Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Η χθεσινή ήταν πραγματικά μια τραγική ημέρα για την Ελλάδα, τόσο σε επίπεδο πλήγματος στο εθνικό συμφέρον, όσο και σε εσωτερικό επίπεδο με τα τραγικά γεγονότα στο Πισοδέρι, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη φιέστα της υπογραφής της συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων για το ονοματολογικό. Παρόλα αυτά η χθεσινή ημέρα πρέπει να αποτελέσει σταθμό αφύπνισης για τον Ελληνικό λαό, ο οποίος πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά όσο αφορά το αφήγημα που για δεκαετίες του σερβίρουν αυτοί που έχουν βολευτεί μέσα στην αχρηστία τους, με αποτέλεσμα να μην επιτρέπουν στην Ελληνική κοινωνία να δει κατάματα αυτό που είναι πλέον ηλίου φαεινότερων.
Χθες στη φιέστα στις Πρέσπες, πέραν των “θριαμβευτών”, Τσίπρα, Κοτζιά, Ζάεφ, και Δημητρώφ, παρόν ήταν και το πουλέν τεράστιων προδιαγραφών, Ύπατη Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, Φεντερίκα Μογκερίνι, μαζί με τον Επίτροπο Περιφερειακής Πολιτικής της ΕΕ, Γιοχάνες Χάν, για να χειροκροτήσουν την συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και του κρατιδίου των Σκοπίων, για την αναγνώριση του με το όνομα “Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας”. Είχαν έλθει για να απονείμουν τα εύσημα των Βρυξελλών, στους δυο Πρωθυπουργούς για την κομβικής σημασίας, εάν υπάρχει Θεός, συμφωνία για την ειρήνη και τη σταθερότητα της περιοχής.
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα στο Πισοδέρι, χιλιάδες άνθρωποι της πραγματικής Μακεδονίας, διαδήλωναν εν μέσω χημικών και άγριου ξύλου από τα ΜΑΤ, την αντίθεσή τους στη συμφωνία αυτή, η οποία με βάση νωπές δημοσκοπήσεις βρίσκει αντίθετο περίπου το 70% των Ελλήνων. Αποτέλεσμα του άγριου ξύλου ήταν πολλοί τραυματίες μεταξύ των οποίων και αστυνομικοί.
Οι θεμελιωτές της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, ονειρεύτηκαν μια ένωση η οποία θα κινούνταν και θα είχε ως γνώμονα των συμφέρον και την ευημερία των λαών της Ευρώπης. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας οι θεσμοί και το πλαίσιο θα ήταν δημοκρατικό και θα είχε ως κύρια αποστολή του την εκπλήρωση των απόψεων και των ιδεών της πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών λαών.
Τα χθεσινά γεγονότα θέτουν ένα αμείλικτο ερώτημα που σύσσωμο το πολιτικό σύστημα της χώρας και κατ’ επέκταση η Ελληνική Κοινωνία όχι μόνο δεν έχει απαντήσει, αλλά δεν έχει μπει στον κόπο να εξετάσει σοβαρά. Είναι τελικά αυτή η Ευρώπη που θέλουμε και πόσο, στην τελική, εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον η απόλυτη υποταγή στις επιταγές των σημερινών Βρυξελλών;
Η τραγική συμφωνία για το όνομα των Σκοπίων δεν είναι η πρώτη σε πλήρη αναντιστοιχία με τη λαϊκή βούληση ενός κράτους μέλους πολιτική για την οποία το καθυποταγμένο στο Βερολίνο σύστημα των Βρυξελλών, πιέζει και τελικά πανηγυρίζει. Παρόμοιες καταστάσεις και τακτικές έχουμε δει πρόσφατα στην Πολωνία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, την Τσεχία, την Ιταλία και θα δούμε ακόμη πολλά.
