου» ξεφτιλίστηκε τόσο πολύ με την κατάχρηση έναντι «γερμανοτσολιάδων» και «προδοτών» που υπέγραφαν μνημόνια πριν το 2015, που τώρα είναι σχεδόν ομολογία λαϊκισμού ακόμα και ο ψίθυρος «ακροτελεύτιον»…
Ευτυχώς, ρε παιδιά, που το 1940 δεν υπήρχε Facebook και twitter… Θα ένιωθε πολύ άσχημα ο Μουσολίνι, διαβάζοντας στο smartphone όσα θα του έσερναν οι Έλληνες στα social media, ενώ θα έπινε τον καφέ του στην Πλάκα…
Διότι τελικά, τα social media έχουν διπλή χρήση… Μπορούν να αφυπνίσουν και να γεννήσουν πραγματικά «κινήματα» (βλ. Αραβική Άνοιξη), να χειραγωγήσουν μαζικά (βλ. «κίνημα Αγανακτισμένων») ή να υπνωτίσουν ακόμα μαζικότερα (Ελλάδα, σήμερα), δια της πληκτρολογημένης εκτόνωσης…
Θα ρωτήσει κάποιος που διαβάζει το άρθρο: «Και τι προτείνεις, ρε φίλε; Να το κάναμε εδώ Τυνησία ή Λιβύη; Να παίρναμε τα όπλα;» Προφανώς και όχι. Μακριά από μένα αυτά. Όμως ανάμεσα στο ζενίθ και στο ναδίρ, υπάρχει πολύς χώρος, που αισθάνομαι πως έμεινε άδειος… Για άλλα κι άλλα, ξέρουμε να παραλύουμε τη χώρα από τις απεργίες και να κόβουμε την Ελλάδα στα δύο…
Όμως, ας δώσω, λίγο τη θέση στον ψύχραιμο δημοσιογράφο, το έκανα ρωτώντας τον εαυτό μου: αν ήμουν Δανός, Σλοβάκος, Γιαπωνέζος, ή Νοτιαφρικανός δημοσιογράφος, έστω διαβασμένος επί της πολυετούς διαφοράς Ελλάδας-Σκοπίων, τι θα έγραφα; Ποιος θα μου φαινόταν κερδισμένος και ποιος χαμένος από τη συμφωνία που υπεγράφη χθες στις Πρέσπες;
Μάλλον θα έγραφα, πως αυτό θα πρέπει τελικά να αποτιμηθεί μετά από αρκετά χρόνια και εξαρτάται από την έκβαση των «μαχών» που έρχονται… Γιατί, ας μην γελιόμαστε, η χθεσινή συμφωνία δεν ήταν τέλος. Ήταν μια νέα αφετηρία προβλημάτων. Δυσκολότερων; Ευκολότερων; Η πορεία θα το δείξει.
Τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση ή η επόμενη, με τους Σκοπιανούς… να έχουν πατήσει ΝΑΤΟ και Ε.Ε. αν και όταν η συμφωνία φτάσει καταπέσει, είτε στην «πορεία» της εντός των Σκοπίων, είτε στην Ελληνική Βουλή όταν φτάσει εκεί προς κύρωση;
Πόσο θα μετρήσει για το πολιτικό αίσθημα η ανάγκη αντιστοίχισης με το κοινό αίσθημα που θα θέλει άμεση ανακοπή της ένταξης των Σκοπίων στους διεθνείς οργανισμού αφού δεν θα υπάρχει καμία συμφωνία;
Πόσο θα έχει «κουραστεί» και αμβλυνθεί αυτό το κοινό αίσθημα μετά από ένα μεγάλο διάστημα συνεχούς τριβής και αντιπαραθέσεων; Και ως τότε, για την Ελλάδα και τους διεθνείς οργανισμούς θα παραμένει εν ισχύ το ΠΓΔΜ (τουλάχιστον στα επίσημα κείμενα); Ή θα έχει γίνει «καραμέλα» το νέο όνομα, χωρίς να έχει τελειώσει… η βάφτιση;
Στον αντίποδα, πόσο θα μετρήσει για το πολιτικό σύστημα το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι την Ελλάδα τη συμφέρει να έχει τα Σκόπια στο «μαντρί» της Ε.Ε., αντί εκτός αυτής, έρμαια των τουρκικών συμφερόντων και κεφαλαίων που αλωνίζουν σήμερα στο γειτονικό κρατίδιο;
Πόσα θα έχει θυσιάσει ως τότε και πόσα ακόμα θα είναι έτοιμη η Ελλάδα να θυσιάσει στο βωμό αυτής της σκοπιμότητας;
Κι αν η ελληνική(όποια) κυβέρνηση, πει «βγάλτε τους έξω»… Οι λοιποί σύμμαχοι και εταίροι τι θα πουν; «Ναι αμέσως, έχετε δίκιο», ή «αφήστε μας ρε παιδια, με τα περσινά ξινά σταφύλια»; Και πως θα αντιδράσει η Ελλάδα τότε;
Μήπως τελικά, είναι τετελεσμένο πως σε μια τέτοια περίπτωση τα Σκόπια θα εγκατασταθούν σε ΝΑΤΟ και ΕΕ με το σημερινό συνταγματικό τους όνομα («Μακεδονία» σκέτο) εν ισχύ, όπως άλλωστε θα είναι σε λίγο που θα περνούν το κατώφλι;
Τι θα κάνει η ελληνική κυβέρνηση, η νυν ή επόμενη, όταν θα αρχίσουν στο διεθνές οικονομικό τοπίο οι «μάχες» για προϊόντα με ονομασία προέλευσης; Γιατί, τώρα το παιχνίδι εκφεύγει από το γήπεδο της πολιτικής. Και στο γήπεδο των επιχειρηματικών συμφερόντων, τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο σκληρά…
Με τι σλόγκαν θα πάνε ο ΕΟΤ, ή η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας (για παράδειγμα) στις διεθνείς τουριστικές εκθέσεις; Θα αποφεύγονται ατάκες του τύπου «ελάτε στη Μακεδονία», μη γίνει κανένα μπέρδεμα και στείλουν αλλού τους τουρίστες;
Ποια κομμάτια της ελληνικής ιστορίας θα κριθούν αλυτρωτικά και θα πρέπει διαγραφούν από τα ελληνικά σχολικά βιβλία; Πόσα κεφάλαια του Μακεδονικού Αγώνα; Και πόσα από την μεταπολεμική βαλκανική ιστορία και τις ραδιουργίες του Τίτο;
Σταματάω εδώ. Δυσκολεύομαι να γράψω ως Γιαπωνέζος τελικά…