Αλλά για να έρθουμε στην Ελλάδα και το υπαρξιακό της μέλλον για το οποίο και μόνο πρέπει να αγωνιούμε και να προβληματιζόμαστε, μήπως είναι τελικά καιρός να ανοίξει μια ψυχρή και απόλυτα ειλικρινής συζήτηση γύρω από την καραμέλα των τελευταίων δεκαετιών ότι το μέλλον της χώρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την σημερινή παραπέουσα ΕΕ;
Το λαϊκό αίσθημα πέραν πάσης αμφιβολίας είναι εναντίον των πολιτικών τις οποίες το σύστημα των Βρυξελλών επιβάλλει με όχι απλά άκομψο, αλλά στην ουσία αντιδημοκρατικό τρόπο, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Και όπως όλα δείχνου ν ακόμη δεν έχουν τελειώσει, δυστυχώς, μαζί μας.
Η Ελληνική κοινωνία στη συντριπτική πλειοψηφία της είναι οργισμένη, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται και σε απόλυτη σύγχυση. Ο λόγος για αυτή τη σύγχυση είναι πολύ απλός. Δεν υπάρχει στο σημερινό πολιτικό σύστημα, κόμμα και ηγέτης που να μπορεί να εκφράσει δημιουργικά αυτή την οργή.
Η αντιπολίτευση πολύ σωστά στηλίτευσε την τραγική συμφωνία των Πρεσπών για το ζήτημα της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων. Την ίδια όμως στιγμή, η ΕΕ και τα αφεντικά της στο Βερολίνο, όχι μόνο τη στηρίζουν, αλλά την αποθεώνουν.
Την ίδια στιγμή που συμβαίνει αυτό η Ελληνική κοινωνία, σε καθημερινή βάση, ακούει το σύνολο της αντιπολίτευσης να αποθεώνει τη σημερινή ΕΕ και τις Βρυξέλλες και να διαγωνίζεται για την εύνοια της υπό κατάρρευση Μέρκελ στη Γερμανία.
Πως είναι λοιπόν δυνατόν να συμβαδίζουν αυτές οι δυο σαφώς συγκρουόμενες απόψεις. Πως είναι δυνατόν μια εξαντλημένη και βαθιά ταπεινωμένη κοινωνία να μπορέσει να τα διυλίσει αυτά τα δυο;
Και για να μην μπερδευόμαστε. Η σοβαρή και βασισμένη σε επιχειρήματα σκληρή κριτική έναντι των Βρυξελών και του Βερολίνου, δεν έχει καμία σχέση με την γνωστή πιπίλα των δήθεν ευρωπαϊστών και του σάπιου συστήματος των σημερινών Βρυξελλών, περί λαϊκιστών και ακροδεξιάς. Αυτά είναι επιχειρήματα για ανόητους, από άχρηστους που δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τις καταστροφικές για τους λαούς της Ευρώπης πολιτικές τους.
Όσο δεν υπάρχει στην Ελλάδα πολιτική δύναμη και ηγέτης που θα μιλήσει με ειλικρίνεια και δυσάρεστα για τη σημερινή δήθεν Ενωμένη Ευρώπη και τις πολιτικές της, η χώρα θα βρίσκεται σε ένα επικίνδυνο κενό αέρος, αδυνατώντας να διαμορφώσει μια ουσιαστική στρατηγική άμυνας και επιβίωσης στις ραγδαίες κοσμογονικές αλλαγές που βρίσκονται στο κατώφλι μας.
Όχι μόνο αυτό, αλλά όσο το πολιτικό σύστημα συνεχίζει την καραμέλα της δήθεν ευρωπαϊκής οικογένειας και των δήθεν συνόρων της Ευρώπης, χωρίς ουσιαστική συζήτηση, προβληματισμό και κριτική, ο κίνδυνος για την επιβίωση και την εσωτερική συνοχή της χώρας θα μεγαλώνει.
Είναι καιρός λοιπόν, για ψυχρή, δυσάρεστη και ειλικρινή συζήτηση. Το ερώτημα είναι ποιος έχει τα κότσια και την ικανότητα να την ανοίξει.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
